سازمان كشورهاى صادركننده نفت یا اوپك (Organization of the Petroleum Exporting Countries) مخفف (OPEC)، سازمانى متشكل از كشورهاى صادركننده نفت كه بيشتر اعضاى آن را كشورهاى اسلامى تشكيل مى دهند. از زمان اكتشاف نفت و كاربرد گسترده و متنوع آن به مثابه اصلى ترين منبع انرژى در جهان، شركتهاى غربى به ويژه شركتهايى كه به هفت خواهران نفتى معروف بودند، همه جنبه هاى مختلف صنعت نفت از اكتشاف، استخراج و قيمت گذارى را در دست داشتند.

تاریخچه سازمان اوپک

 مقر بین المللی اوپک از بدو تاسیس در سال ۱۳۳۹ در ژنو بود. و در سال ۱۳۴۴ به شهر وین در کشور اتریش انتقال یافت. ونزوئلا در سال ۱۹۴۹ با نزدیک شدن به ایران، عراق، کویت، و عربستان سعودی، پیشنهاد تبادل نظر برای برقراری روابط نزدیک‌تر و همیشگی را در راستای بنیان‌گذاری سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) گام برداشت. در سپتامبر ۱۹۶۰ دولت عراق کشورهای ایران، کویت، عربستان سعودی، و ونزوئلا را به نشستی در بغداد دعوت کرد تا در مورد کاهش قیمت مواد خام تولید شده توسط کشورهای متبوع خود به مذاکره بپردازند. این کشورها با آرمان محافظت از منافع خود اقدام به بنیان‌گذاری سازمان واحدی موافقت کردند که به اختصار «اوپک» نامیده شد. این سازمان در راستای دفاع شرکت‌های بزرگ نفتی مشهور به «هفت خواهر» پدید آمد که به دلیل در اختیار داشتن فناوری تولید نفت و تسلط بر شبکه ترابری نفت خام، از افزایش قیمت نفت جلوگیری می‌کردند و ارزش آن را به صورت مصنوعی در بازار پایین نگه می‌داشتند.

علل تشکیل اوپک

1. ایجاد سیاست قیمت گذاری مشترک
2. حفظ ذخایر نفت
3. حفظ امنیت نفت حمل ونقل شده

اعضا سازمان اوپک

• اکوادور (۲۰۰۶)
• آنگولا (سپتامبر ۲۰۰۶)
• نیجریه (ژوئیه ۱۹۷۱)
• الجزایر (ژوئیه ۱۹۶۹)
• امارات متحده عربی (نوامبر ۱۹۶۷)
• لیبی (دسامبر ۱۹۶۲)
• قطر (دسامبر ۱۹۶۱)
• ایران (سپتامبر ۱۹۶۰)
• عراق (سپتامبر ۱۹۶۰)
• عربستان سعودی (سپتامبر ۱۹۶۰)
• کویت (سپتامبر ۱۹۶۰)
• ونزوئلا (سپتامبر ۱۹۶۰)