بهار بدیعی؛ قوی ترین دختر ایران

مهدی زارعی- تابستان سال 1400 و زمانی که بسیاری از نوجوانان در حال استراحت بعد از مدرسه بودند، یک نوجوان زاهدانی با قد 167 سانتی متر و وزن 70 کیلوگرم در مسابقات مچ اندازی آسیا در قزاقستان درخشید و به تنهایی چهار مدال به دست آورد. گفتگو با این قهرمان نوجوان را با هم می خوانیم.

*خودت را برای ما معرفی کن.

 بهار بدیعی هستم. 16 ساله و متولد زاهدان در استان سیستان و بلوچستان. الان هم در کلاس دهم تحصیل می کنم.

*از خانواده ات بگو. تو تنها ورزشکار خانواده هستی؟

 ما یک خانواده ۴ نفره هستیم و من یک خواهر کوچکتر از خودم دارم. پدرم قبلاً در وزنه برداری فعالیت می کرد.

در کودکی بچه شیطانی بودی یا آرام؟ ورزش را از چه زمانی شروع کردی؟

بچه آرام و خیلی کم حرفی بودم و کمی هم خجالتی. حدود ۱۱ سالم بود که با ورزش رزمی کونگ فو شروع کردم. حدود سه سال کونگ فو کار کردم و بعد از آن در مسابقات مچ اندازی شرکت کردم.

چه اتفاقی افتاد که از کونگ فو به سمت مچ اندازی رفتی؟

یک روز مدیر باشگاه کونگ فو گفت که مسابقات مچ اندازی هست و هرکسی می تواند در این مسابقه ثبت نام کند. من هم ثبت نام کردم و در اولین مسابقه ام مدال طلا به دست آوردم. از همان دوران بدنسازی را به طور حرفه ای شروع کردم. از طرفی چون در ورزش رزمی به چابکی و سرعت نیاز داریم، تصمیم گرفتم کونگ فو را رها کنم و به طور حرفه ای بدنسازی کار کنم چون مطمئن بودم که در رشته های قدرتی مثل پاورلیفتینگ و مچ اندازی می توانم قهرمانی های بیشتری کسب کنم. الان حدود دو سال هست که پاورلیفتینگ کار می کنم.

در اولین مسابقه استرس نداشتی؟

طبیعتاً کمی استرس داشتم ولی مادرم همراهم بود و با دلگرمی هایی که به من می داد، از استرس من کم می شد.

پدر و مادرت چه جایزه ای برای اولین قهرمانی ات در نظر گرفتند؟

برای اولین قهرمانیم یک موبایل برام خریدند و تا الان هم هر چیزی که نیاز داشتم برایم فراهم کردند.

 تمرین و درسهایت تداخل پیدا نکرد ؟

من از ساعت ۷ تا ۱۲ در کلاس مدرسه حضور دارم و بعد از آن تا ساعت ۵ درس میخوانم. از ساعت ۶ عصر به باشگاه می روم و دو یا سه ساعت تمرین می کنم و اگر درسی مانده باشد بعد باشگاه هم می خوانم. به همین خاطر تا حالا تداخلی بین درس و تمرین به وجود نیامده است.

در مدرسه شرایط چطور است؟ همکلاسی ها می دانند یک ورزشکار حرفه ای در کلاس و مدرسه شان هست؟ برخوردها چطور است؟

 بله. زمانی که مدال می گرفتم مدیر مدرسه مان جشن می گرفت و به همه بچه های مدرسه اعلام می کرد که من برنده مدال شده ام. بعضی از همکلاسی ها هم وقتی دیدند که من قهرمان می شوم، به شکل جدی به سمت ورزش حرفه ای کشیده شدند.

خیلی ها فکر می کنند که رشته های قدرتی مخصوص پسرهاست. کسی از اطرافیان چنین چیزی به تو نگفت؟

بله. خیلی ها به من می گفتند ورزش های قدرتی یا وزنه زدن مخصوص پسرها هست و من نباید با وزنه تمرین کنم. اما من توجهی به حرفهای افرادی که انرژی منفی می دهند ندارم. چون می دانم طرز فکر آنها بسیار قدیمی است. البته پدر و مادرم همیشه من را تشویق کردند و من هر دفعه که رکورد بهتری به دست می آورم، پدرم خیلی خوشحال می شود. مادرم هم همیشه در همه مسابقات همراهم هست. هیچوقت کاری به حرفهای دیگران نداریم چون یک سری افراد حتی با باشگاه رفتن هم مخالف هستند و اگر به حرف آنها گوش بدهیم، باشگاه رفتن هم تعطیل می شود.

درباره شکست چه نظر و حسی داری؟

اگر شکستی در کار نباشد، قهرمانی هم در کار نیست. زیرا در آن صورت همیشه فکر می کنی بهترین هستی و تلاشی نمی کنی. اما با شکست خوردن می توانیم اشکالهای کار خودمان را فهمیده و برای مسابقه های بعدی بیشتر تلاش کنیم .

هدف بزرگت در ورزش چیست؟

می خواهم مدال طلای جهان را کسب کنم و رکورد لیفت جهان در بین خانمها به اسم من ثبت شود و به عنوان یکی از قوی ترینهای جهان انتخاب شوم.

تا حالا چه عناوینی بدست آوردی؟

 قهرمان و برنده مدال طلا کونگ فو و کراس فیت استان و دو دوره قهرمان مچ اندازی کشور. در هر دو دوره مسابقه با کسانی مچ انداختم که سنشان از من بیشتر بود. در مسابقات مچ اندازی قهرمانی آسیا در قزاقستان چهار مدال کسب کردم که دو نقره آن در رده نوجوانان و دو برنز هم در رده جوانان و امید بود. دو مدالی که در هر مسابقه گرفته ام به این خاطر است که یک مدال را در مسابقه با دست راست و مدال دیگر را در مسابقات با دست چپ گرفته ام.

خیلی ها تصور می کنند که برای درخشش در مچ اندازی، فقط باید مچ قوی داشت. آیا داشتن مچ قوی کافی یا هیکل بزرگ کافی است؟

بیشتر کسانی که با رشته مچ اندازی آشنایی ندارند فکر می کنند که در مچ اندازی کافی است که زودتر دست حریف را بخوابانیم. ولی اصلا اینطوری نیست و مچ اندازی دنیای خیلی بزرگی دارد و در آن، هم قدرت مهم است و هم تکنیک و سرعت مچ اندازی. تکنیکهای آن به قدری تمرین شود تا به بهترین شکل اجرا شود. در مچ اندازی باید تمامی عضلات ریز دست را تقویت کنیم چون اگر در یک جا ضعف داشته باشیم همان باعث باخت یا آسیب ما می شود.

شاید خیلی از نوجوانان همسن و سال تو، از همین حالا تصمیم بگیرند مچ اندازی یا رشته های قدرتی را شروع کنند. توصیه می کنی از کجا شروع کنند؟

اول باید به طور حرفه ای بدنسازی کار کنند تا قدرتشان زیاد شود. البته زمانی با وزنه کار کنند که رشدشان به پایان رسیده باشد و نگران نباشند که قدشان دیگر بلند نشود. بعد از آن باید تمرینات تخصصی انجام دهند تا مچ آنها و تاندون های شان قدرتمند شود. برای آموختن تکنیکهای مچ اندازی هم باید نزد مربی با تجربه آموزش ببینند تا به بهترین نحو یاد بگیرند. کسانی هم که با این رشته آشنایی ندارند، نباید سر خود مچ بیندازند چون امکان دارد دستشان بشکند.