زشت ترین سیستم فوتبال در طول تاریخ

تیمی که با دفاع، تمام جامها را تصاحب کرد

فصل 53-1952 دوره ای ویژه در مسابقات سری آ ایتالیا بود. تا آن فصل، تماشاگرها عادت کرده بودند تیمهایی را به عنوان مدعی فتح عنوان قهرمانی لیگ ببینند که همگی آنها، خط حمله هایی قدرتمند داشتند. در فصل 51-50 دو تیم میلان و اینتر هر یک 107 گل زده بودند و عناوین اول و دوم سری آ را از آن خود ساخته بودند. یوونتوس هم که سوم شده بود، 103 گل وارد دروازه رقبا کرده بود.

یک فصل بعد، باز هم این سه تیم، همگی بیشتر از 80 گل وارد دروازه حریفان خود کردند. در آن ایام، قهرمانی مترادف بود با داشتن مهاجمهای زهردار و به ثمر رساندن گلهای فراوان.

اما با آغاز فصل 53-52 شرایط تغییر کرد. یوونتوس و میلان هنوز هم میانگین 2 گل زده و بیشتر را در هر بازی از آن خود می کردند. ولی به مرور، حوصله تمام هواداران فوتبال ایتالیا، از دیدن بازیهای اینتر سر رفت. اینتر در آن سال، « آلفردو فونی» را به عنوان مربی خود، استخدام کرده بود. فونی که در دوران بازی، 13 سال مدافع یوونتوس بود، از سبکی استفاده کرد که مدتی بود تیمهای متوسط و ضعیف در فوتبال سوییس به کار برده بودند؛ یعنی سیستمی دفاعی و در انتظار اشتباه حریف برای رسیدن به گل.

اینتر در سال، بیشترین بردهای خود را با حداقل گل به دست آورد. برد(1-0) مقابل رم، تریستینا، کومو، میلان، ناپولی و اسپال و دو بار هم مقابل آتالانتا. و تساویهای(0-0) با میلان، تریستینا و دو بار هم با اودینزه.

هرچند کسی بازیهای نراتزوری را دوست نداشت، اما برای هواداران باشگاه و آنجلو موراتی رئیس اینتر، مهم این بود که تیم آنها بعد از 13 سال قهرمان ایتالیا شود. اتفاقی که بالاخره هم رخ داد. در حالی که تیم قهرمان فقط 46 گل زده بود؛ یعنی 27 گل کمتر از یوونتوس نایب قهرمان سری آ!

بعد از آن، انتظارات هواداران و موراتی بالاتر رفت. حالا آنها قهرمانی را به هر قیمتی می خواستند؛ حتی اگر از نظر رقبا، بازیهای شان خسته کننده و کم گل باشد.

موراتی بعد از فونی، طی 5 سال، 11 مربی عوض کرد تا دوباره پیروزی را به هر شکل ممکن به دست آورد.

او این بار به سراغ هلنیو هررا رفت. هررا در همه جا به راحتی معجزه می کرد. تیم او، ابتدا مسابقات سری آ را هجومی شروع کرد و اینتر در دو بازی نخست خود، 11 گل به ثمر رساند. اما وقتی هررا طی دو فصل، یک عنوان سومی وسپس دومی لیگ را کسب کرد، موراتی تصمیم گرفت او را اخراج کند. تصمیم رئیس اینتر در آخرین لحظه عوض شد و هررا که فهمیده بود، بازی زیبا و هجومی، به درد رئیس باشگاه نمی خورد، از سیستم معروف کاتاناچیوی خودش استفاده کرد.

از آن به بعد، اینتر نماد بازی دفاعیِ مبتنی بر ضدحمله های سریع شد. تیمی با گلهای زده کم و گلهای خورده ای از آن تعداد هم کمتر. حتی در کنار بازی زشت و خسته کننده نراتزوری، شایعاتی درباره استفاده بازیکنان اینتر از مواد نیروزا هم به گوش می خورد. ضمن اینکه خیلی ها صحبت از رشوه دادن به داورها قبل از مسابقات این تیم می کردند.

به هرشکل اینتر تمام عناوین ممکن را با این ترفندها به دست آورد. فوتبال دفاعی با اینتر به اوج رسید و سایر تیمها هم تصمیم گرفتند از این تیم تقلید کنند. امری که میانگین گلها را به شدت پایین آورد و از جذابیت دیدارها کاست. مساله ای که روی آمار تماشاگرها هم تاثیر مستقیم گذاشت و از میانگین هوادارای داخل ورزشگاهها کم کرد. اما هر عصری پایانی دارد.

بالاخره روز 25 می 1967 فرا رسید. جایی که در فینال جام قهرمانان اروپا، سلتیک اسکاتلند تونست اینتر را (2-1) شکست دهد.

این نتجه، نماد پایان یک دوران بود؛ پایان عصر فوتبال دفاعی اینتر. فوتبال هجومی باز هم جایگزین کاتاناچیو شده بود و با کنار رفتن کاتاناچیو، یک بار دیگه طرفداران به ورزشگاهها بازمی گشتند.