تقی عسگری و مدالهایی بی همتا برای ورزش ایران

افتخاراتی که پس از هفت دهه هرگز تکرار نشد

موزه کمیته ملی المپیک ایران، پر از مدالها، جامها و سایر یادگاری های قهرمانان ورزش ایران هست. در بین انبوه مدالها، کمتر کسی متوجه مدال نقره ای می گردد که نه نواری به آن متصل هست و نه قابی دارد تا مدال در آن قرار گیرد. مدال نقره ای که به خاطر قدمت زیاد، رنگ اصلی خودش را هم از دست داده است. حتی آن قدر به مدال توجه نشده که جایی مناسب برای آن قرار داده شود و به همین خاطر، تقریبا هیچ کسی اصلا متوجه وجود چنین مدالی نمی شود.

هفتاد سال قبل، تقی عسگری یکی از اولین ورزشکاران ایرانی بود که فرصت کرد در یک تورنمنت بین المللی به میدان برود. بازیهای آسیایی دهلی نو در حال برگزاری بود و عسگری نماینده ایران در مسابقات شیرجه از سکو و شیرجه از تخته فنری به شمار می آمد. حضور در چنین رقابتهایی، رویای مردی بود که از بیست سالگی تبدیل به بهترین شیرجه روی ایران شد و این عنوان را به مدت دو دهه از دست نداد. عسگری در سال 1948 تمام تلاش خود را کرد که در المپیک لندن شرکت کند. اما وقتی کمیته ملی المپیک ایران، نماینده ای را در رشته های آبی به مسابقات نفرستاد، او در رقابتهای انتخابی کشتی المپیک شرکت کرد تا شاید در کشتی افتخار آفرینی کنه. اما این اتفاق نیفتاد و او، سه سال صبر کرد.

تقی عسگری یک قهرمان خودساخته بود. در کودکی زمین را می کند و چاله درست می کرد؛ یک دسته بیل، روی چاله قرار می داد تا حرکات آکروباتیک را، با کمک این پارالل دست ساز انجام بدهد. بعدها شنای حرفه ای را تو روستای شمیران و با دیدن شنای خارجی ها در استخر منظریه یاد گرفت و در شیرجه، بدون داشتن مربی از تمام آموخته هایش بهره برد؛ حتی صحنه های شیرجه ای که در سینما دیده بود.

افسوس که داود نصیری مترجم تیم شنا و شیرجه ایران، یکی از حرکات این مسابقه را اشتباه برای عسگری ترجمه کرد و او از این حرکت تخصصی نمره ای نگرفت تا به خاطر از دست رفتن همین امتیاز، به جای مدال طلا، برنده مدال برنز شود.

از اون زمان به بعد هفتاد سال گذشت؛ تقی عسگری از آن موقع تا حالا،  هفتاد سال دیگر به ورزش شیرجه خدمت کرد. اما کل مدالهای شیرجه ایران بعد از او، به دو برنز محدود شد تا مدالهای عسگری تکرارنشدنی باشند. مدالهایی که الان در بدترین نقطه یک موزه بزرگ نگهداری می شوند.