آشنایی با زندگی موش کور

موش کور حیوانی است، که در اغلب کشورها وجود دارد، ولی با این همه نمی توان آن را مشاهده کرد، زیرا بیشتر زندگی خود را در زیر زمین میگذراند. فقط بعضی مواقع درباغ ها و مزارع تپه ی کوچکی از خاک دیده میشود، که پشت بام لانه ی موش کور است و در زیر آن موش کور در تاریکی مطلق زندگی میکند. موش کور حیوان کوچکی است، که به ندرت طول آن بلندتر از 15 سانتی میشود.
بدن این جانور از کرک بسیار نرم موشی رنگ پوشیده شده است، و دم صورتی رنگ آن فقط 2 یا 3 سانتی متر طول دارد. موش کور گردن ندارد، و گوش های کوچک آن در زیر کرک پنهان شده اند. موش کور البته چشم هم دارد، ولی چشمهایش به اندازه نوک سنجاق هستند، و با کرک پوشیده شده اند.
به همین دلیل است، که مدت زمان نسبتا زیادی همه خیال می کردند، که موش کور واقعا کور است، در حالی که موش کور بیناست، اما ضعیف میبیند، ولی هرگز نمیتوان به آن کور گفت.
اگر کسی یک موش کور گرفته ، و روی زمین قرار دهد، ملاحظه میکند، که فورا به طرف محلی که خاک نرم داشته باشد، میدود و بلافاصله شروع به کندن میکند. موش کور در کندن زمین سرعت و مهارت زیادی دارد، زیرا پاهای جلویش خیلی قوی هستند، و شکل بیلهای کوچک را دارند. و بالاخره موش کور در مدت فقط چند دقیقه زمین را می کند، و در آن وارد میشود، و ناپدید می گردد.
برای آنکه تجسمی از سرعت موش کور داشته باشید، کافی است که بگوییم ، این جانور کوچک در طی یک شب می تواند 70 متر تونل حفر کند.
موش کورها معمولا به صورت یک تپه دیده میشود. در داخل این تپه دو تونل گرد، یکی بالای دیگری کنده شده است. چند تونل عمودی نیز آنها را به هم مربوط می سازد، تا موش کورها بتوانند در تمام جهات حرکت کنند.

محققان کانادایی توانستند توانایی مرموز موش های کور را برای تنفس در اعماق زمین کشف کنند.محققان دانشگاه مانیتوبا در کانادا دریافتند گلبول های قرمز خون موش های کور شرقی به این جاندار امکان می دهند زمانی که در زیر زمین قرار دارند هوای مرده ای که از تنفس اکسیژن محیط به وجود آمده را دوباره تنفس کنند.در واقع گلبول های قرمز خون موش های کور از نظر ژنتیکی به گونه ای تکامل یافته اند تا بتوانند دی اکسید کربن اضافی رابا خود حمل کنند. پروتئین هموگلوبین در گلبول قرمز خون علاوه بر انتقال اکسیژن به سرتاسر بدن، دی اکسید کربن را نیز به شش ها انتقال می دهد.

 در موش های کور گنجایش حمل دی اکسید کربن این پروتئین نسبت به حد معمول بسیار بیشتر است و به این شکل به جاندار امکان می دهد در محیط بسته ای که از مقادیر زیادی دی اکسید کربن برخوردار است زنده بماند.محققان می گویند موش های کور معمولا در محیط هایی به سر می برند که سطح اکسیژن به شدت پایین و سطح دی اکسید کربن بسیار بالا است. نقب زدن به اندازه کافی کار دشواری است که با نیاز پیدا کردن به تنفس هوای مرده ای که توسط خود جاندار به وجود آمده، طاقت فرساتر نیز خواهد شد.محققان امیدوارند کشف توانایی هموگلبین موش های کور شرقی برای حمل مقادیر زیادتری از دی اکسید کربن بتواند در آینده منجر به ساخت خون مصنوعی انسان با ویژگی ها و توانایی های خاص تری شود.