- آسمونی
- مجله اینترنتی
- دین و اندیشه
- اسلام
- چرا امام حسین قیام کرد ؟
چرا امام حسین قیام کرد ؟
آسمونی : این سؤال مطرح است که چرا با وجود شناخت امام از مردم و قدرت بنی امیه چرا امام حسین قیام کرد و مانند امام حسن با حکومت کنار نیامد؟ چند نمونه از علل این قیام را در این بخش آسمونی برای شما عزیزان قرار داده ایم :
1- امر به معروف و نهی از منکر
بزرگترین انگیزه قیام امام حسین علیه السلام مسئله امر به معروف و نهی از مـنکر است که این دو از مـهمـتـرین ارکان دین است و امـام عـلیه السلام در درجه اول مسئول اجراء این امر مهم اسلامی است .
چنانکه در وصیت به برادرش محمد بن حنفیه اعلان فرمود :« قـیام مـن بر مبنای تمایلات نفسانی نیست ، من به منظور طغیان و فساد و تباهی و ستم خـروج نمـی کنم بلکه انگـیزه ام اصلاح امـت جدم رسول خدا است و مقصود و منظورم امر به معروف و نهی از منکر است»
چـون بنی امـیه این دو رکن بزرگ و مـهم اسلامـی را متزلزل ساخته بودند که نه تنها امر به معروف و نهی از منکر متروک گشته بود بلکه معروف منکر و منکر معروف تلقی می شد و امام علیه السلام در این مسیر مکرر به این حقیقت اشاره فـرمـود که اولین بار در سخـنرانی حضرت در منزل ذی حسم و برخورد با حر و سپاهیانش فرمود:
« مـگـر نمـی بینید که به حق عـمـل نمـی شود و از باطل جلوگـیری نمـی شود مـؤمن باید برای اجرا این مهم مشتاق دیدار پروردگارش باشد .»
و لذا حسین عـلیه السلام به مـیدان جهاد قدم نهاد تا این اساس و پایه مهم اسلامی را استوار سازد و اسلام محکم و مستحکم بماند.
2- زنده کردن ارزشهای اسلامی
حکومت اموی سعی بلیغ می نمود که ارزشهای اسلامی را که کرامت انسانها بدان بستگی دارد مـحو و نابود ساخـتـه و ضد ارزشها را که در جاهلیت بدان افتخار می کردند و ارج می نهادند جایگزین ارزشهای اسلامی نماید!
از جمله ارزشهایی که اسلام روی آن زیاد سرمایه گذاری کرده و حکومت بنی امیه با تمام قدرت در محو و اضمحلال آن ایستادگی می کرد این امور است :
وحدت اسلامی :
پـیامـبر اکرم صلی الله علیه و آله برای ایجاد وحدت و برادری اسلامی سعی و کوشش وافـی مـبذول مـی فـرمـود ولی مـعـاویه از طرق مختلف مخصوصا از طریق احیای تعصبات قبیله ای و وادار کردن شعرای قبایل بر هجو قبیله رقیب و خانواده های آنان وحدت اسلامـی را ریشه کن مـی کرد تـا جائیکه یزید یکی از شعـرای زمـان بنی امـیه انصار و مـردمـی که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را در مدینه جای دادند و حمایت کردند هجو می کند.
اگـر در اشعـار شعـرای امـوی دقـت شود روشن تـرین اثـرات آن همـان قـذف و هجو قـبایل و خـانواده های رقـیب آنان است . در اشعار شعرای معاصر اموی کمترین اثری از فضائل انسانی و آثار خوب اجتماعی و اخلاق اسلامی دیده نمی شود.
حسین علیه السلام برای احیای آثار و اخلاق اسلامی قیام کرد.
و نیز اخـتـلافـاتی که بین اعراب و اصیل و موالی به وجود آوردند که عرب کتابهایی در انتـقـاد بر مـوالی یعـنی اقـوامـی که از ایران و سایر کشورهای غیر عربی در عراق و کشورهای عربی زندگی می کردند تصنیف و تالیف کردند و بر عکس موالی کتابهایی علیه اعراب نوشتند که این حرکت برخلاف مقررات و موازین اسلامی بوده و وحدت اسلامی را مختل می کرد.
حریت :
چـنانکه مـی دانیم و در تـواریخ مـذکور است در دوران حکومـت امـوی ، سفـره قـتـل و شمـشیر یگانه حاکم در این دستگاه مستبد بود که بدون رسیدگی به حق و حقیقت سفـره قـتـل گـستـرده مـی شد و جلاد به دستـور حاکم بیگـناهی را به قتل می رسانید، چنانکه حجاج بن یوسف ثقفی یکی از حکام زمان عبدالملک می گفت :
از غذا و طعـام وقـتـی لذت مـی برم که انسانی را ببینم در خـون خـود دست و پا می زند و من مـشغول طعام باشم در چنین محیطی هیچ کس را قدرت و جرئت آن نبود که به نحوه کردار و رفتار ناشایست حکام انتقاد نماید و یا به دفاع از حقوق از دست رفته خود پردازد.
حسین علیه السلام قیام کرد تا به انسانهای زیر بار ظلم و ستم بیاموزد که چگونه می تـوانند به حقـوق خـود برسند و حریت و آزادی از دست رفته را باز یابند، و تاریخ گـویای این مطلب است که هنوز چند ماهی از شهادت حسین علیه السلام بیش نگذشته بود که قیام ها یکی پس از دیگری شروع شد تا حکومت اموی را ریشه کن نمود.
آری مـردم با شهادت حسین علیه السلام درس آزادی و آزادگی را از دانشگاه خون و شهادت کربلا آموختند و برای بدست آوردن حریت بپا خاستند.
اخلاق اسلامی و انسانی :
از زمـان رحلت رسول خـدا صلی الله عـلیه و آله هیچ یک از خلفاء همانند علی علیه السلام به فکر تربیت روحی و اخلاقی جامعه نبودند اما آنقدر مشکلات برای حضرت علی عـلیه السلام ایجاد کردند که نتـوانست راهی را برای تنویر افکار عمومی و اخلاق اسلامی و هدایت روحی جامعه پیش گرفته بود به مقصد برساند.
و در زمان حکومت اموی نه تنها در مسیر تربیت جامعه قدمی برنداشتند بلکه می کوشیدند تا جامعه را به فساد بکشانند زیرا حکومتهای فاسد با جامعه صالحه نمی توانند کنار بیایند چه که مردم صالح و شایسته همواره مخالف حکومت های ضد خدایی هستند از این رو کوشیدند تا مردم را همانند خود بسازند و لذا مردم در این دوران بحکم (( النّاس علی دین ملوکهم )) نه تنها پای بند به صلاح نبودند بلکه ترسی هم از ارتکاب فساد در آنها نبود و مـظاهر فساد اخلاق از قبیل دروغ ، نقض عهد، لهو و لعب در همه جا به چشم می خورد، چنانکه رئیس حکومت اموی معاویة بن ابی سفیان پس از پیمان با حضرت حسن بن علی علیه السلام اظهار داشت که به هیچ یک از شرایطی که در قرارداد به نفع حسن بن علی قرار داده عـمـل نخـواهد کرد و حاکم کوفـه نیز به امـانی که به مـسلم بن عقیل داده بود وفا نکرد.
و مردم کوفه که با همین سیره نشو و نما کرده بودند به سادگی پشت پا به همه وعده هایی که به حسین علیه السلام داده بودند زدند و منکر همه نامه های خود شدند و چه ننگی بالاتـر از این که فـرزند پـیغـمـبر و سید جوانان اهل بهشت را برای قبول مسئولیت پیشوایی خود دعوت نمایند و اصرار ورزند که اگر نیایی در پیشگاه خدا با تو احتجاج خواهیم کرد و چون دعوت آنان را پذیرفت در مقابلش صف آرائی نموده و خونش را بریزند.
امـام عـلیه السلام در روز عـاشورا خطاب به مردم کوفه فرمود: ای شیث بن ربعی و ای حجار بن ابجر و ای قیس بن اشعث و ای زید بن حارث آیا شما به من ننوشتید که میوه های ما رسیده و باغات ما سرسبز است اگر بسوی ما بیایی بر سپاه مجهزی وارد خواهی شد؟
این تیره بختان با کمال وقاحت و بدون هیچ شرم و حیا گفتند: ما چنین نامه هائی ننوشتیم !
امام متعجّبانه فرمود: آری به خدا قسم نوشتید و لذا تن به شهادت داد تا اخلاق اسلامی و انسانی را که در جامعه آن روز مرده بود زنده کند.
