آمریكایی‌ها گویی از میزبانی اشباع شده بودند، هرگز نتوانستند سازماندهی سالهای 1932 و 1984 را تكرار كنند. شرط‌بندی به اوج رسیده بود،  همه چیز كامپیوتری شده بود. اما سیستم حمل و نقل به راستی مایة دردسر بود. به هنگام رسیدن ورزشكاران دیگر كشورها به فرودگاه آتلانتا، آنها را به قدری در صف‌های طویل منتظر نگاه داشتند كه «كلودیا پول» و «دانیون لودر» پس از سه ساعت انتظار، سرانجام روی زمین دراز كشیدند تا اندكی بخوابند. سفر اتوبوس به سوی شهر گهگاه تا چهار ساعت به درازا می‌انجامید، البته مسیر بسیار كوتاه بود. اما رانندگان اتوبوس كه اهل آتلانتا نبودند، راه را گم كردند. حتی پلیس‌هایی كه نقش «اسكورت» را ایفا می‌كردند، نیز از گم شدن در امان نماندند؛ هرچه به مركز شهر نزدیك‌تر می‌شدیم، ازدحام ماشین‌ها افزایش می‌یافت و توقف اتوبوس‌ها درترافیك به راستی غیرقابل تحمل بود. برای ورزشكاران دهكده‌ای در نظر گرفته نشد و ورزشكاران را در خوابگاه‌های دانشگاه جورجیا سكونت دادند.

در اولین ساعات روز جمعه 27 جولای، حادثه‌ای ناگوار رخ داد كه دلیل آن نیز چیزی نبود جز سازماندهی ضعیف بازی‌ها. در نزدیكی محل اصلی برگزاری بازی‌ها پاركی به عنوان پارك یادبود صدمین سالگرد بازی‌های المپیك ساخته شده بود. در ظاهر امر، این پارك جزئی از محوطه اصلی برگزاری بازی‌ها بود. اما در عمل، اقدامات امنیت در آن رعایت نشده بود و نتیجه آن شد كه با انفجار یك بمب، صد و یازده نفر زخمی شدند و یك زن جان خود را از دست داد. پس از این واقعه، یكی از اهالی آن منطقه بمب‌گذار را تعقب كرد و سرانجام او دستگیر شد. اما شخص مظنون به این حركت تروریستی، بی‌گناهی خود را به اثبات رساند و این معما حل نشده باقی ماند...