دربی شاهین- تاج

می خواهیم یک استادیوم فوتبال را در یک جای دنیا مجسم کنیم که این اتفاق در آن رخ داده. زن و شوهر جوان در ساعت 3 بعد از ظهر مراسم عقد خودشان را ترک کردند و با سرعت به استادیومی رفتند که تقریبا در مرکز شهر قرار داشت. چون نمی خواستند به هیچ عنوان دربی مهم شهر خودشان را از دست بدهند.

کمی آن طرفتر از آنها، خانواده ای با سه عضو نشسته بودند. زن طرفدار یکی از تیمها بود و شوهر طرفدار تیم رقیب. بحث و کُری بین آنها داشت به جاهای باریک کشیده می شد که مادرزن، پا در میانی کرد و از آنها خواست به جای بحث، با همدیگر شرط بندی کنند و این زن و شوهر هم روی مبلغی شرط بندی کردند که 17 برابر ارزان ترین بلیت استادیوم بود.

اما از بیرون استادیوم تا کنار زمین چمن، همه چیز جذاب بود. در کنار زمین چمن، جامی بزرگ قرار داشت. جامی به اندازه قامت یک ورزشکار؛ اما این جامِ لیبرتادورس نبود. یک دسته گل میخک سرخ هم دور تا دور کاپ قهرمانی به چشم می خورد؛ البته رنگ قرمز هیچ شائبه ای را ایجاد نمی کرد. چون هیچ یک از تیمها قرمزپوش نبودند.

در ورودی استادیوم، خیلی چیزها جذاب تر از داخل ورزشگاه بود... یک کیوسک، پشت در جنوبی استادیوم بود و به تماشاگرانی که ارزان ترین بلیت ها را داشتند، یک شامپو و یک بسته بهداشتی دیگر هدیه می داد. آنهایی که بلیت هایشان مقداری گران تر بود، یک خمیردندان ، دو بسته آدامس و یک بسته بهداشتی دیگر هدیه می گرفتند. اما هوادارانی که گران ترین بلیت ها را خریده بودند، از یک دکه دیگر، یک شامپو، یک بسته بهداشتی و یک کتاب با جلد زرکوب، هدیه شان بود.

البته کار اسپانسرها به همین جا ختم نمی شد.

صاحبان بلیت ها بعد از آن که هدیه های مسابقه را دریافت می کردند، برگه های چاپی پیش بینی بازی را در صندوق مخصوصی می انداختند. اما این استادیوم کجا بود و قرار بود چه مسابقه ای برگزار شود که این طور به هواداران هدیه می دادند؟

شاید به جام جهانی، جام ملتهای اروپا یا مسابقات المپیک فکر کرده باشید. اما جواب، خیلی نزدیک تر از این حرفهاست. این ها گزارشی هست که در اردیبهشت 1338 در مجله کیهان ورزشی از فینال باشگاههای تهران بین دو تیم شاهین و تاج نوشته شده بود.

جام غول پیکر، توسط جواهری مظفری ساخته شده بود و کارخانه روغن نباتی شاهپسند آن را به تیم قهرمان اهدا می کرد.

دسته گل میخک سرخ دور جام، اهدایی از کارخانه فاکوپا بود و تمام هدایایی که به هواداران داده می شد، توسط همان کارخانه روغن نباتی تهیه شده بود. هدایای کوچک تر برای تماشاگرانی با بلیت های 30 ریالی، آدامس و خمیردندان برای بلیت های 50 ریالی و سرانجام بیشترین هدایا برای هوادارانی که بلیت 100 ریالی داشتند. آن کتاب زرکوب که به این دسته هواداران اهدا شد، یک جلد منتخبات نهج البلاغه بود و بالاخره، مسابقه پیش بینی بازی هم ابتکار کارخونه کوکاکولا.

اما می رسیم به هواداران؛ شوهری که همراه زن و مادرزن خود به ورزشگاه امجدیه آمده بودند، در دسته بلیت های 30 ریالی جای داشتند و بر سر 50 تومان با هم شرط بندی کردند. چون زن طرفدار شاهین بود و شوهر مطمئن بود تاج برنده می شود.

بالاخره تازه دامادی که همراه با عروس به امجدیه آمده بود، یوسف بهلولی نام داشت و همسرش – که دختر عمه اش هم بود- به او پیشنهاد کرد بعد از عقد، راهی امجدیه شوند.

تمام این اتفاقات، آن هم در 64 سال قبل فوتبال ایران، جالب توجه است. در تمام این شش دهه، پیشکسوتها و رسانه ها بارها و بارها از دربی های حساس گفتند، از گلزن ها و از تماشاگرهای پرشور. اما کسی به این تماشاگرها فکر نکرده است. این که آنها چه کسی بودند؟ چرا به ورزشگاه می آمدند و البته چه چیزهایی انگیزه شان را برای آمدن به امجدیه بالا می برد؟

جواب این سوالها می توانست تحولی در ورزش ما ایجاد کند.