بازیکنانی که حاضر به بازی در جام جهانی نشدند!

هر چند حضور در جام جهانی آرزوی هر فوتبالیستی است اما می توان مواردی خاص را نیز مشاهده کرد که بازیکنان علاقه ای به بازی در جام جهانی ندارند!

مسابقات جام جهانی همیشه رویای تمام بازیکنان است. اما این رقابتها، موارد چندی اسثنا را نیز در خود جای داده است. استثنائاتی در مورد بازیکنانی که بدون توجه به ملیت و مسایل مربوط به حس وطن خواهی، ترجیح دادن از حضور در این مسابقات خودداری کنند. فرانس بکن باوئر کاپیتان دهه 70 تیم ملی آلمان و یوهان کرویف کاپیتان تیم ملی هلند در همان ایام که هر دو در فینال جام جهانی 1974 بازی کردند، به هیچ قیمت حاضر نشدند در جام جهانی 1978 حضور پیدا کنند، هوگو گاتی دروازه بان تیم ملی آرژانتین قبل از جام جهانی 1978 از این تیم کناره گرفت زیرا مربی تیم ملی( سزار منوتی) هیچ وعده ای درباره فیکس بودن وی نداده بود! پل برایتنر ملی پوش آلمان در جام جهانی 1974 نیز به خاطر اختلاف با مسوولان فدراسیون فوتبال کشور خود در جام جهانی 1978 حضور پیدا نکرد و گفت: بازی در این تیم به لعنت سگ هم نمی ارزد! سالها بعد هم فرناندو ردوندو هافبک آرژانتینی حاضر نشد به دستور مربی تیم دانیل پاسارلا مبنی بر کوتاه کردن مویش عمل کند و این گونه جام جهانی 1998 را از دست داد! در مقابل زمانی هم بود که باشگاهها برای حضور بازیکنان خارجی در جام جهانی بهانه تراشی می کردند. برای مثال چند ستاره آرژانتینی قبل از جام جهانی 1958 به عضویت تیمهای ایتالیایی درآمده و آن گاه برای ایتالیا به میدان رفتند. یا باشگاههای آرژانتینی که قبل از جام جهانی 1966 به چند بازیکن اروگوئه ای شاغل در این کشور اجازه ندادند که برای حضور در جام جهانی راهی انگلیس شوند.

استفاده از تمامی حربه های ممکن برای رسیدن به غرور ملی

با این حال این مسایل مربوط به گذشته است و حالا با توجه به درآمد فراوان مسابقات و پیامدهای مادی و معنوی حضور در جام جهانی و همچنین منظم شدن تقویم لیگ ها در نقاط مختلف، دیگر بازیکنی برای بازی کردن در جام جهانی نه با تردید مواجه می شود نه مشکلی برای او از طرف باشگاهها ایجاد می گردد. حالا کار به جایی رسیده است که بسیاری از بازیکنان دورگه ترجیح می دهند در صورت دعوت نشدن به یک تیم ملی، شانس حضور در جام جهانی را تحت هیچ شرایطی از دست ندهند. شرایطی که در تیم ملی کشورمان برای مردانی چون فریدون زندی( بازیکن شاغل در بوندس لیای آلمان)، اشکان دژآگه( باززیکن تیم ملی جوانان آلمان)، استیون بیت آشور( دعوت شده به تیم ملی امریکا)، رضا قوچان نژاد( بازیکن تیمهای رده های سنی هلند)، سامان قدوس( که به تیم ملی سوئد نیز دعوت شد) نیز پیش آمد و سایر کشورها نیز چنین موقعیت هایی را از دست نمی دهند. به این ترتیب در 20 ساله اخیر شاهد حضور دکو هافبک برزیل در تیم ملی پرتغال، دو رگه هایی چون مسوت اوزیل، سامی خدیرا، ژرومه بوآتنگ و .. در تیم ملی آلمان، نفراتی چون کریستین کارمبئو، پاتریک ویرا، یوری ژورکائف، آلن بوغوسیان و.. در تیم ملی فرانسه، دیه گو کاستای برزیلی در تیم ملی اسپانیا و.. بوده ایم تا مساله ملیت تنها در قالب تیم معنا پیدا کند. دیگر تیمی در دنیا پیدا نمی شود که برتری در میدان فدای چنین احساساتی شود. فوتبال صنعتی است که حس ناسیونالیستی در آن به اینترناسیونالیست سوق پیدا کرده است. البته به شکلی محدود و تا جایی که بتوان با نفرات دو رگه و حتی خارجی، نام یک کشور را به اوج رساند. جایی برای جشن های بزرگ حتی در صورتی که عوامل این جشن چندان هم بومی نباشند. زین الدین زیدان زننده دو گل از 3 گل فرانسه در فینال 1998 و بهترین بازیکن جام جهانی 2006 نمونه ای از این مردان بود. یک الجزایری الاصل که شادی ملی را در کشور فرانسه با درخشش خود رقم زد...