- آسمونی
- مجله اینترنتی
- فیلم و سینما
- نقد فیلم
- نقد فیلم میدان ویتوریتو در جشنواره جهانی فیلم فجر
نقد فیلم میدان ویتوریتو در جشنواره جهانی فیلم فجر
نقد فیلم میدان ویتوریو در جشنواره جهانی فیلم فجر دریا مستم؛ من از تو مستم. میادین نبض طپنده هر شهری محسوب می‌شوند. بیشتر اتفاقات و ماجراهای هر شهری در میادین اتفاق می‌افتد. میادین و خیابان‌های منتهی به آنها شاهدان تاریخی هر قومی محسوب می‌شوند. این موضوع به خصوص در شهرهایی که ریشه باستانی دارند بیشتر حائز اهمیت است. میادین شهرهای باستانی میراث زنده و ارزشمند آن ملت به شمار می‌آیند. حفظ و نگهداری از چنین میراث‌هایی بر هر قومی واجب است. ایران نیز از این میادین ( لاله زار، میدان مشق، سی تیر، توپخانه، بهارستان و...)در دل خود دارد. میدان «نقش جهان اصفهان» یکی از مهمترین، تاریخی ترین و از سویی از جمله میراث محفوظ کشور به حساب می‌آید. «آبل فرارا»، فیلمساز ایتالیایی/ آمریکایی که پیش از این فیلمهایی همچون «خاکسپاری و پادشاه نیویورک» را در پرونده فیلمسازی خود دارد دوربین را این بار به میدان «ویتوریوی» رم و پارک نزدیک به آن « کوله اوپیو» برده است. او موضوع مهم و حساس مهاجرت را این بار زیر نگاه دوربین خود می‌برد. فیلم مستند است؛ اما مستندی که تحقیقاتش میدانی است و در همان لحظه و مقابل چشمان تماشاگر سوال پرسیده می‌شود. سوالی پرسیده شده به پاسخ می‌رسد و تحقیق نقش می‌پذیرد.
آنچه «آبل فرارا» در صدد پاسخگویی به آن است این است که: « اگر یک روز خود را در میدان اصلی شهرتان؛ خود را بیگانه بدانید چه اتفاقی می‌افتد؟» میدان ویتوریو بعد از حوادث تاریخی که به خود دیده است این بار شاهد اتفاق دیگری است و آن مهاجرت به ایتالیا و اقامت مهاجرین به ایتالیا و استقرار آنها در این شهر است. میدان ویتوریو برای ایتالیایی‌ها یک «پلازا» است یعنی یک میدان محبوب که مردم در آنجا دور هم گرد می‌آیند تا در خصوص ایده‌هایشان با هم صحبت کنند و دانش خود را به اشتراک بگذارند. دوربین «فرارا» همه را در برمی‌گیرد. مصاحبه‌های زیادی با مهاجرین که بیشترشان ریشه آفریقایی دارند را پوشش می‌دهد. نوازندگان نیجریه، مالکان دکه‌های بازار، کارگرانی از کشورهای آمریکای لاتین( بولیوی، پرو، اکوادور و..)کاسبان چینی، مصری و ایتالیایی یا هنرپیشه هالیوودی (Willem Dafoe)که برای فرار از غوغای هالیوود به گوشه‌ای دنج از میدان پناه آورده است. بیشتر تصاویر گرفته شده روی دست هستند که این امر در همراهی بیننده با فیلم موثر است. ترفندی دیگری که فرارا به کار برده؛ استفاده از دوربین دوم است که در مستند نشان دادن فیلم تاثیر بیشتری دارد. کارگردان به این بسنده نکرده و از موارد آرشیوی و بایگانی نیز برای این فیلم سود جسته است. فیلم قصد ندارد قضاوت کند. تنها به تصور می‌کشاند و نظری را تحمیل نمی‌کند. فیلم جذاب است. خسته کننده نیست به جز مصاحبه با زن چینی، افرادی برای انجام مصاحبه طالب پول هستند و.... درآخر فیلم احساس عاشقانه‌ای را در تو ایجاد می‌کند. پیرزنی که در انتها؛ شعر عاشقانه‌ای را می‌خواند: من از خورشید مستم؛ من از دریا مستم؛ من از تو مستم. آسمونی" href="https://asemooni.com/" target="_blank" rel="noopener">اختصاصی آسمونی نقد از نجیبه نعمتی منتقد سینما
