- آسمونی
- مجله اینترنتی
- دین و اندیشه
- اسلام
- خدایا شکرت به خاطر همه چی
خدایا شکرت به خاطر همه چی
شکرگزاری از خداوند به خاطر نعمت های بی کرانی که به انسان ها عطا کرده است، یکی از وظایف و واجبات همه مسلمانان است. آسمونی در این بخش بهترین روش های شکرگزاری از خداوند را برای شما عزیزان عنوان می کند همچنین یک داستان بسیار خواندنی در مورد شکرگزاری از خداوند آماده کرده است که پیشنهاد می کنیم این بخش آسمونی را تا پایان مطالعه نمایید.
داستان جالب و تامل برانگیز در مورد شکرگزاری از خداوند
روزی مردی خواب عجیبی دید. دید که پیش فرشته هاست و به کارهای آنها نگاه می کند. هنگام ورود، دسته بزرگی از فرشتگان را دیدکه سخت مشغول کارند و تند تند نامه هایی را که توسط پیک ها از زمین می رسند، باز می کنند و آنها را داخل جعبه می گذارند.
مرد از فرشته ای پرسید: شما چکار می کنید؟ فرشته در حالی که داشت نامه ای را باز می کرد، گفت: اینجا بخش دریافت است و ما دعاها و تقاضاهای مردم از خداوند را تحویل می گیریم.
مرد کمی جلوتر رفت. باز تعدادی از فرشتگـــان را دید که کاغذهـایی را داخل پاکت می گذارند و آن ها را توسط پیک هایی به زمین می فرستند.
مرد پرسید:....
شماها چکار می کنید؟ یکی از فرشتگان با عجله گفت: اینجا بخش ارسال است، ما الطاف و رحمت های خداوند را برای بندگان به زمین می فرستیم.
مرد کمی جلوتر رفت و یک فرشته را دید که بیکار نشسته است. با تعجب از فرشته پرسید: شما چرا بیکارید؟
فرشته جواب داد: اینجا بخش تصدیق جواب است. مردمی که دعاهایشان مستجاب شده، باید جواب بفرستند ولی فقط عده بسیار کمی جواب می دهند.
مرد از فرشته پرسید: مردم چگونه می توانند جواب بفرستند؟
فرشته پاسخ داد: بسیار ساده، فقط کافیست بگویند: خدایا شکر.
بهترین راه شکرگزاری از نعمت‌های خداوند چیست؟
شکر عملی؛ شکر کامل و ثمره دو مرحله شکر قلبی و زبانی است. به عبارت دیگر؛ وقتی انسان؛ به وسیله دل، نعمت بودن نعمتی را فهمید و به زبان آن را اظهار کرد و شکر منعم را به جای آورد، حق بر این است که در عمل نیز شکر خدا را آشکار کند. بنابراین، شاکر حقیقی باید نعمت‌های الهی را صرف رضا و مقصود مُنعِم نماید و همواره باید آگاه باشد که از نعمت‌های خدا در چه مسیری استفاده کند تا مرتکب کفران نعمت نگردد.
امام صادق(ع) فرمود: «شُکْرُ النِّعْمَةِ اجْتِنَابُ الْمَحَارِمِ، وَ تَمَامُ الشُّکْرِ قَوْلُ الرَّجُلِ: الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ»؛[2] شکر نعمت، اجتناب و پرهیز کردن از کارهای حرام است؛ و تمام شکر، آن است که کسی بگوید: «ستایش خدا را که پروردگار جهانیان است». به یقین؛ منظور از گفتن «اَلْحَمدللّه»، تنها لَقْلَقَه زبان نیست، بلکه منظور حمدی است که از عمق جان و درون دل برخیزد. چه بسیارند کسانی که با زبان شکر خدا می‌گویند، ولی در عمل، کفران می‌کنند، از این‌رو، خداوند متعال می‌فرماید: «وَ قَلِیلٌ مِنْ عِبادیَ الشَّکُورُ»؛ که ناظر به شکر عملی است.
انسان هر چه تلاش و کوشش نماید از ادای کامل شکر پروردگار بر نمی‌آید، لذا بهترین اقسام شکر، اعتراف تامّ است به تقصیر و عجز از ادای شکر، و تصدیق به این‌که توفیق شکر، نعمتی است از نعمت‌های الهی.
اما شکر عملی دارای افراد و مصادیق فراوانی است که برای نمونه برخی از مصادیق آن، با استناد به روایات، بیان می‌شود:
-
سجده شکر، نماز شکر، احسان و ولیمه دادن برخی از مصادیق شکر عملی هستند. نقل شده است که؛ «وقتی برای پیامبر اکرم(ص) چیزی به وجود می‌آمد که موجب خوشحالی یا حتی موجب نگرانی آن حضرت می‌شد، به سجده می‌رفت و برای خدا سجده شکر بجا می‌آورد».
-
عفو و گذشت در مقابل پیروزی بر دشمن از دیگر مصادیق شکر عملی است، همان‌گونه که امیرمؤمنان علی(ع) می‌فرماید: «هنگامی که بر دشمنانت پیروز شدی، عفو و بخشش را شُکرانه این پیروزی قرار بده».
-
انفاق کردن بخشی از اموال در راه خدا نیز از مصادیق شکر عملی است، امام علی(ع) می‌فرماید: «بهترین شکر نعمت‌ها، بخشیدن آن است».
-
عبادت و نیایش در برابر پروردگار نیز طریقه دیگری برای شکرگزاری عملی است، که در سخن امام علی(ع)، عبادت به انگیزه شکر، به عبادت آزادگان و افضل اعمال تعبیر شده است.
-
آموختن علم خویش به دیگران و عمل به آن؛ شکر نعمت علمی است که خداوند به عالم عنایت فرموده است. امیرمؤمنان علی(ع) در این‌باره می‌فرماید: «شکرگزاری عالم در برابر علمی که دارد این است که به آن عمل کند و به نیازمندان بذل نماید(به آنها آموزش دهد)».
شکر در برابر افراد، به اعتبار مراتب و جایگاهشان متفاوت است که امام علی(ع) در حدیث کوتاه و پُر معنایی می‌فرماید: «شکر پروردگارت این است که دائماً ثنایش گویی، شکر کسی که بالای دست تو است به این است که در پیروی از او صادق باشی، شکر هم‌ردیفت آن است که مراتب اخوّت و برادری را به خوبی انجام دهی و شکر کسانی که زیر دست تو هستند به این است که از بخشش به آنها مضایقه نکنی»
