براي غزه

يكشنبه ٨ بهمن ١٤٠٢
شاعر: محمد حسين صفري

به نام خدا

درب عقب آمبولانس كه باز مي شود

نخلي روي تخت مي افتد

اين هزارمين موشكي ست كه دل خيابان را مي لرزاند

پنجره آبی همسایه مجروح مي شود

و شانه ي ديوار روبرو ، عریان .

اينجا غزه است

شهري در آستانه ی پرواز

با گهواره هایی که در آن ها، خوابي سبز نمي شود .

..................................................

صداي گوينده كمي گرفته است

نشسته ام روي كاناپه

روبروی چاي نعنايم

در میان بخاری غلیظ ...

تلويزيون از هوای غزه مي گويد

و تكرار روزهایی که کبود شده اند

هجوم نابرابري از آتش

برش هاي پي در پي

تصاويري كه چندان هم خوشايند نيست

دستم مي لرزد

پاي کوچکی سوخته

صورتي چنان قرص ماه

فريادي خاموش کنار ایوان

بغضي سنگين روی چارچوب در

دستي چهارماهه آویزان از سقف

عروسکی بریده سر

..................................................

دوربين آشفته است

نمايي بسته از مادری که شبیه مادر من است

و فريادي نامفهوم

ناله ي خمپاره ای سرگردان

در پشت كادر

و زني كه روي ناله اش، آوار مي شود .

كودكي را مي بينم

با پستانكي خونين

و قنداقه اي كه سينه ا ي مرده را نوك مي زند .

ناگاه چكمه اي با دو مثلث رنگ پریده

تمام لنز را مي پوشاند

رنگ ها به سياهي مي زند .

دلم مي لرزد

كانال تلویزیون را عوض مي كنم .

..................................................

چایي ام سرد شده است

و در كوچه آ‍ژير آمبولانسي شنيده مي شود

پشت پنجره مي روم

كودك همسايه تيله اي را قورت داده است

درب عقب آمبولانس كه باز مي شود

فرشته اي روي تخت مي افتد .

اين اولين باری نيست كه پسر همسايه تيله اش را قورت مي دهد

پنجره ی خاکستری همسایه مي خندد

و روي شانه ي ديوار، گنجشكي تخم مي گذارد

اينجا تهران است .

و كودك همسايه، هزار تيله رنگی دارد .