- آسمونی
- مجله اینترنتی
- تقویم تاریخ
- دفن شهدای کربلا - 61 ه ق
دفن شهدای کربلا - 61 ه ق
آسمونی : به تعبیر مرحوم حاج «شیخ عباس قمی» در نفس المهموم: «در کتب معتبر کیفیت دفن امام حسین علیه السلام و اصحابش به تفصیل نیامده است».
ولی بنا به نقل مشهور اجساد مطهر شهدا سه روز زیر آفتاب بر روی زمین مانده بودند و باد صحرا بر آن بدنهای پاک می وزید. تا آنکه طائفه بنی اسد که در غاضریه محله ای نزدیک کربلا منزل داشتند، پس از تخلیه کربلا از سپاه ابن سعد به کربلا آمدند و آن بدنهای پاک را در خاک و خون مشاهده کردند.
آنان از زن و مرد فریادشان به ناله و شیون بلند شد. وقتی که مصمم شدند آن بدنهای پاک را دفن کنند، چون نه سر در بدن داشتند و نه لباسی بر تن، هیچ یک را نمی شناختند. لذا متحیر و سرگردان بودند که چه کنند، ناگاه امام سجاد علیه السلام از سمت صحرا به سوی آنان آمد و شهدا را به آنها معرفی کرد. و قبل از همه به دفن پیکر پاک امام حسین علیه السلام اقدام فرمود.
او در گوشه ای از کربلا کمی خاک را کنار زد، قبری ساخته و پرداخته آشکار شد، دستها را زیر بدن قرار داد و به تنهایی به داخل قبر برد و فرمود: «با من کسانی هستند که مرا یاری کنند». چون بدن را در قبر نهاد صورت مبارکش را بر گلوی بریده پدرش گذاشت و در حالی که باران اشک چون ابر بهاری بر گونه هایش جاری بود، فرمود:
«طُوبی لاَِرْض تَضَمَّنَتْ جَسَدَکَ الطّاهِرَ، فَإنّ الدُّنْیا بَعْدَک مُظْلِمَةٌ وَ الاْخِرَةُ بنُورِکَ مُشْرِقَةٌ، أَمَّا اللَّیْلُ فَمُسَهَّدٌ وَ الْحُزْنُ فَسَرْمَدٌ، أَوْ یَخْتارَ اللهُ لاَِهْلِ بَیْتِکَ دارَکَ الَّتی أَنْتَ بها مُقیمٌ وَ عَلَیْکَ مِنّی السَّلامُ یَابْنَ رَسُولِ الله وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَکاتُهُ»؛
خوشا به آن زمینی که پیکر پاک تو را در برگرفته، دنیا پس از تو تاریک شد و آخرت به نور جمال تو روشن گشت. شبها دیگر خواب به سراغم نمی آید و اندوهم پایانی نخواهد داشت. تا آن زمان که خداوند اهل بیت تو را به تو ملحق کند و در کنار تو جای دهد. درود و سلامم بر تو باد ای فرزند رسول خدا و رحمت و برکات خدا بر تو باد.
آنگاه از قبر خارج شد و آن را از خاک پوشاند و با انگشت روی قبر نوشت:
«هذا قَبْرُ الحُسَیْنِ بنِ عَلِیِّ بنِ أبی طالِب اَلَّذی قَتَلُوهُ عَطْشاناً غَریباً»؛
این قبر حسین بن علی علیه السلام است که او را با لب تشنه و غریب کشتند.
سپس بدن پاک علی اکبر علیه السلام پایین پای حضرت به خاک سپرده شد و بقیه شهدا از بنی هاشم و اصحاب نیز در یک قبر دسته جمعی پایین پای امام(علیه السلام) دفن شدند.
آنگاه امام سجادعلیه السلام، قوم بنی اسد را به طرف نهر علقمه محل شهادت حضرت عباس قمر بنی هاشم راهنمایی کرد. و پیکر پاک آن حضرت را در همانجا دفن نمودند.
امام زین العابدین علیه السلام در حال دفن عمویش گریه سوزناکی کرد و فرمود:
«عَلَی الدُّنْیا بَعْدَکَ الْعَفا یا قَمَرَ بَنی هاشم وَعَلَیْکَ مِنّی السَّلامُ مِنْ شَهید مُحْتَسَب وَ رَحْمَةُ اللهِ وَبَرَکاتُهُ»؛
ای قمر بنی هاشم! بعد از تو خاک بر سر دنیا، بر تو درود می فرستم و رحمت و برکات خداوند را برای تو طلب می کنم.
سپس بنی اسد «حبیب بن مظاهر» را که بزرگ قبیله آنان بود، جداگانه همانجایی که اکنون هست دفن نمودند.
در اینکه امام سجاد علیه السلام چگونه در حال اسارت اقدام به چنین عملی نموده است، روایات زیادی در دست است که می رساند برابر مبانی اعتقادی شیعه، متولی کفن و دفن هر امامی، امام بعد از اوست.
از جمله در روایتی از امام رضا علیه السلام می خوانیم که به همین نکته اشاره کرده در پاسخ علی بن حمزه فرمودند:
«همان کسی که علی بن الحسین علیه السلام را قدرت داده است که در حال اسارت به کربلا بیاید و جسد مطهّر پدرش را به خاک سپارد، به صاحب این امر اشاره به خودش قدرت داده است تا به بغداد آمده و امر پدرش حضرت موسی بن جعفرعلیه السلام را عهده دار گردد و سپس بازگردد.
با این تفاوت که وی همانند امام علی بن الحسین علیه السلام در بند اسارت گرفتار نبوده است».
