فینال لیگ قهرمانان اروپا( فصل 84-83)؛ لیورپول- رم

مارک لاورنسون مدافع میانی ایرلندی لیورپول در فینال 1984در توصیه های خود به دیگران می گوید: آهنگ های کریس ره آ را یاد بگیرید!

یک بار دیگر انگلیسی ها به فینال جام باشگاه ها رسیدند. ایتالیایی ها در دومین حضور پیاپی خود در فینال مسابقات نشان دادند که دوره ای جدید در فوتبال ایتالیا در حال آغاز شدن است؛ عصر قدرت تیم های ایتالیایی. هامبورگ مدافع عنوان قهرمانی خیلی زود و با شکست(5-3) مقابل دیناموبخارست از رقابت ها کنار رفت. اما لیورپول که حالا به جای باب پیزلی از جو فاگان به عنوان مربی استفاده می کرد، مقابل اودنسه بولدکلوب دانمارک(6-0)، اتلتیکو بیلبائو(1-0)، بنفیکا(5-1) و دیناموبخارست(3-1) پیروز شد و در حالی به فینال رسید که در مسیر فینال تنها در یک مسابقه پیروز نشده بود!

تیم رم ایتالیا هم پس از برد مقابل گوته بورگ سوئد(4-2)، زسکا صوفیه(2-0)، دیناموبرلین(4-2) و داندی یونایتد(3-2) راهی فینالی شد که در استادیو المپیکو رم برگزار می شد. مسابقه در وقت قانونی با تساوی(1-1) خاتمه یافت تا کار تعیین قهرمان به ضربات پنالتی کشیده شود. جایی که برونو کونتی و فرانچسکو گراتسیانی دو ملی پوش ایتالیا که دو سال قبل در جام جهانی از مردان کارساز تیم قهرمان جهان بودند پنالتی های خود را از دست دادند تا لیورپول یک بار دیگر بر قله فوتبال اروپا قرار گیرد.

او در ادامه از خاطره خود درباره این فینال توضیح می دهد:

ما حدود یک ساعت و نیم پیش از فینال 1984 به ورزشگاه المپیکو رم رسیدیم و مسوولین برگزاری مسابقه به ما گفتند نگاهی به زمین بیاندازیم. چند بازیکن از میدلزبورو به خدمت گرفته بودیم، از جمله گراهام سونس، کریگ جان استون و دیوی هاجسون، که دوست صمیمی کریس ره آ بود و تمامی آهنگ های او را می دانست. هوجی( هاجسون) پشت سر گروه حرکت می کرد و شروع کرد به خواندن یکی از آوازهای کریس: «نمی دانم چیست، اما او را خیلی دوست دارم» و ما هم با او شروع کردیم. در استادیو المپیکو، رختکن چند طبقه بالاتر از زمین بود و راه پله های خیلی باریکی داشت. ما در همان حال از کنار رختکن رم می گذشتیم و می خواندیم.

پس از آن در کنفرانس خبری، سرمربی بسیار باتجربه آنها نیلس لیدهلم گفت:

می دانستم که تیمم بازی را می بازد، زیرا من داشتم درباره نقاط ضعف لیورپول صحبت می کردم و اینکه ما آنها را می بریم، و همان موقع بود که صدای خواندن را شنیدم. مثل یک رادیو و یا چیزی شبیه به آن بود که بلند و بلند تر می شد. همانطور که حدس می زدم، بازیکنان لیورپول بودند که می خواندند. بازیکنان من نمی توانستند باور کنند که حریف چقدر آرام است.