فینال جام حذفی انگلیس(1947)؛ برنلی جان سخت

وقتی در دومین دور رقابتها دو تیم نورثهمپتون تاون و پیتر بورو یونایتد دو بار با یکدیگر(1-1) مساوی کردند، به نظر می رسید مسابقه سوم دو تیم هم یک دیدار کاملا پایاپای خواهد بود. اما تصور همه اشتباه بود و نورثهمپتون تاون با برتری(8-1) در دیدار سوم راهی مرحله بعد شد! در مرحله بعد نبرد آرسنال و چلسی بعد از دو تساوی(1-1) به دیدار سوم کشید و سرانجام چلسی (2-0) در هایبری پیروز شد و سرانجام در دور چهارم مسابقات، لستر سیتی و برنتفورد، دو بار با یکدیگر(0-0) کردند تا سرانجام لستر در بازی سوم(4-1) حریف خود را شکست داد. اما هیچ یک از این تیمها در این دوره جام، توفیقی کسب نکردند.

در روزگاری که هنوز خبری از مسابقه پلی آف لیگ بین یکی از قعرنشینان دسته اول و یکی از صدرنشینان دسته دوم نبود، فینال روز 26 آوریل 1947 ومبلی بی شباهت به پلی آف نبود. جایی که چارلتون دسته اولی در برابر برنلی دسته دومی مقابل هم قرار گرفته بودند؛ در حالی که سفیدپوشان چارلتون برای بقاء در دسته اول می جنگیدند و سرانجام هم با کسب تنها 34 امتیاز از 42 مسابقه در رده نوزدهم جدول 22 تیمی لیگ قرار گرفتند.

در نقطه مقابل برنلی در 42 مسابقه دسته دوم 22 برد کسب کرد و سرانجام هم با 58 امتیاز بعد از منچستر سیتی به عنوان نایب قهرمان دسته دوم، به دسته اول فصل آینده صعود کرد. این تیم روند درخشان خود را در جام حذفی هم دنبال کرد تا پس از سال 1914 برای اولین بار فینالیست جام شود. برنلی این شانس را داشت که به مدد قرعه، هر چهار برد خود تا قبل از نیمه نهایی را در خانه به دست آورد. استون ویلای دسته اولی اولین رقیب این تیم بود که(5-1) در برابر برنلی خرد شد. پس از آن نوبت به دو تیم دسته دومی رسید که در برابر برنلی برای صعود بجنگد. اما کاونتری(2-0)  و لوتون تاون(3-0) از این تیم باختند تا برنلی این بار در برابر میدلزبورو- یکی دیگر از تیمهای میانه جدول لیگ یک- قرار بگیرد. تساوی(1-1) دو تیم کار را به بازی تکراری کشاند و برنلی این بار هم در خانه(1-0) برنده شد. اما دشوارترین مسابقه این تیم، دیدار با لیورپول بود که در همان فصل قهرمان لیگ دسته اول می شد. با این حال دو تیم(0-0) مساوی کردند و برنلی قهرمان لیگ را در دیدار تکراری(1-0) برد و به ومبلی رسید.

چارلتون هم کار خود را با برد آسان(4-1) در برابر راچدِیل دسته سومی شروع کرد و سپس در خانه وست بروم دسته دومی(2-1) پیروز شد. در نبرد خانگی برابر بلکبرن- یکی دیگر از قعرنشینان دسته اول- چارلتون در خانه(1-0) برد و بعد از برتری خانگی(2-1) در برابر پرستون دسته اولی، نوبت به نیوکاسل رسید؛ تیمی دیگر از دسته دوم که تا نیمه نهایی صعود کرده بود اما حریف چارلتون نشد و (4-0) در هم کوبیده شد تا چارلتون برای دومین سال پیاپی فینالیست جام شود.

در بین 22 بازیکن حاضر در دیدار نهایی تنها یک اسکتلندی حضور داشت؛ کریس دافی. همین بازیکن در اواخر وقتهای اضافی و در دقیقه 114 موفق شد تک گل مسابقه را به ثمر رسانده و چارلتون را به افتخاری برساند که تا آن زمان هرگز بدان دست پیدا نکرده بود. مهمترین لحظه مسابقه نه گل پیروزی، بلکه لحظه ای بود که توپ مسابقه در اثر ضربه ترکید؛ دقیقا مشابه اتفاقی که یک سال قبل در فینال رخ داده بود. البته این ناشی از بخت و اقبال بد دو تیم نبود، بلکه فقر ناشی از جنگ جهانی حتی کیفیت چرم مورد استفاده از توپها را هم پایین آورده بود.

به هرشکل برای برنلی این تازه یک شروع بود. آنها یک سال بعد در لیگ دسته اول درخشیدند و با کسب 52 امتیاز در حالی لیگ را با رتبه سوم به پایان رساندند که تنها تفاضل گل سبب شد که آنها عنوان دومی را به منچستر یونایتد واگذار کنند. پس از آن نیز جان سخت های برنلی همواره در لیگ یک باقی ماندند تا این که سرانجام در سال 1960 قهرمانی دسته یک را هم از آن خود ساختند!