- آسمونی
- مجله اینترنتی
- فیلم و سینما
- نقد فیلم
- سریال دراکولا موفقیتی دیگر برای مدیری
سریال دراکولا موفقیتی دیگر برای مدیری
آسمونی" href="https://asemooni.com/" target="_blank" rel='follow'>اختصاصی آسمونی نقد از چکاوک شیرازی
سریال دراکولا عصاره ی همه ی سال های فعالیت مدیری در عرصه ی تولید است. علاوه بر هنر خودش در عرصه کارگردانی همکاری با قاسم خانی ها همیشه برایش خوش یمن بوده است .زوجی که نبض مخاطب را در دستانشان داشته اند و مسلما تا سال های بعد هم خواهند داشت. لطف نویسندگانی هم چون پیمان قاسم خانی در این است که علاوه بر احاطه بر کمدی کاملا به روز هستند و از مخاطب امروزی عقب نمی مانند. اضافه بر آن فیلم نامه نویسی را هم به خوبی بلدند. همان طور که در سیت کام هایی مانند پاروچین موفق بودند حالا با کمدی های داستانی به خوبی مخاطب را سرگرم می سازند. مخاطبی که با وصل شدن به اینترنت با دریای بزرگی از کمدین ها روبه رو می شود. اما هنوز انتخاب اول سریال های طنز مهران مدیری است.
دراکولا در ادامه ی هیولا ماجرای هیولاهای اقتصادی است که برای رسیدن به جایگاهشان خون خیلی ها را مکیده اند. مدیری در این سریال به همه چیز و همه کس طعنه زده. از خون آشامان اقتصادی تا زنانی که فریفته ی حرف های جذاب یک مرد می شوند تا تازه به دوران رسیده ها که تیرش با نقش آفرینی های درجه یک به هدف نشسته است. خوبی کار در این است که در کنار نشان دادن تفاوت ها در طبقات اجتماعی هرگز مخاطب را وادار به دلسوزی نمی کند اما او را به فکر وا می دارد.
در سکانسی ژاله ( ویشکا آسایش) در کلانتری به زنی برخورد می کند که پسرش را برای پانصدهزار تومان به زندان انداخته اند او نمی تواند پسرش را بیرون بیاورد اما ژاله از وکیلش می خواهد که توضیح دهد پانصدهزار تومان یعنی چقدر. مثل خودمان که معنی یک قران را نمی دانیم. پس به فکر فرو می رویم اما وارد پاساژهای ناگهانی حسی نمی شویم و هنوز هم می خندیم. زن دوم کامروا ( مدیری) الناز است با بازی خوب اندیشه فولادوند. او شخصیتی کاملا مجزا از ژاله دارد، زنی هنرمند که درگیر خودش و ظاهرا بی توجه به مسائل مادی است. اما در یک نکته با ژاله یکی شده و جالب این که مردی با زبان چرب و نرم توانسته به راحتی فریبش دهد. در دل این نکته مطلبی نهفته است که زنان وقتی به کسی اعتماد می کنند همه دار و ندار خود را در اختیارش قرار می دهند. کاراکتر چمچاره و همسرش با بازی محمد بحرانی و سیما تیرانداز ما به ازای بیرونیِ قابل لمس دارد. اگر نمی توانیم آدم هایی در سطح ژاله را لمس کنیم اما تا دلتان بخواهد دور و برمان پر از آدم های بی ریشه و تازه به دوران رسیده است که کشوری مانند ترکیه اوج آمال و آرزوهایشان است و گویی با سفر به این کشور دنیا را فتح کرده اند. اما کاراکتر نمکی و دوست داشتنی وکیل با بازی متفاوت و خوب بهنام تشکر، بسیار دوست داشتنی از آب درآمده. وکیلی که نه تنها عرضه دفاع از موکلانش را ندارد بلکه آن ها را بیشتر به هچل می اندازد.
مجموع چنین عواملی سریال موفقی ساخته که مخاطب برایش یک هفته صبر می کند. ضمنا یکی از پارامترهای مثبت کارگردانی مدیری در انتخاب موسیقی است که با هوش بالای موسیقیایی که دارد بهترین را برای هر سکانس انتخاب می کند. خصوصا در مورد موسیقی کلاسیک، که طعم و مزه ی کمدی کلاسیک ها را به سریالش تزریق می کند.
