آمریکایی ها ابداع کننده استفاده از قرص

استفاده از قرص های هورمونی در ورزش از ابتدای دهه 50 آغاز شد. نخستین ورزشکاری که چنین بدعتی را گذاشت، هارولد کانلی آمریکایی و قهرمان پرتاب چکش بود. کانلی که از کودکی به فلج بازو دچار شده و رشد بازوهایش متوقف مانده بود، به توصیه پزشکان از رژیم آنابولیک استفاده کرد که به تشکیل مواد پروتئینی در اسکلت عضله نیز کمک می کرد.

رژیم هورمونی در مورد کانلی تا آن حد موفق از آب درآمد که او در سال 1956 در المپیک ملبورن برنده مدال طلای پرتاب چکش شد. اثر معجزه آسای رژیم آنابولیک به سرعت برق و باد در محافل ورزشی پیچید و یاری اوبراین، راندی ماتسون و آل اوئرتر قهرمانان رشته های پرتاب وزنه و دیسک آمریکا از کانلی تبعیت کرده و مدال طلا کسب کردند. چیزی نگذشت که استفاده از این داروها به یک رقابت جهانی بدل شد. در آلمان غربی هم تستسترون مورد استفاده قرار گرفت و آلمانی ها یک طلای المپیک 1960 را این گونه تصاحب کردند.

 

یک حقیقت غم انگیز

اما از سال 1959 به بعد بود که مصرف داروهای هورمنی علنی شد و ورزشکاران سراسر دنیا با این داروها برحجم عضلات خود افزودند. این داروها ابتدا بین ورزشکاران رشته های پرتابی و وزنه برداران طرفدار داشت اما دیری نپایید که دوندگان سرعت و پرندگان نیز دریافتند که از طریق این داروها می توانند سریع تر بدوند یا دو سه سانتی متر یالاتر یا پیش تر بپرند. بعد از آن بود که بوکسورها، دوچرخه سواران، کشتی گیران و ورزشکاران فوتبال، والیبال و بسکتبال هم از این داروها استفاده کردند. چنین بود که مجله آمریکایی اسپورت نوشت:

 

 ورزشکاری که با آنابولیک بیگانه باشد، در دنیای امروز ورزش کمترین بختی نخواهد داشت. این حقیتی است که در عین حال غم انگیز است.

 

 

مخفی کاری در استفاده از دارو

پروفسور کویل در این باره چنین اعتراف کرد:

 

در ابتدا سعی می کردیم ورزشکاران را از مصرف قرص های هورمونی برحذر داریم و حتی تا مرحله قدغن کردن هم پیش رفتیم اما در عمل کار بدتر شد زیرا ورزشکاری که تا آن زمان آشکارا از دارو استفاده می کرد از آن پس به مخفی کاری روی آورد. چون سررشته را از دست رفته دیدیم برآن شدیم که این ممنوعیت را بشکنیم و خودمان قرض تجویز کنیم. تصمیم اخیر حداقل این حسن را داشت که می توانستیم قرص های بسیار قوی و زیان بخش را کنار گذاشته و ضمنا مقدار دارو را هم در هر بار مصرف تحت کنترل قرار دهیم؛ همچنین تندرستی مصرف کننده را هم نظارت کنیم. به این ترتیب آمپول را به جای قرص مورد استفاده قرار دادیم.

 

 

خطر سرطان و دیگر خطرات

حسن آمپول نسبت به قرص این بود که ترکیبات مناسب تری داشت و برخلاف قرص به کبد هم لطمه نمی زد. ضمنا مقدار هورمون در هر آمپول بین 15 تا 20 میلی گرم بود در حالی که هر قرص 80 میلی گرم هورمون در خود داشت. به همین خاطر استفاده از قرص، اختلالاتی نظیر فشار خون، بالا رفتن سطح چربی در خون، غلظف مایعات صفرا،  ناراحتی در غدد فوق کلیوی و..را به وجود می آورد. دکتر بیلیک پزشک سابق کمیته ملی المپیک مجارستان پا را از این نیز فراتر نهاد و خطر سرطان را هم به این خطرات افزود.

 

خواهران پرس یا برادران پرس؟

علاوه بر تامارا پرس، خواهرش ایرینا هم یک قهرمان مشکوک! بود. این دوخواهر در مجموع 25 رکورد جهانی از خود به جای گذاشتند اما حتی در رختکن در کنار سایر ورزشکاران لباس خود را عوض نمی کردند. کار به جایی رسید که روزنامه های منتقد از آن ها به طعنه با عنوان برادران پرس یاد کردند. در آن زمان استفاده ورزشکاران زن از چنین داروهایی با تمسخر روبه رو می شد اما به مرور این مساله عادی شد. کمتر از یک دهه بعد بود که هایدی روزندال یکی از محبوب ترین قهرمانان زن آلمان و ستاره مسابقات پرش طول نیز مورد سوء ظن قرار گرفت و در مورد او هم گفته شد که از هورمون هایی چون تستسترون استفاده کرده است.

خیلی چیزهای غیر عادی!

اما اوج ورزشکاران پرورش یافته به لطف دارو، ورزشکاران آلمان شرقی با رکوردهای عجیب خود بودند. برخی از این رکوردها هنوز هم دست نیافتنی مانده اند. حتی بعدها برخی از ورزشکاران این کشور اعتراف کردند که در اثر استفاده از داروهای نیروبخش، خصوصیات ذاتی خود را از دست داده اند و یکی از شناگران این کشور هم گفت که صورتش ریش درآورده است.

اما بعد از المپیک 1988 و با اتحاد دو آلمان، قرار شد نظارت بسیار دقیقی روی ازمایشگاههای بخش شرقی آلمان شود. نتیجه آن شد که مجموع مدالهای ورزشکاران آلمان شرقی و غربی،‌حتی از مدالهای آلمان شرقی( به تنهایی) در المپیک 1988 نیز کمتر شد تا مشخص شود که خیلی چیزها در این سالها به صورت غیر عادی به دست آمده اند!