اسامی ماه های حرام قمری

چهار ماه قمری ذی‌القعده، ذی‌الحجه، محرم و رجب ماه‌های حرام هستند. در این چهار ماه -به‌جز برای دفاع- جنگ کنار گذاشته می‌شود و دیه افزایش می‌یابد. هدف از این کار ایجاد امنیت برای افرادی است که می‌خواهند به حج بروند یا تجارت کنند و به سلامت به شهر خود برگردند. این سنت، از قبل از اسلام بجا مانده است. پورتال آسمونی در این بخش مطالب بسیار جالب و خواندنی در مورد ماه های حرام و دلایل حرام بودن این ماه ها را برای شما عزیزان عنوان می کند که در ادامه می خوانید. با آسمونی همراه باشید.

ماه‌های حرام قبل از اسلام

در تقویم قمری پیش از اسلام ماهی به نام نسیء وجود داشت که هر سه سال در گاه‌شماری قمری حضور می‌یافت، و در نتیجه ماه‌ها در زمان مشخصی از سال قرار می‌گرفتند تا ربیع‌الاول در اول بهار قرار گیرد.

• در قرآن

در سال 10 هجری پس از آمدن آیهٔ 36 و 37 سورهٔ توبه از نسی نهی می‌شود.

إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِی کتَاب اللَّهِ یوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِک الدّینُ الْقَیمُ فَلَا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَکمْ وَقَاتِلُوا الْمُشْرِکینَ کافَّةً کمَا یقَاتِلُونَکمْ کافَّةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِینَ إِنَّمَا النَّسیءُ زیادَةٌ فِی الْکفْرِ یضَلُّ بهِ الَّذینَ کفَرُوا یحِلُّونَهُ عَامًا وَیحَرِّمُونَهُ عَامًا لِّیوَاطِئُوا عِدَّةَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ فَیحِلُّوا مَا حَرَّمَ اللَّهُ زُینَ لَهُمْ سُوءُ أَعْمَالِهِمْ وَاللَّهُ لَا یهْدی الْقَوْمَ الْکافِرِینَ(

همواره، شماره ماه‌ها نزد خدا- از روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید- در کتاب خدا دوازده ماه است؛ از این‌ها، چهار ماه، حرام است. این است دین قیام و پابرجای پربها. پس در این چهار ماه بر خود ستم مکنید و با مشرکان در حال بازدارندگی کامل کشتار کنید، چنان‌که آنان به حال بازدارندگی از گزندتان با شما کشتار می‌کنند؛ و بدانید خدا همواره با پرهیزگاران است. جز این نیست (که) نسی فزونی در کفر است که کافران بدان سبب گمراه می‌شوند؛ آن را یک سال حلال می‌شمارند و یک سال (دیگر) آن را حرام می‌کنند تا با شمارهٔ ماه‌هایی که خدا حرام کرده است هماهنگ سازند. پس آنچه را خدا حرام کرده (بر خود) حلال گردانند (و) زشتی اعمالشان برایشان آراسته شده است؛ و خدا گروه کافران را هدایت نمی‌کند.

افزایش دیه در ماه حرام

بنابر قانون مجازات اسلامی در ایران، نرخ دیه (فوت) در ماه‌های حرام یک سوم افزایش می‌یابد. در سال 1391 در ایران مبلغ دیه در ماه‌های عادی 94 میلیون و 500 هزار تومان و ماه‌های حرام 126 میلیون تومان بود. در سال 1392 در ایران دیه در ماه‌های عادی 114 میلیون تومان و در ماه‌های حرام 152 میلیون تومان است. درسال 93 دیه در ماه‌های عادی 152میلیون تومان و در ماه حرام 200 میلیون تومان اعلام شده است. درسال 94 دیه با افزایش 10 درصدی و به اینصورت که در ماه‌های عادی 165 میلیون تومان و در ماه حرام 220 میلیون تومان اعلام شده است. در سال 95 دیه در ماه‌های عادی 190 میلیون تومان و در ماه حرام تقریباً 253 میلیون تومان اعلام شده است.

در بیمه شخص ثالث نیز در ماه های حرام نرخ دیه افزایش کرده و طبق نرخ بیمه مصوب محاسبه میگردد .

ماههای حرام هجری قمری عبارتند از :  ذی القعده ،  ذی الحجه ،  محرم و  رجب مطابق با ماده 299 مجازات اسلامی ماههای حرام میباشند.

در سال 1395طبق مصوبه بیمه مرکزی در این ماهها نرخ  دیه هر فرد تا 253 میلیون تومان افزایش پیدا میکند . در ضمن ماههای رمضان و صفر شامل ماههای حرام نمیباشد .

شروع و پایان ماههای حرام در سال 1395خورشیدی به ترتیب زیر می باشند :

21 فروردین الی 18 اردیبهشت ( ماه رجب )

14مرداد الی 12 شهریور  ( ذی القعده )

13 شهریور الی 11 مهر  ( ذی الحجه )

12 مهر الی 10 آبان  ( محرم )

نرخ دیه بیمه شخص ثالث سال 1395 در ماه حرام چگونه محاسبه میگردد ؟

نرخ دیه هر شخص در ماههای عادی 190میلیون تومان و در ماههای حرام یک سوم به قیمت دیه پایه افزایش و محاسبه میگردد

دلیل حرام بودن 4 ماه از سال قمری چیست؟

إِنَّ عِدَّةَ الشهُّورِ عِندَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شهَرًا فیِ کِتَاب اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ مِنهْا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ  ذَالِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ  فَلَا تَظْلِمُواْ فِیهِنَّ أَنفُسَکُمْ؛ شمار ماه‏ها در نزد خدا، در کتاب خدا از آن روز که آسمانها و زمین را بیافریده، دوازده است. چهار ماه، ماه‏های حرامند. این است شیوه درست. در آن ماه‏ها بر خویشتن ستم مکنید.

در جواب سوال شما قبل از هر چیز باید دقت کرد که بهره انسان از دانش بسیار اندک است.

وَ ما أُوتیتُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِلاَّ قَلیلاً؛ آنچه از علم به شما روزی شده بسیار اندک است.

و نقص شناخت انسان او را مضطر به دین داری نموده است. و با عدم غفلت از این مساله، بسیار روشن است که نمی توانیم دلیل احکام را بیابیم. عالم دارای اسرار بسیاری است و قسمت اعظم آن در دسترس دانش ما نیست (عالم غیب) و خبری از آن نداریم .

و خداوند بنا بر مصالح و مفاسد احکامی را تشریع می کند، منطقه ای در اطراف کعبه را "حرم"  اعلام می کند و حرمت بیشتری برای آن قائل می شود. یا زمان خاصی را دارای حرمت بیشتری اعلام می کند. مثل ماه های حرام که احکام و جزئیات خاص خود را دارد. (رجب، محرم، ذیقعده و ذیحجه  ماه های حرام هستند.)

و با توجه به پیوند شدید روح و جسم در انسان، زمان و مکان در او موثر واقع می شوند و مناسک با توجه به زمان و مکان بیان می شوند. مساله حج، روزه و جهاد و ... بعضی از این مناسک هستند. به عنوان مثال جنگ در این ماه ها حرام است:

یَسْئَلُونَکَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فیهِ قُلْ قِتالٌ فیهِ کَبیرٌ؛ تو را از جنگ ‏کردن در ماه حرام می ‏پرسند. بگو: جنگ‏ کردن در آن ماه گناهی بزرگ است.

"تحریم جنگ در این چهار ماه یکی از طرق پایان دادن به جنگهای طویل المدة، و وسیله‏ای برای دعوت به صلح و آرامش بود، زیرا هنگامی که جنگجویان چهار ماه از سال اسلحه را به زمین بگذارند و صدای چکاچک شمشیرها یا صفیر گلوله‏ ها خاموش شود و مجالی برای تفکر و اندیشه به وجود آید احتمال پایان یافتن جنگ بسیار زیاد است. همیشه ادامه یک کار با شروع مجدد آن پس از خاموشی تفاوت دارد و دومی به مراتب مشکلتر است، فراموش نمی‏کنیم که در دوران جنگهای بیست‏ساله ویتنام چه اندازه زحمت می‏کشیدند تا یک آتش بس بیست و چهار ساعته در آغازسال نو مسیحی یا مانند آن به وجود آورند، ولی اسلام برای پیروان خود در هر سال یک آتش بس چهارماهه اعلام میدارد و این خود نشانه روح صلح‏ طلبی اسلام است."

مساله ماه های حرام بسیار با سابقه است. که حداقل از زمان حضرت ابراهیم (ع) بوده است.  قبل از اسلام، مردم جاهل، تغییراتی در این حکم الهی ایجاد می کردند:

إِنَّمَا النَّسی‏ءُ زیادَةٌ فِی الْکُفْرِ یُضَلُّ بهِ الَّذینَ کَفَرُوا یُحِلُّونَهُ عاماً وَ یُحَرِّمُونَهُ عاماً لِیُواطِؤُا عِدَّةَ ما حَرَّمَ اللَّهُ فَیُحِلُّوا ما حَرَّمَ اللَّهُ زُیِّنَ لَهُمْ سُوءُ أَعْمالِهِمْ؛ به تأخیرافکندن ماه‏های حرام، افزونی در کفر است و موجب گمراهی کافران. آنان یک سال آن ماه را حلال می‏شمردند و یک سال حرام، تا با آن شمار که خدا حرام کرده است توافق یابند. پس آنچه را که خدا حرام کرده حلال می‏شمارند. کردار ناپسندشان در نظرشان آراسته گردید.

و خود این حکم (حرمت ماه های چهارگانه) می تواند دارای بطونی باشد، که یکی از آن ها را بریتان نقل می کنم:

امام باقر (ع) می فرمایند: ای أبا حمزه! روشن‏ترین و آشکارترین برهان (امامت ائمه دوازده‏گانه) برای کسی که خدای تعالی او را هدایت فرموده گفتار اوست. در قرآن مجید که فرموده: «به درستی که عدد ماهها نزد خدا دوازده ماه است روزی که آفرید آسمانها و زمینها را، از آنها چهار ماه حرام است، این است دین استوار، پس ستم نکنید در آنها بر خویشتن؟»  و شناسایی ماهها مانند محرم و صفر و ربیع و ماههای پس از آن و همچنین ماههای حرام: رجب و ذی قعدة و ذی حجة و محرم دین محکم خدا نیست چون یهود و نصاری و مجوس و سایر ملتها و همه مخالف و موافق (مذهب) این ماهها را می ‏شناسند، و اسامی آنها را شماره می ‏کنند؛ بلکه آنها امامان و سرپرستان دین خدایند، و مراد از ماههای حرام (در آیه شریفه) امیر المؤمنین علیه السّلام است که نام او از نام «علی» که نام خدا است جدا شده و مشتقّ است، همان طور که نام محمد صلّی اللَّه علیه و آله از نام «محمود» خدا مشتقّ است، و دیگر سه فرزند آن حضرت که نامهای آنها علی است: علی بن الحسین (زین العابدین) و علی بن موسی (الرضا) و علی بن محمد (هادی) و به احترام آن حضرت این نام (علی) از نام خدا جدا شده و مشتقّ است.