پس از اعلام عکاسی در سال 1839 میلادی با وقفه ای حدود 5 سال یعنی در اواخر حکومت محمد شاه قاجار و اوایل حکومت ناصرالدین شاه، عکاسی وارد ایران شد.
آغاز عکاسی در ایران به دوران قاجار و سلطنت ناصرالدین شاه باز می‌گردد از عکس‌های موجود این دوران می‌توان به بخشی از راه و رسم زندگی آن زمان پی برد.
در بدو پیدایش عکاسی، محدودیت‌های فنی عکسبرداری موجب می‌شد تا عکسبرداری از ابنیه و عمارات رونق پیدا کند.
تمایل واقعی ناصرالدین شاه به ترویج عکاسی در ایران باعث شد تا در آن دوران تعدادی از محصلان مستعد دارالفنون برای کسب مهارت‌های فنی و اطلاعات هنری به اروپا اعزام شوند.
دوربین‌های عکاسی نیز تنها در دسترس درباریان خاص که آشنا به فن عکاسی بودند و بیشتر آنها لقب عکاس‌باشی داشتند قرار می‌گرفت.
ناصر الدین شاه را از جمله اولین عکاسان ایرانی می‌دانند. آنچه از یادداشت‌های شخصی او به دست آمده نشانگر آن است که وی با روش‌های علمی و فنی عکاسی و طرز کار دوربین‌های مختلف آشنا بوده و اغلب، از دوربین‌های بزرگ با 3 پایه استفاده می‌کرده است.
اولین دست‌اندرکاران عکاسی در ایران، اروپائیانی ازکشورهای فرانسه، اتریش و ایتالیا بودند که در مدرسه دارالفنون تهران به تدریس مشغول بودند.
مدرسه فنی حرفه‌ای دارالفنون برای تربیت افسران، مهندسان، غیر نظامی، پزشکان و مترجمان توسط امیر کبیر تأسیس شد.
اولین مجموعه عکس از آثار تاریخی ایران توسط لوئیجی پشه، سرهنگی از اهالی ناپل درسفر به ایران تهیه شد. نسخه دومی نیز از این مجموعه در همان سال تهیه و برای ویلیام اول، پادشاه پروس فرستاد شد.
دسته‌بندی کلی دوربین‌های عکاسی:
دوربین‌های آنالوگ:
دوربین‌های آنالوگ به طور کلی به دوربینی انعکاسی گفته می‌شود که نور برای رسیدن به منظره یاب آن بایستی توسط آینه‌ای با زاویه 45 درجه، شکستی معادل 90 درجه پیدا کند.
دوربین‌های آنالوگ به دو گروه کلی تقسیم می‌شود:
دوربین های فانوسی: در این دوربین‌ها، بدنه یا اتاقک دوربین، یعنی فاصله میان لنز و محل قرار گرفتن فیلم، از یک فانوس چرمی آکاردئون شکل تشکیل شده است.
دوربین‌های بدون فانوس: در این نوع، لنز به وسیله ابزاری به نام مانت 1 ، به بدنه دوربین که از جنس سختی ساخته شده است، متصل می‌شود.
دوربین‌های دیجیتال:
دوربین دیجیتال دستگاهی الکترونیکی است که برای گرفتن عکس و ذخیره آن بجای فیلم عکاسی از حسگرهای حساس به نور استفاده می‌کند و تصویر گرفته شده توسط سنسور طی چند مرحله به حافظه دوربین برای استفاده فرستاده می‌شود.
در دوربین دیجیتال، تصویربرداری روی فیلم صورت نمی‌گیرد بلکه توسط یک حسگر حساس انجام می‌شود.
هنر عکاسی در میان هنرهای کاربردی از ظرافت، دقت و اهمیت خاصی برخوردار است. عکاسی فی‌نفسه وسیله‌ای است که در آفریدن کار هنری از آن بهره گرفته می‌شود. عکاسی در عرصه خلاقیت با هنر وجه اشتراک دارد؛ زیرا هرگونه کار عکاسی با دخالت ماهیتاً با دخالت نیروی تخیل انجام می‌شود.
هرعکس، حتی یک عکس فوری که تصادفاً گرفته شده باشد، بازتابی از نوعی سازماندهی تجربه و ثبت یک صورت ذهنی است. به این ترتیب، موضوع و سبک هر عکس، از دنیاهای درونی و بیرونی شخص عکاس خبر می‌دهد.
دوربین معمولاً چیزی بیش از یک وسیله ثبت در نظر گرفته نمی‌شود؛ اما عکاسی به‌هیچ‌‌وجه یک وسیله خنثی نیست. هر عکسی، تفسیر دوباره‌ای از جهان پیرامون ماست و ما را عملاً بر آن می‌دارد که این جهان را به شکلی جدید ببینیم.
