خصوصیات مرغ ماهیخوار

بیش از دوازده گونه مرغ ماهی‌خوار وجود دارد، اما همه‌ی آن‌ها دارای غبغب بزرگی هستند که با آن شناخته می‌شوند. اگرچه گونه‌های مختلف پلیکان به روش‌های متفاوتی از غبغب خود استفاده می‌نمایند، ولی به طور کلی این پرندگان بزرگ از غبغب‌هایی با قابلیت ارتجاع خود برای گرفتن ماهی استفاده می‌کنند.در ادامه این مطلب پورتال آسمونی با خصوصیات این پرنده بیشتر آشنا خواهید شد.

طول عمر متوسط در حیات وحش 10 تا 25 سال یا بیشتر اندازه بدن 1.8 متر - گستره بال ها 3 متر وزن 13 کیلوگرم اندازه به نسبت یک انسان 2 متری است.

حَواصیل یا مرغ ماهی‌خوار پرنده‌ای است پابلند که در آب‌های شیرین یا آب‌های ساحلی زندگی می‌کند. حواصیل از راستهٔ مرغ‌سقاسانان (Pelecaniformes)، خانوادهٔ حواصیلیان (Ardeidae) است. 64 گونه حواصیل وجود دارد که برخی از آن‌ها بوتیمار، برخی غمخورک و برخی نیز قار (اگرت) نامیده می‌شوند. نام قار بیشتر برای آن دسته از حواصیل‌ها که پرهای سفید یا آراسته‌ای دارند به‌کار می‌رود.

تمام این پرندگان از جانوران کوچک روی زمین تغذیه می‌کنند. این پرندگان، در آسمان آهسته و بسیار زیبا پرواز می‌کنند. گرچه حواصیل‌ها با برخی پرندگان از دیگر خانواده‌ها ازجمله درنا، اکراس، و کفچه‌نوک همانندی دارند اما برعکس این پرنده‌ها که هنگام پرواز گردن خود را به صورت کشیده و به سوی جلو می‌گیرند، حواصیل‌ها به هنگام پرواز گردنشان را بالا و به سوی عقب می‌گیرند.

لک‌لک‌ها و حواصیل‌ها همانندی زیادی دارند. لک‌لک‌ها پرندگانی بلند قامت با پاهایی بلندند. حواصیل‌ها دریاچه‌ها را بیشتر ترجیح می‌دهند، در حالی که اکثر لک‌لک‌ها در میان علفزارها و بوته‌ها گشت می‌زنند. برخی گونه‌های حواصیل به صورت گروهی در درخت‌ها آشیانه می‌سازند و برخی دیگر به‌ویژه بوتیمارها آشیانه‌هایی به صورت بستر در نیزارها می‌سازند.

در ایران 13 گونه از سرده حواصیل شناسایی شده‌اند که 9 گونه آن به صورت بومی و مهاجر عبوری در گیلان وجود دارند که هفت گونه آن در تالاب کرفستان شهرستان رودسر دیده شده‌است. حواصیل‌ها به استناد قانون شکار و صید و مصوبه شورای عالی محیط زیست از گونه‌های حمایت شده در ایران به‌شمار می‌آیند.

طبقه‌بندی

تا سال 2008 میلادی، تیرهٔ حواصیلیان جزو راستهٔ لک‌لک‌سانان به شمار می‌آمد. پژوهشی که در این سال چاپ شد پیشنهاد داد که این پرندگان باید در راستهٔ مرغ‌سقاسانان قرار گیرند. در پی این پیشنهاد، کنگره بین‌المللی پرنده‌شناسی (IOC) این تیره را به همراه آرایهٔ خواهرش مرغ‌مقدسیان در راستهٔ سقامرغ‌سانان قرار داد.

نوع تغذیه مرغ ماهیخوار

بسیاری از مرغان ماهی‌خوار به صورت گروهی ماهی شکار می‌کنند. آن‌ها ممکن است تشکیل یک خط و یا شکل U داده و با تکان دادن بال‌های خود روی سطح آب، ماهی ها را به قسمت های کم عمق هدایت کنند. وقتی ماهی‌ها در مناطق کم عمق جمع شدند، مرغ ماهی‌خوار به راحتی آن‌ها را بیرون می‌کشد.

با این وجود مرغ ماهی‌خوار قهوه‌ای از بالا به سمت ماهی‌ها شیرجه می‌رود اکثراً شاه ماهی و آن‌ها را در منقارش به دام می‌اندازد. مرغ ماهی‌خوار ماهی‌ها را در غبغبش ذخیره نمی کند، بلکه فقط از آن استفاده می‌کند تا آن‌ها را گرفته و آب را بیرون ریخته و ماهی‌ها را فوراً ببلعد. مرغ ماهی‌خوار سفید آمریکایی می‌تواند تا حدود 11.5 لیتر آب را در غبغبش نگه دارد. مرغان ماهی‌خوار جوان منقار خود را در گلوی مادرشان فرو کرده و غذا را از آنجا میگیرند.

محل زندگی مرغ ماهیخوار

مرغان ماهی‌خوار در بسیاری از مناطق ساحلی، رودخانه و دریاچه‌ها یافت می‌شوند. آن‌ها پرنده‌هایی اجتماعی هستند و اغلب به صورت گروهی و در یک صف سفر می‌کنند. آن‌ها اغلب در گروه‌هایی که در جزایر گرد هم می‌آیند جفت گیری می‌کنند.

علت رشد جمعیت مرغان ماهیخوار

در شمال آمریکا، مرغان ماهی‌خوار قهوه‌ای در خطر هستند، اما جمعیت آن‌ها تا حدودی در حال افزایش است. پرندگان دریایی به علت مواد کشنده شیمیایی همانند DDT که به تخم ‌مرغان ماهی‌خوار و بسیاری از گونه‌های دیگر آسیب می رساند شدیداً صدمه دیدند.