نیاز کشتی به مربیان خارجی ؛ واقعیتی که نیم قرن است نفهمیده ایم !

نگاهی به شکست های کشتی ایران در سالهای اخیر / اختصاصی ورزشی آسمونی - مهدی زارعی

نیاز کشتی به مربیان خارجی / واقعیتی که نیم قرن است نفهمیده ایم !

مسابقات کشتی قهرمانی 2018 در بوداپست مجارستان به پایان کار خود نزدیک شده است . رقابت ها هنوز خاتمه نیافته است اما آنچه مسلم است ، این واقعیت تلخ است که از سال 2000 به بعد ، تنها در سال 2003 بود که کشتی فرنگی ایران از رسیدن به مدال بازماند . بدتر آن که ایران برای اولین بار بعد از سال 1982 حتی یک فینالیست هم در رقابت های آزاد و فرنگی نداشته است . اگر در سال 1982 هم ایران فینالیست نداشت ، به خاطر عدم حضور تیم کشتی فرنگی در مسابقات آن سال بود . اما امسال بدترین نتیجه ممکن به دست آمد .

زوال در مدت چهار سال

تنها 6 سال پیش بود که ایران با کسب 3 طلا در بازیهای المپیک لندن، کار نیم قرن را در چند روز انجام داد . کشتی فرنگی پیش از آن هرگز مدال طلای المپیک کسب نکرده بود و تا امروز در کشتی آزاد نیز مجموعا 6 طلا در تاریخ المپیک به دست آورده است . اما در لندن بهترین اتفاقات ممکن رخ داد. اما از آنجا که هرگز در هنگام موفقیت ها مدیریت ندانسته ایم ، بعد از آن زوال کشتی ایران سرعت گرفت به طوری که چهار سال بعد ، مربی موفق تیم سال 2012 ، تبدیل به یک مربی ناکام شد . محمد بنا شجاعت خود را برای همیشه از دست داد و دقیقا همان نفراتی را به ریو فرستاد که چهار سال نسبت به لندن پیرتر شده بودند و طبیعی بود که رفتار دیکتاتور مآبانه بنا نتیجه ای جز شکست و حقارت برای کشتی فرنگی به ارمغان نیاورد .

 

نفراتی ثابت در مسابقات آسیایی و جهانی

طی سالهای 2016 تا 2018 وجود چند ستاره و کسب چند نتیجه قابل قبول در کشتی آزاد سبب شد که ضعف های کشتی به چشم نیاید . سال گذشته که کشتی در آسیا شکست خورد ، همه دلیل آن را به نبودن رسول خادم مرتبط دانستند در حالی که ضعف های کشتی ایران گسترده تر از این حرفها بود . امسال هم وقتی چند ستاره بازیهای آسیایی راهی مسابقات جهانی شدند ، مشخص شد که نه آن قدر ستاره داریم که بتوانیم برای دو مسابقه ، دو کشتی گیر مختلف را به مسابقات اعزام کنیم و نه آن قدر مدیریت روی سرمایه های خود که نگران خستگی آن ها باشیم . می شد پیش بینی کرد که قهرمانان آسیا این جا توان بردن نداشته باشند .

کشتی گرفتن جیگر می خواهد !

چند روز پیش بود که محمود معزی پور درگذشت. مردی که در دهه 50 شمسی مربی تیم ملی کشتی آزاد بود و سه دهه بعد هم در المپیک 2008 مربی تیم کشتی آزاد ! تیمی که در آن بازیها فقط یک مدال برنز توسط مراد محمدی به دست آورد تا معزی پور در نقد شکست شاگردانش بگوید : کشتی گرفتن جیگر می خواهد !

مربیان نسل گذشته هنوز هم ، می خواهند با سلاح غیرت و تعصب ، به نتیجه برسند ما در دنیای مدرن امروز ، این اسلحه ها کافی نیستند . در حال حاضر هم اگر مربیان سطح اول کشتی ایران را با هم مقایسه کنیم ، مشاهده می کنیم که تقریبا همه آنها سابقه مربیگری در تیم ملی را داشته اند و برخی از آن ها چند بار به این افتخار رسیده اند . از غلام محمدی و محسن کاوه و حسن رنگرز گرفته تا سایرین . اگر به خودمان دروغ نگوییم ، نیروهای انسانی ما در کشتی بسیار کم هستند . تا همین جا هم اگر نتیجه ای در کشتی آزاد این سالها به دست آمده ، همه آن را به پای تلاش های رسول خادم دانسته اند و در کشتی فرنگی نیز همه موفقیت ها را به پای محمد بنا دانسته اند نه یک سیستم برنامه ریزی و مدیریت دقیق

کشتی سنتی در رسانه ها

کافی است به کارنامه کارشناسان کشتی مان نگاه کنیم . یکی از آنها تحصیلاتی معادل چهارم دبستان دارد و دیگری با سه دهه سابقه کار ، کاری جز تعریف و تمجید از روسای فدراسیون نمی داند به طوری که حتی در نقد کشتی نوجوانان جهان ، از کارنامه موفق رسول خادم در المیپیک ریو می نویسد . اما کمتر نشانی از تفکرات جدید می توان در کشتی امروز ایران دید . چند رسانه را می توان یافت که در هنگام مسابقات کشتی قهرمانی اروپا یا امریکا، اخبار این مسابقات و نتایج رقبای ایران را پیگیری کرده باشند ؟

اولین مربی خارجی کشتی در ایران

هفت دهه پیش بود که سازمان تربیت بدنی و تفریحات سالم ایران تصمیم گرفت برای رشد فوتبال و کشتی ایران از مربیان خارجی استفاده کند . در فوتبال چه کشوری بهتر از مهد فوتبال ( انگلیس ) می توانست به ایران کمک کند و در کشتی چه کشوری بهتر از قهرمان اروپا و همسایه ایران ( ترکیه ) ؟ چنین شد که سر آلفرد گیبل مربی فوتبال از انگلیس به ایران آمد و صائیم بیک اریکان مربی کشتی ترک به ایران . آنها در دهه 20 فوتبال و کشتی ایران را متحول کردند اما ...

نیاز کشتی به مربیان با دانش خارجی

فوتبال ایران هرگز خود را بی نیاز از دانستن حس نکرد و مربیان خارجی فراوانی به ایران آمدند . اما صائیم بیک که رفت ، تمام تلاش ها برای تخریب چهره این مرد پرثمر و تاریخساز از سوی رقبای ایرانی اش انجام گرفت . کشتی ایران از اواسط دهه 50 منحصر به مردان داخلی شد . چه مربی و چه کشتی گیر .

از آن زمان تا امروز هرگز کشتی برای آموختن بیشتر دست به دامان بزرگان دنیا نشد . حتی ترکها که زمانی مهد کشتی دنیا بودند و در المپیک 1960 تنها در کشتی صاحب 7 طلا می شدند ، بعدها ضعف های خود را حس کردند و رو به مربیان غیر ترک آوردند . اما در ایران ؛ مربیان در یک چرخه بسته قرار دارند . یک سری تفکرات محدود می آیند و می روند . موفقیت هایی مقطعی به دست می آیند اما این موفقیت ها هرگز دائمی و همیگشی نیستند .

کاش خانواده کشتی ، یک بار تاثیر ورود مردانی چون کارلوس کی روش به فوتبال و ولاسکو به والیبال را مطالعه می کرد و آن گاه تصمیم به انتخاب مربی می کرد . این کشتی نیاز به خونی جدید و تفکری جدیدتر دارد ...