مسابقه ای که توسط هواداران، المپیکی شد

تماشاگران بازیهای المپیک

تماشاگران مسابقات ورزشی، در دهه های اخیر به بخشی از مسابقات تبدیل شدند که کاملا جدا از ورزشکاران و میدان مسابقه هستند. اما آنها زمانی نقش پررنگ تری در رقابت ها داشتند و حتی می توانستند برنامه مسابقات ورزشی و قوانین حاکم بر رقابت ها را تغییر بدهند. دیوید واله چینسکی در کتاب تاریخ کامل بازیهای المپیک می نویسد که در سال 1896 و زمانی که قرار بود اولین دوره بازیهای المپیک در آتن یونان برگزار شود، یک بریتانیایی به اسم« جان بولان» که علاقه فراوانی به سنت های یونان باستان داشت، با هزینه خود به آتن سفر کرد تا بازیها را از نزدیک تماشا کند. بولان وقتی متوجه شد که ثبت نام در مسابقات برای عموم آزاد است، در رشته تنیس ثبت نام کرد و با قهرمانی در این رقابت‌ها، تبدیل به اولین تماشاگری شد که در المپیک قهرمان می شود. اما تماشاگرها در آن المپیک، به قدری نفوذ داشتند که با شور و هیجان خودشان بتوانند پایه های المپیک تازه تاسیس را محکم کنند و حتی باعث شکل گیری ورزشها شوند.

بازیهای المپیک در آتن یونان زمانی که میشل بیرل فرانسوی پیشنهاد کرد به یاد فیدی پیدس دونده افسانه ای 2000 سال قبل آتن در جنگ ماراتن – که خبر پیروزی یونانی ها را از دشت ماراتن به آتن رساند و از دنیا رفت- رقابت دوی استقامتی با نام ماراتن برگزار شود، هیچ یک از مقامات مسوول تصور نمی کردند که انسانی بتواند یک نفس بیش از 40 کیلومتر را بدود. اما از آنجایی که یونانی‌ها در المپیک 1896، حتی در یک مسابقه دوومیدانی قهرمان نشده بودند، شور و هیجان تماشاگران یونانی به اوج رسید. در روز مسابقه استادیوم مملو از تماشاگر شد و حتی بعضی از تماشاگران جوایزی را برای قهرمان در نظر گرفتند. فقط با این شرط که نفر اول، یونانی باشد. در پایان این رقابت، چوپانی یونانی به نام اسپیریدون لوییس قهرمان شد و 70 هزار تماشاگر استادیوم پان آتنین را غرق در شادی کرد. مسوولان یونانی وقتی شادی مردم را مشاهده کردند و تاثیری که یک قهرمانی می تواند در زنده کردن سنتهای آنها بگذارد، به کمیته بین المللی المپیک پیشنهاد کردند که برای همیشه میزبان المپیک بمانند و هر چهار سال یکبار بازیها در یونان برگزار شود.

شرکت کننده بازیهای المپیک این پیشنهاد از طرف کسانی داده شده بود که تا ماه هفته قبل از آن، چندان علاقه ای به میزبانی نشان نمی دادند. اما اکنون نظرشان به کلی عوض شده بود. از طرف دیگر، وقتی دوی ماراتن با چنین استقبالی مواجه شد، جایگاهش در برنامه بازیهای المپیک برای همیشه تثبیت شد. حتی به سرعت در شهرهایی مثل لندن، پاریس، بوستون و نیویورک هم مسابقات سالانه ماراتن شکل گرفت. یک دهه بعد باز هم پیوند هواداران، المپیک و ماراتن، ورزش جهان را تحت الشعاع قرار داد و آن، زمانی بود که در المپیک 1908 لندن دوراندو پی یتری دونده ایتالیایی، به عنوان نفر اول وارد استادیوم شد؛ اما حالش به قدری بد بود که بارها و بارها تا رسیدن به خط پایان به زمین افتاد و نتیجه این بود که حتی مقامات مسوول هم به او کمک کردند تا از خط پایان رد شود.

هواداران، المپیک مطابق قوانین، پی یتری با کمک دیگران مسابقه رو پایان رسانده بود و نه تنها مدال نگرفت، بلکه از لیست دوندگان هم اخراج شد. مساله ای که به هیچ عنوان مورد قبول تماشاگران نبود. اعتراض تماشاگران و به دنبال آن، جو عمومی که در اعتراض به تصمیم داوران به وجود آمد، دونده ایتالیایی را در حد یک اسطوره بالا برد. حتی کار به جایی رسید که وقتی پیتری از بیمارستان مرخص شد، ملکه الکساندرا، او را به جایگاه ویژه استادیوم وایت سیتی دعوت کرد و جامی طلایی به وی اهدا کرد. جامی به خاطر وفاداری به هدف و جنگیدن تا پای جان. شاید اگر شور و هیجان تماشاگران این مسابقات نبود، مدتها زمان لازم بود که المپیک، تبدیل به مهم ترین مسابقات ورزشی در سراسر جهان بشه و شاید دوی ماراتن هم هرگز به ورزشی بین المللی بدل نمی شد. اما دوستداران ورزش و هواداران داخل و خارج استادیوم، کاری کردند که هیچ مقام مسوولی قادر به انجام آن کار نبود.