پینگ پنگ چین؛ جایی که به هیچ کس رحم نمی شود!

سال گذشته چینی ها توانستند در المپیک تمامی مدال های ممکن تنیس را مال خود کنند، کاری که در ریو، لندن و پکن نیز کردند. بردن تمامی مدال های طلا و همچنین دو نقره در دو گروه مردان و زنان، قهرمانی ژانگ جیک و لی ژیائو ژیا در تک نفره و دومی وانگ هائو و دینگ نینگ.

جالب است بدانید پس از بازی های 2008 پکن، قوانین تنیس روی میز برای جلوگیری از قهرمانی پرتعداد چینی ها دستخوش تغییرات شد. با قوانین جدید کشورها تنها می توانند با دو ورزشکار در رقابت های تک نفره شرکت داشته باشند، برای همین حضور فقط یک کشور در فینال بازی ها غیر ممکن است. در بازی های پکن، چین توانست مدال طلا، نقره و برنز را در هر دو بخش مردان و زنان از آن خود کند!

این مطلب از منابع مختلفی گرد آوری شده است، اما می خواهم شخصا از لری هادج برای مطلبش در مجله USATT در سال 2005 تشکر کنم.

خب، حالا ببینیم چرا چین در تنیس روی میز حریف ندارد؟

 مشخصا دلایل بسیار زیادی وجود دارد که چرا چین همیشه قهرمان رقابت های تنیس روی میز است و نمی توان دلیل آن را در یک فاکتور یا راز پیدا کرد. همچنین باید اشاره کرد تحقیقات بر روی نژاد و جنیست ها ثابت کرده این موارد هیچ ربطی به قهرمانی در یک ورزش خاص ندارد. پس می توانیم روی این دلیل هم خط بکشیم.

بیایید به بررسی عقلانی ترین دلالیل برای قدرتمندی چین در تنیس روی میز بپردازیم.

1-استعداد های خارق العاده

اگر بازی های تیم ملی تنیس روی میز چین را دیده باشید حتما متعجب شدید که چرا فینال بازی های لندن میان ژائو یو و فانگ بو برگزار شد. نام آنها را نشنیده اید؟ حق هم دارید. این دو در رنکینگ 85 و 69 جهانی حضور دارند. ژائو یو 19 ساله در حالی پیروز میدان شد که در مسیر خود به فینال، ما لین و ژانگ جیک را پشت سر گذاشته بود.

حضور استعداد ها در تیم ملی تنیس روی میز چین غیر قابل باور است. خیلی از کشور های اروپایی تنها یک بازیکن در کلاس جهانی دارند، اما به نظر چین آنقدر بازیکن با استعداد دارد که از شمارش آنها خسته خواهید شد. همین باعث شده خیلی از این ورزشکاران به کشورهای دیگر بروند و بعضی دیگر با تلاش مضاعف برای رسیدن به جایگاهی در تیم ملی امیدوار باشند.

با وجود این همه استعداد، هیچ کس احساس امنیت نمی کند. بازیکنان برتر نمی توانند حتی ذره ای به خود استراحت دهند، زیرا هر چقدر هم که خوب باشند، انتخاب هیچ کدام صد درصدی نیست. برای همین هم تمامی بازیکنان در هر زمان درحال تمرین و پیشرفت هستند. بازیکنان برتر برای حفظ موقعیت خود در تیم ملی مبارزه می کنند و جوانان یا رنک پایین تر ها برای کسب جایگاه. همین باعث به وجود آمدن جو پیشرفت و بهتر شدن میان تمامی بازیکنان شده است.

2-به هیچ کس رحم نمی شود

چین به بی رحمی در انتخاب بازیکنانش معروف است. اگر بازیکنان بزرگ تر خوب نباشند به راحتی و سریعا با جوانان با استعداد جایگزین می شوند. بازیکن سابق تیم ملی تنیس روی میز چین را دیدم که در سیستم ملی چین بزرگ شده بود و به علت یک مصدومیت هرگز نتوانست جایگاه خود را باز پس گیرد.

کار چینی ها را گاها با روش هایی که اتحاد جماهیر شوروی در حدود 30 سال پیش به کار می برد مقایسه می کنند، و باید بدانید این روش ها واقعا نتیجه بخش هستند! برنامه ملی چین زمان و پول خود را روی بازیکنانی که شانس قهرمانی ندارند هدر نمی دهد. حال دلیل آن مصدومیت، نداشتن روحیه قهرمانی و یا عدم همکاری با دیگر بازیکنان و مربیان باشد. منابع ارزشمند تنها به بازیکنانی تعلق می گیرد که در حال حاضر در جهان بهترین هستند و یا قابلیت تبدیل شدن به بهترین بازیکن را دارند. بازیکنانی که واقعا خوب هستند، اما احتمال قهرمان شدن کمی دارند به راحتی از برنامه کنار گذاشته می شوند.

3-تمرینات تمام وقت

فکر می کنم نیاز به اشاره نباشد که تمامی ورزشکاران ملی و برتر همیشه و در هر زمان در حال تمرین کردن هستند. تیم تنیس روی میز چین به شدت تمرین می کند و برای همین است که همیشه بهترین است. آنها کیفیت و کمیت بسیار زیادی را روی تمرینات خود قرار می دهند. تمریناتی که معمولا هفت ساعت در روز و شش روز هفته ادامه پیدا می کنند. تمریناتی با یک همراه مثل تمرین با چند توپ، تمرین سرویس و تمرینات فیزیکی جدای از بازی.

( ادامه دارد)