جا به جا شدن پیراهن های دو تیم در فینال جام حذفی انگلیس

مهدی زارعی- در ابتدای قرن بیستم، ورزشگاه كریستال پالاس در منطقه‌ای ساخته شده بود كه تپه ماهورهای جنگلی آن را احاطه كرده بود و در كنار این تپه‌های جنگلی، محله‌ای پرجمعیت ولی آرام و تمیز گسترده بود. خانه‌هایی بزرگ كه هر كدام یك پارك كوچك بود و از آن اعیان و اشراف. بنای ورزشگاه در گودی تپه‌ها با چوب بست برپا شده بود كه در آن روزگار شیوه عمومی در سراسر بریتانیا بود. زیرا فوتبال با چنان سرعتی رشد می‌كرد كه ساختن بناهای سنگینی با مدت طولانی در حوصله آن نبود. افزوده بر این چوب در خانه‌سازی سرزمین‌های جنگلی و مرطوب و بارانی در همه جا رواج داشت.

اما در سوم می 1902 اتفاقی ناگوار در فوتبال جزیره رخ داد و در دیدار تیمهای ملی انگلستان و اسكاتلند در ورزشگاه «آیبروكس پارك» گلاسكو حداقل 25 تماشاگر در اثر فرو ریختن  بخشی از جایگاه تماشاگران كشته شدند.

در همین سال شفیلدیونایتد در فینال جام حذفی ساوتهمپتون را رودرروی خود دید. تیمی كه هنوز در لیگ بازی نمی‌كرد ولی  باز هم فینالیست شده بود. در مقابل شفیلدی‌ها باز هم مثل گذشته به فینال رسیده بودند. آنها دو مسابقه ابتدایی خود را در مقابل نورث همپتون و بولتون در همان رویارویی ابتدایی به سود خود خاتمه دارند و در مرحله بعد مقابل نیوکاسل ناچار شدند كه در دیدار تكراری این تیم را شکست دهند. سرنوشت دیدار این تیم مقابل داربی کانتی هم به دیدار سوم کشید.

اما پیش از شروع مسابقه فینال، بحث و جدل بر سر پیراهن های دو تیم بالا گرفت. هر دو تیم از پیراهن های راه راه قرمز و سفید استفاده می کردند و در تقابل دو تیم مقرر شد که ساوتهمپتون پیراهن همیشگی خود را بپوشد و شفیلد یونایتد پیراهن سفید و شورت تیره به تن کند.

دو تیم در حضور 74479 تماشاگر دیدار فینال را در کریستال پالاس برگزار کردند. صحنه ماندگار این فینال تماشاگرانی بودند که برای دیدن هرچه بهتر مسابقه، روی درختهای مشرف به زمین فوتبال رفته بودند. هوا ابری و خشک همراه با باد ملایم بود و این تماشاگران و درختها در اثر وزش باد به شدت می لرزیدند. فوتبال حرفه ای کل انگلستان را تسخیر کرده بود و چارلز برگز فرای مدافع ساوتهمپتون اولین بازیکن آماتور پس از سال 1893 بود که در فینال بازی می کرد. فرای بازیکن تیم ملی کریکت انگلیس هم بود. بازی دو تیم تا دقیقه 88 به سود شفیلد بود که در این لحظه توپ به هری وود کاپیتان ساوتهمپتون رسید که در موقعیت آفساید قرار داشت و مشغول بستن بند کفشهایش بود. وود از موقعیت استفاده کرد و دروازه شفیلد را گشود. تام کیرکهام داور مسابقه هم پس از مشورت با کمک خود اعلام کرد که توپ قبل از رسیدن به گلزن ساوتهمپتون به مدافع شفیلد خورده و به این ترتیب گل را صحیح اعلام کرد. بازی(1-1) شد و کار به مسابقه دوم کشیده شد. این بار پس از یک هفته در روز شنبه 26 آوریل 1902 و در حضور 33068 تماشاگر.

تفاوت اصلی در تغییر پیراهن های دو تیم بود. این بار شفیلد پیراهن راه راه پوشید و ساوتهمپتون از پیراهن سفید و شورت تیره استفاده کرد.

پیروزی (2ـ1) شفید در دیدار تکراری و در روز سرد و پرباد سبب گردید این تیم پس از برگزاری 9 مسابقه جام را از آن خود سازد. در این فصل، آنها 13 گل زدند و 7 گل خوردند. به این ترتیب وعده ارنی" ناجِر" نیدهام کاپیتان شفیلد محقق شد. نیدهام که در سال 1901 کتابی برای اتحادیه فوتبال درباره تاکتیک ها نوشت، قبل از فینال گفته بود که سال گذشته تیم شفیلد، شمال انگلیس را ناامید کرده و این تیم جام را مجددا به شمال خواهد آورد.