دیدارهای ماندگار جام حذفی انگلیس؛ فینال آفساید یا فینال زباله دان؟!

پیشاپیش مشخص بود که گرمای هولناک هوا در روز فینال، شرایط این مسابقه را شرایطی خاص کرده است. اما حتی اگر دمای هوا نیز بالا نبود، استفاده بیرحمانه دو تیم از آفسایدگیری- که از همان دقایق نخست بازی به چشم می آمد- سبب شد که مفسر تلویزیون، این مسابقه را «فینال آفساید» نامگذاری کند. گرما بر سرعت فینال تاثیر گذاشت و روند برگزاری دیدار کندتر از سایر مسابقات و فینالهای قبلی بود. تماشاگران زیادی نیز گرما زده شده و از حال رفتند تا درمان آنها در همان زمان برگزاری مسابقه صورت گیرد.

این بازی به طور زنده از ساعت 12:45 تا 5 بعد از ظهر از شبکه تلویزیونی بی بی سی و در برنامهGrandstand – جایگاه سرپوشیده- پخش شد.  کنت ولستنهلم که کار تفسیر مسابقه را بر عهده داشت، در اوایل بازی عنوان «فینال پیراهن سفید» را برای این مسابقه به کار برد. دلیل این امر، گرمای نفس گیر روز مسابقه بود که باعث شد اکثر تماشاگران کت های خود را درآورده و پیراهن های سفیدشان ورزشگاه را سفید کند. هنوز فینال جام حذفی روز ویژه ای برای انگلیسی ها به شمار می آمد و همه ترجیح می دادند بهترین لباس رسمی خود را در هنگام رفتن به ومبلی به تن کنند.

مسابقه با چهار دوربین فیلمبرداری شد و شرح امتیازات روی تصویر، که سال قبل برای اولین بار مورد استفاده قرار گرفت، حذف شد. علاوه بر تلویزیون، این بازی همچنین به صورت زنده از رادیو بی‌بی‌سی نیز پخش شد، در حالی که فیلم‌های خبری سیاه و سفید از Pathé و Movietone در آن شب در سینماها نمایش داده شد.

هرچند ولوز از ابتدا بازی را کنترل کرده بود اما این بلکبرن بود که اولین خطر جدی را ایجاد کرد؛ زمانی که پیتر دوبینگ از مدافعان وولوز عبور کرد، اما شلیک او توسط مالکوم فینلایسون دروازه بان ولوز مهار شد. استفاده نکردن از این فرصت برای بلکبرن گران تمام شد، در دقیقه 41 سانتر استوبارت به سمت دروازه بلکبرن توسط میک مک گراث مدافع این تیم وارد دروازه خودی شد. دو دقیقه بعد شرایط بدتر هم شد. در نبرد بر سر توپ، پای دیو ویلان، مدافع کناری بلکبرن، در برخورد با نورمن دیلی شکست. هر دو بازیکن درمان شدند تا شاید به مسابقه برگردند اما سرانجام دیو ویلان با برانکارد زمین مسابقه را ترک کرد و در غیاب او، تیمش ده نفره شد. نیمه دوم که آغاز شد، دیلی با وجود مصدومیت همچنان برای ولوز بازی می کرد. بلکبرنی ها با همان حربه نیمه اول و با آفسایدگیری بیست دقیقه نخست نیمه دوم را در برابر حریف مقاومت کردند اما سرانجام مقاومت این تیم در دقیقه 68 به پایان رسید؛ زننده گل کسی نبود به جز نورمن دیلی مصدوم. دیلی در دقیقه 88 گل دیگری نیز به ثمر رساند تا مشخص شود حضور او در زمین تا چه اندازه تاثیرگذار بوده است. برد ولورهمپتون می توانست سنگین تر هم شود؛ اما دیگر گل این تیم که توسط ران فلاورز به ثمر رسید، آفساید اعلام شد تا نتیجه(3-0) باقی مانده و ولوز قهرمانی جام حذفی را جشن بگیرد.

از لحظه پایان مسابقه تا پایان جشن قهرمانی تنها پنج دقیقه طول کشید! در این مدت بیل اسلِیتر کاپیتان ولورهمپتون پیشاپیش هم تیمی های خود، از پله‌های معروف ومبلی بالا رفت تا جام قهرمانی را از دوشس گلاستر تحویل بگیرد. این چهارمین و آخرین باری بود که جام حذفی انگلیس به استادیوم مولینکس بازمی گشت.

بعد از پایان مسابقه، مطبوعات این دیدار را «فینال زباله‌دان» نامیدند. انبوه کاغذهای ریخته شده روی سکوها( عمدتا از سوی طرفداران ناراضی بلکبرن) در کنار فنجان ها و سایر زباله های باقیمانده روی سکوها، این لقب را برای مسابقه به وجود آورد.

سالها بعد و در نوامبر 2021 ران فلاورز، آخرین بازمانده تیم پیروز ولوز، از دنیا رفت. در آن زمان، دیو ویلان، میک مک گراث، لوئیس بیمپسون، پیتر دوبینگ و برایان داگلاس بازیکنان فینال بلکبرن به شمار می رفتند که همچنان در قید حیات بودند.