نگاهی به فیلم زیر نور کم، ساختارشکنانه و جذاب، نقد از چکاوک شیرازی

اختصاصی آسمونی نقد از چکاوک شیرازی

او شما را وادار می کند بی آنکه سردرگم شوید در زمان  سفر کنید. کمی طول می کشد که به فضای فیلم عادت کنیم اما بعد از آن همه چیز لذت بخش می شود. در ابتدا با زوجی‌ (صابر ابر- لیلا زارع) طرف هستیم که ظاهرا مرد به همسرش شک دارد. ما این شک را باور می کنیم و همراه مرد هستیم تا متوجه ی خیانت زن بشویم. اما موضوع کاملا خلاف تصور ماست. همسر زن و ما همه به دنبال شبحی هستیم که حضورش در گذشته بوده و حالا سایه اش روی زندگی این زوج سنگینی می کند. قطع های زمانی به خوبی پرداخت شده بدون این که مخاطب را گیج کند یا او حتی احساس کند که در زمان عقب و جلو می رود. اما هر چیز خوبی لزوما بدون ایراد نیست.

فیلم به بعضی از سوالاتی که مطرح کرده جواب درستی نداده. این صحیح که داستان معماگونه پیش می رود اما غلط ترین برداشت این است که فکر کنیم مخاطب نیازی به دانستن جواب ها ندارد و همین که به کلیتی برسد کافی است. مثلا زنی به نام فریبا که حضور پررنگی در زندگی سابق و فعلی رویا دارد، هست که ما فقط بودنش را می دانیم اما این که او دقیقا چه نقشی را ایفا می کرده بدون جواب مانده، یا دختر بچه ای به نام سایه که در انتخاب اسمش نهایت دقت به عمل آمده و در فیلم دیالوگ هایی با استفاده از معنی اسمش طراحی شده که همگی دارای زیرمتن هستند. اما این سوال، بی جواب می ماند که او دقیقا کیست؟ تنها اطلاعی که فیلم می دهد این است که زوجی حضانت سایه را بر عهده گرفته اند اما در حال حاضر او با فریبا زندگی می کند. شاید فریبا همسر سابق امید بوده و آن دو قبلا حضانت سایه را به عهده داشته اند. یا این که مرگ‌ امید دقیقا به چه علتی رخ می دهد و اگر مقصری دارد او کیست؟ این ها سوالاتی سرسری نیستند و دقیقا وقتی مطرح می شوند که حداقل برای هر کدام بیست دقیقه از فیلم زمان اختصاص داده شده، پس وقتی بی پاسخ می ماند این احساس به مخاطب دست می دهد که دست کم گرفته شده یا شاید نویسنده جوابی برای سوال ها ندارد.

اما در کل فیلمی سرگرم کننده است که بهتر است از خطاهایش چشم پوشید.