کشور میانمار را بشناسیم

این روزها نام کشور میانمار را به دلیل اتفاقاتی که در هفته های اخیر برای مسلمانان آنجا رخ داده است، بیشتر از همیشه می شنویم.

چقدر با کشور میانمار آشنایی دارید؟

اگر می خواهید با کشور میانمار بیشتر آشنا شوید این بخش آسمونی را تا پایان مطالعه نمایید.

میانمار (بـِرمه پیشین) (نام رسمی: اتحادیه جمهوری میانمار) (نام برمه‌ای: mjəmà) کشوری است در آسیای شرقی.

بزرگ‌ترین شهر این کشور رانگون است ولی پایتخت آن شهر نایپیداو می‌باشد.

جمعیت میانمار بیش از 60 میلیون نفر، زبان رسمی این کشور برمه‌ای و واحد پول آن کیات است.

68 درصد از مردم میانمار از تبار برمه‌ای، 9 درصد شان، 7 درصد کارن و بقیه از دیگر اقوام هستند.

89 درصد از مردم میانمار بودایی، 4 درصد مسیحی، 4 درصد مسلمان و 1 درصد نیز پیرو آیین هندو هستند.

میانمار از نظر مساحت چهلمین کشور بزرگ جهان و از نظر جمعیت بیست و چهارمین کشور پرجمعیت جهان است.

میانمار، با نام پیشین برمه، از مستعمره‌های بریتانیا بود که در سال 1948 به استقلال رسید.

از زمان استقلال، این کشور شاهد درگیری‌های درازمدت میان اقوام پرشمار خود بوده و یکی از طولانی‌ترین جنگ‌های داخلی را به خود دیده‌است.

برمه از 1962 تا 2011 تحت یک رژیم نظامی اداره می‌شد اما از پس از برگزاری انتخابات در سال 2012، این رژیم نظامی در سال 2011 رسماً پایان یافت و

حکومتی نیمه‌نظامی جایگزین آن شد که این حکومت دست به یک رشته اصلاحات دموکراتیک زده‌است.

میانمار کشوری است با منابع زیاد اما اقتصاد آن یکی از کم‌توسعه‌یافته‌ترین اقتصادها در جهان است.

جنوب برمه در سال 2008 در پی توفانی سهمگین به شدت ویران شد.

در این سال نیمی از جمعیت میانمار از توفان نرگس زیان دیدند و

در این کشور دست کم 78 هزار نفر در نتیجه توفان نرگس جان باخته و 56 هزار نفر نیز ناپدید شدند.

در هنگام ساخت پالایشگاه آبادان مسجدی در آبادان توسط کارکنان خارجی پالایشگاه که

اکثراً از مسلمانان اهالی رنگون (پایتخت میانمار) و هند و پاکستان بودند

ساخته شده‌است که این مسجد که به مسجد رنگونی‌ها معروف است،

هم‌اکنون یکی از جاذبه‌های گردشگری شهر آبادان است.

تاریخ کشور میانمار

نخستین قومی که آثاری از تمدن خود را در برمه به‌جای گذاشتند، مردم پیو و مون بوده‌اند، که در شمال برمه سکونت داشتند. پس از آنها اقوام شان، کارون و کاچین از سرزمین‌های جنوب به مناطق امروزی برمه نفوذ کرده بودند.

در اواخر سده هشتم میلادی در اثر تسلط اقوام شان و کارن در جنوب و مرکز برمه مردم پیو به قسمت‌های شمالی رانده شدند.

علت عقب رانده شدن این قوم گسترش سلطه تای بود، که در شمال و شمال شرقی برمه قدرت را در دست داشتند.

قوم شان تا سده 13 میلادی؛ در بخش‌هایی از برمه قدرت و حکومت را در دست داشتند، ولی در همین قرن این قوم عمدتاً به تایلند مهاجرت کردند.

در 1404 میلادی یک فرمانده نظامی برمه به نام آناوِرِاهتا به پادشاهی رسید، و دودمان موسوم به پاگان را بنیانگذاری کرد.

این دودمان حدود دویست سال در برمه حکومت کرد.

در طی جنگ جهانی دوم، ارتش استقلال‌طلب برمه به‌وجود آمد و ارتش مزبور طی 1941 همراه با ارتش ژاپن وارد مناطق جنوبی برمه گردید.

پس از یک درگیری سخت در ماه مه 1945 رانگون پایتخت برمه کاملاً به تصرف نیروهای محلی برمه درآمد،

ژاپنی‌ها بیرون رانده شدند و چیرگی انگلستان دوباره بر کشور برمه برقرار شد.

کشور برمه که تحت استیلای انگلستان قرار داشت در سال 1948 استقلال خود را بدست آورد.

به طور کلی می‌توان گفت که به علّت اشغال کشور توسط نیروهای نظامی، تسلّط کامل نظامیان بر کشور و اجرای تدابیر شدید امنیتی و حفاظتی،

سیاست فرهنگی مشخص و قابل توجهی از سوی دولتمردان کشور اتخاذ نگردیده و فرهنگ و هنر کشور همچنان در حالت سکون و انزواء باقی‌مانده‌است.

کشور به لحاظ فرهنگی شدیداً تحت تأثیر کشورهای همسایهٔ خود بر پایهٔ بودیسم است که با مؤلفه‌های محلی نیز آمیخته شده‌است.

تنوع قومی در برمه نقش مهمی در سیاست و تاریخ این کشور داشته و کشور همچنان برای غلبه بر تنش‌های اجتماعی تلاش می‌کند.

نظامیان پس از کودتای سال 1962 توسط ژنرال نی وین که منجر به سرنگونی دولت غیرنظامی نخست‌وزیر او نو شد حاکمیت را در این کشور به دست گرفتند.

از آن زمان رهبری برمه تحت کنترل رهبر نظامی شورای صلح و توسعه درآمد.

این شرایط تا سال 2011 ادامه داشت، زمانی که شورا به دنبال انتخابات سال 2010 منحل شد مراسم تحلیف ریاست جمهوری دولت غیرنظامی برگزار شد.

شورشهای ایالت راخین کشور میانمار

آغاز بحران به در درگیری بین یک فرد مسلمان با یکی از بوداییان، بر می‌گردد که طی آن فرد بودایی کشته شد و این واقعه خشم مردم محلی و مأموران دولتی را برمی‌انگیزد، این ماجرا بهانه‌ای برای افراط طلبان جهت حمله به روستاهای مسلمان نشین و آتش زدن منازل آنها شد. این خشونت‌ها درحالی ادامه دارد که رئیس جمهور میانمار هفته گذشته اعلام کرد که مسلمانان شهروند میانمار نیستند.

در سال 1982 قانون حقوق شهروندی به تصویب رسید که به واسطه این قانون از میان 144 قومیت موجود در میانمار 135 قومیت حق شهروندی دریافت کردند و 9 دسته از اقوام اقلیت از حق شهروندی محروم شدند که بزرگترین این قومیت‌های، قوم روهینگیا است.

دولت میانمار برای رفع اختلافات و مشکلات میان مسلمانان و بوداییان، سیاست کوچ اجباری کل 6 میلیون مسلمان روهینگیایی را از منطقه آرکان اتخاذ کرده‌است. البته آمار رسمی جمعیت روهینگیا 6 میلیون نفر است اما طبق آمار غیررسمی جمعیت این قوم که صد در صد آنها مسلمان هستند به 8 میلیون نفر می‌رسد. به واسطه این سیاست اتخاذ شده از جانب دولت قریب به 150 هزار نفر از مسلمانان آرکان به بنگلادش، 50 هزار نفر به تایلند و 40 هزار نفر به مالزی و تعداد قابل توجهی به دیگر کشورهای آسیایی مهاجرت کردند.

در آخرین اظهار نظر رئیس جمهوری میانمار بیان شده‌است که 800 هزار نفر از این قوم را باید از میانمار اخراج کرد تا تنش‌ها پایان یابد.

سیاست کشور میانمار

در حالی که برمه یکی از مستمرات بریتانیا بود، امضای موافقتنامه‌ای توسط ژنرال آنگ سان باعث شد که این کشور نهایتاً به استقلال برسد.

در سال 1974 طیّ یک همه‌پرسی ملی، جمهوری سوسیالیستی برمه رسماً تحت طرح‌ریزی قانون اساسی جدید، حیات دوباره یافت.

آنگ سان سوچی، دختر ژنرال سان، از رهبران جنبش استقلال طلبانه برمه، از سال 1988 فعالیت سیاسی خود را در آن کشور آغاز کرد.

در آن سال، برمه دستخوش آشوب سیاسی بود که در سال 1989 به روی کار آمدن ارتش و بازداشت وی منجر شد.

در انتخابات پارلمانی سال 1990، در حالیکه خانم آنگ سان سوچی همچنان در بازداشت بود، جنبش طرفدار دمکراسی به پیروزی چشمگیری در برمه دست یافت.

وی به عنوان رهبر لیگ ملی برای دموکراسی برمه، در سال 1990 در انتخابات عمومی برمه پیروز شد ولی رهبران نظامی برمه این انتخابات را باطل اعلام کردند.

راهبان بودایی یکی از عوامل اصلی در تظاهرات سال 2007 علیه رهبران نظامی برمه بودند.

پس از وقوع ناآرامی‌های پراکنده در اعتراض به افزایش قیمت سوخت بود که

راهبان بودایی بزرگ‌ترین تظاهرات ضد دولتی پس از سال 1988 میلادی را ترتیب دادند که برای چند روز اوضاع را در رانگون، پایتخت و سایر مراکز جمعیتی ملتهب کرد.

دولت عاقبت برای سرکوب ناآرامی‌ها وارد عمل شد.

سازمان ملل از کشته شدن 31 نفر در روند سرکوب ناآرامی‌ها خبر داد در حالی که به ادعای راهبان بودایی تعداد واقعی کشته‌شدگان در این عملیات به مراتب بیشتر بوده‌است.

در پی انتخابات سال 2010، دولتی به ظاهر غیرنظامی اداره امور برمه را در دست گرفته و

برخی اصلاحات سیاسی را به اجرا گذاشته که به عنوان مقدمه حرکت به سوی دموکراسی، با استقبال مخالفان داخلی و همچنین کشورهای غربی مواجه شده‌است.

در پی انتخابات 2015 و پیروزی حزب لیگ ملی برای دموکراسی به رهبری خانم سو چی این حزب اکثریت را

در مجلس در مقابل حزب همبستگی و توسعه که مورد حمایت نظامیان است بدست آورد.

به دلیل مخالفت قانون اساسی برمه با ریاست جمهوری خانم سو چی به دلیل داشتن فرزندانی که تابعیت انگلستان را دارند هتین‌چیاو همراه قدیمی او بعنوان رئیس جمهور برمه انتخاب شد.

تقسیمات کشوری کشور میانمار

کشور برمه به هفت ایالت و هفت ناحیه تقسیم شده‌است.

ناحیه‌ها مناطقی هستند که بیشتر ساکنانشان را مردم قوم بامار (قوم اکثریت در برمه) تشکیل می‌دهند.

ایالت‌ها در میانمار به طور معمول ناحیه‌هایی هستند که منطقه سکونت یک قوم مشخص اقلیت را شامل می‌شوند.

ایالات کشور میانمار

• ایالت کاچین
• ایالت کایاه
• ایالت کایین
• ایالت چین
• ناحیه ساگایینگ
• ناحیه تانینتاری
• ناحیه باگو
• ناحیه ماگوای
• ناحیه ماندالای
• ایالت مون
• ایالت راخین
• ناحیه یانگون
• ایالت شان
• ناحیه آیه‌یاروادی

جغرافیای کشور میانمار

میانمار از شمال شرقی با چین، از شرق با لائوس، از جنوب شرقی با تایلند، از غرب با بنگلادش و از شمال غربی با هند مرز مشترک دارد و

از جنوب غربی با خلیج بنگال و از جنوب با دریای آندامان محدود می‌شود.

یک سوم مرز خارجی میانمار را مرز آبی تشکیل می‌دهد.

میانمار با مساحت 678500 کیلومتر مربع دومین کشور بزرگ آسیای جنوب شرقی است. این کشور 1900 کیلومتر مرز آبی دارد.

سه رشته کوه اصلی در میانمار وجود دارد که هر سه از شمال (هیمالیا) به جنوب کشیده شده‌اند.

در شمال، کوهستان هِنگ‌دوآن مرز میانمار و چین را تشکیل می‌دهد.

قله هکاکابو رازی، واقع در استان کاچین با ارتفاع 5881 متر بلندترین نقطه میانمار است.

چندین رشته‌کوه در میانمار وجود دارد که کاملاً در داخل خاک این کشور قرار گرفته‌اند، از آن‌جمله: راخینه یوما، تپه‌های شان، و تپه‌های تِناسریم.

این رشته‌کوه‌ها میانمار را به سه شبکه رودخانه‌ای تقسیم می‌کند به نام‌های ایراوادی، سلوین، و رودهای سیتائونگ.

رودخانه ایراوادی که با 2170 کیلومتر طولانی‌ترین رود میانمار است به خلیج مارتابان می‌ریزید.

اکثریت جمعیت میانمار در دره ایراوادی سکونت دارد، دره‌ای که بین کوهستان راخینه یوما، و فلات شان واقع شده‌است.

شهرهای کشور میانمار

• یانگون
• ماندالای
• نایپیداو
• ماولامیاینگ
• باگو
• پاتین
• مونیوا
• میک‌تیلا
• سیتوه
• مرگویی

اقتصاد کشور میانمار

این کشور یکی از کشورهای آسیای جنوب شرقی است، متأثر از چند دهه رکود، سو مدیریت و انزواء.

برمه کشوری حاوی منابع غنی است، اما اقتصاد آن کم‌ترین توسعه و پیشرفت را در جهان داراست.

تولید ناخالص ملی برمه 53٫14 میلیارد دلار و متوسط رشد اقتصادی آن 5٫5 درصد در سال است که پایین‌ترین رشد اقتصادی ناحیه مکونگ است.

در این میان، اتحادیه اروپا، سازمان ملل متحد و کانادا تحریم‌های اقتصادی سنگینی را علیه برمه تصویب کرده بودند.

مردم کشور میانمار

میانمار طبق آخرین آمار بدست آمده جمعیتی بالغ بر 75 میلیون نفر برخوردار است.

از این تعداد جمعیت تنها 24 درصد در نواحی شهری زندگی می‌کنند.

مراقبت از سلامت برمه یکی از بدترین کشورهای جهان است.

سازمان سلامت جهان رتبه برمه را در جهان 190 اعلام کرده‌است

زبان و خط کشور میانمار

زبان برمه‌ای زبان مادری و رسمی این کشور، به زبان تبتی و زبان چینی نزدیکی دارد.

خط برمه‌ای متشکل از حروفی دایره‌شکل است.

مذهب کشور میانمار

٪ 89 مردم این کشور پیرو آیین بودا هستند، ٪ 4 مسیحی، ٪ 4 مسلمان، 1٪ روح‌باور و 2 ٪ معتقد به ادیان دیگر هستند.

برخی از مشهورترین بناهای بودایی مانند مدرسه تراوادا (Theravada)، صخره طلایی (Kyaiktiyo Pagoda) و شوِدگن (Shwedagon Pagoda) در این منطقه قرار دارند.

تحصیلات کشور میانمار

دولت میانمار هیچگونه تلاشی در جهت افزایش نرخ سواد بخصوص در مناطق روستایی انجام نداده‌است.

در نتیجه سهم آندسته از افراد پانزده ساله میانماری که قادر به خواندن و نوشتن می‌باشند از 60٪ در سال 1960 تنها به 66٪ در سال 1970 افزایش یافت.

کلیه دانشگاه‌های کشور توسط دولت نظامی در سال 1988 تعطیل گردید.

بدین ترتیب هنوز هیچگونه علامت یا نشانه‌ای که مبنی بر بازگشایی دانشگاه‌های برمه باشد وجود ندارد.

حقوق بشر کشور میانمار

سازمان ملل متحد و تعدادی دیگر از سازمان‌ها سازگار و سیستماتیک نقض حقوق بشر را در این کشور گزارش داده‌اند،

که از این موارد می‌توان به کودکان کار، قاچاق انسانی و عدم آزادی سخنرانی را نام برد. در سال‌های اخیر،

رهبری نظامی و امتیازات بزرگی و دموکراسی فعالانه‌ای را برقرار کرده و به آهستگی قدم به آزادی و داشتن روابط با سازمان ملل متحد گذاشته‌است

اما سکوت مرگبار مجامع جهانی موجب شده تا مسلمانان میانمار ضمن زندگی در بدترین وضعیت ممکن،

قربانی نسل‌کشی و خشونت‌های قومی و مذهبی در این کشور شوند.

در جریان دور جدید نسل‌کشی مسلمانان، 20 پسر بچه مسلمان از مدرسه ربوده و پس از قطعه قطعه شدن،

اجسادشان به آتش کشیده شده‌است.

موج تازه خشونت‌ها در این کشوردر سال2017 پس از آن آغاز شد که

شورشیان روهینگیایی روز 25 اوت به چند پست بازرسی پلیس و پایگاه‌های ارتش این کشور حمله کردند.

درگیری‌های میان طرفین از آن زمان تاکنون (سپتامبر2017) بیش از 400 کشته برجای گذاشته‌است.

مقام‌های میانماری شورشیان روهینگیایی را به آتش زدن خانه‌ها و کشته شدن افراد غیرنظامی متهم کرده‌اند ولی ناظران حقوق بشر و

آوارگان روهینگیایی که به بنگلادش گریخته‌اند می‌گویند ارتش این کشور با آتش زدن خانه‌ها و کشتن،

در تلاش است تا روهینگیایی‌ها را مجبور به فرار کند.

رفتار مقام‌های کشور با اکثریت جمعیت بودایی میانمار با حدود یک میلیون و 100 هزار مسلمان روهینگیایی بزرگترین چالش برای آنگ سان سوچی،

رهبر این کشور، محسوب می‌شود که از سوی منتقدان متهم است که کاری برای این جمعیت اقلیت نکرده‌است.