- آسمونی
- مجله اینترنتی
- فیلم و سینما
- نقد فیلم
- نگاهی به مجموعه افعی تهران، درخشش دوباره معادی
نگاهی به مجموعه افعی تهران، درخشش دوباره معادی
یکشنبه ۱۷ تیر ۱۴۰۳
چکاوک شیرازی
پیمان معادی بازیگر کارکشته ای است اما به نظر می رسد سریال افعی تهران دریچه ای تازه ای رو به استعداد و توانایی های او باز کرده است و تازه هنر بازیگری اش نمایان شده. معادی در این سریال بازی های زیرپوستی بسیار قوی ارائه می دهد.
در سکانسی که از آزارهای دوران کودکی اش با روان درمانگرش صحبت می کند، به دلیل همان بازی زیرپوستی باعث می شود مخاطب برای لحظه ای عمیقا باور کند که او واقعا چنین شرایطی را از سر گذرانده.
البته اصطلاح بازی زیرپوستی را می توان به اکثر بازیگران این مجموعه تعمیم داد خصوصا به «آفرید غفاریان »که با همه ی اجزای صورتش در نقشش پدیدار می شود.
سریال در مورد منتقدی است که تا به حال نقدهای زیادی نوشته و بسیار باریک بین و نکته سنج هم هست و کارگردانی نیست که از نقدهای تندش در امان مانده باشد. در واقع یکی از رقبای کاراکتر اصلی ما در این سریال، حتی به طور فرضی، کارگردان هایی هستند که با نقدهای تند او مواجه شده اند.
او تصمیم دارد اولین فیلمش را در مورد سوژه ای داغ بسازد؛ قاتلی که قربانیانش را از بین کودک آزارها انتخاب می کند تا برای دیگران درسی باشد که دیگر کودکی را که صدایش به جایی نمی رسد آزار ندهند.
در این بین که او سرگرم تهیه پیش تولید فیلمش نیز هست.
اتفاقات متعددی می افتد که او باید با همه ی آن ها بجنگد. اولین آن ها هم سرمایه گذار فیلم است که به علت پولدار بودنش هر جور که دلش می خواهد با او رفتار می کند و مدام پولش را به رخ کارگردان می کشد و در کارهایش دخالت می کند تا جایی که بازیگری نابلد را به پروژه تحمیل کرده است.
از طرفی آن ها به این سرمایه گذار احتیاج دارند. زیرا همان طور که از قبل بافته شده، آرمان بیانی در مقام منتقد روابط خوبی با سینماگران ندارد بنابراین نمی تواند از آن ها کمک بگیرد. تهیه کننده ی کار هم در مخمصه ای مالی گرفتار شده و تنها امیدش برای نجات، ساخته شدن فوری فیلم است. پس آن ها ناچار به تحمل چنین موجودی هستند و بدیهی است که مشکلات بسیاری هم یقه شان را خواهد گرفت.
همه ی این فراز و نشیب ها در حالی است که آرمان بیانی برای رفع مشکلات روحی اش به روان درمانگر رجوع می کند. ما با گذشته ی آرمان در مطب همین خانم آشنا می شویم. در آن جا می فهمیم که آرمان کودکی ترسناکی را گذرانده و بسیار از رفتارهای فعلی اش ریشه در کودکی سختش دارد. او حتی اصرار دارد که فیلمی را در مورد کودک آزاری بسازد که به نوعی زبان همه ی کودکان آزرده باشد.
همه ی این پارامترهایی که برای معرفی شخصیت آرمان که بسیار حساس و زودرنج است و رفتار آدم ها اثر عمیقی در روح و روانش به جا می گذارد، که اتفاقا نیازش به مشاور را بیشتر هم می کند، کنار هم چیده شده اند، بسیار تمیز در هم بافته شده اند و به همین دلیل است که هم پیمان معادی خوش تر از قبل درخشیده و هم سریال معنی و مفهوم خوبی دارد و سرپاست.
چقدر دلم می خواهد آرمان بیانی همان افعی تهران باشد که برای رهایی از گذشته اش به سراغ کودک آزارها می رود و زیر ظاهر موقرِ اجتماعی اش، همه چیز را جور دیگری جلوه می دهد.
از دیگر محاسن فیلم حضور افراد معروف در فیلم است که اتفاقا برخلاف بسیاری از فیلم و سریال ها که آدم های معروف را در نقش خودشان، برای یک یا دو سکانس وارد فیلم می کنند که صرفا فیلم یا سریال را جذاب تر کنند، آدم معروف های این سریال به جا وارد فیلم می شوند. مثلا امین حیایی برای تسلیت گفتن به دوستش برای فوت مادرش در یک قسمت از سریال حضور دارد یا هومن سیدی که قرار است بازیگر اصلی فیلم باشد و به دفتر فیلم سازی می آید و چقدر فکر شده میانه ی او و آرمان شکرآب می شود و او دفتر را در حالی که ضربه ی نهایی را هم وارد می کند، ترک می گوید.
همین سکانسی که مربوط به هومن سیدی است مانند مشتی نمونه ی خروار نشان دهنده دقت فیلم نامه نویس است. قرار نیست سیدی در سریال حضور داشته باشد پس دلیلی نیاز است که او بیرون برود، چه دلیلی بهتر از زودرنج بودن آرمان؟ پس سیدی حرف هایی می زند که آرمان را تحریک کند و پس از جر و بحثی لفظی از دفتر بیرون برود.
خوبی سریال در این است که با وجود موضوعاتی مانند قتل، کودک آزاری و.... با شوخی های به جایش باعث خنده ی مخاطب هم می شود و فضا را تعدیل می کند. شاید به همین دلیل است که مخاطب به راحتی می تواند با فضای فیلم احساس آشنایی و راحتی کند. هر چند که همه ی آن هایی که ما بهشان می خندیم روح و روان آرمان را هدف گرفته است و او را می آزارد. یکی از آن ها رساندن پیرمرد همسایه به بیمارستان است که آرمان در حالی که قرار مهمی دارد، احساس مسئولیت می کند و او را به بیمارستان می رساند اما پیرمرد و پسرش به جای تشکر با او بحث هم می کنند.
