المپیک لندن و تراژدی دوراندو پیتری

دوراندو پیتری در 16 اکتبر 1885 در ماندریو ، دهکده ای در کورجو ، که امروزه رجیو امیلیا نامیده می شود، به دنیا آمد. پس از نقل مکان به کاپری Carpi، ابتدا دوچرخه سوار و سپس دونده شد و از آغاز قرن بیستم به عنوان یک دونده شهرت فراوانی به دست آورد. او اولین رقابت خود را در سال 1904 انجام داد، سال بعد در مسابقه 30 کیلومتر پاریس پیروز شد، در سال 1906 هم در ماراتن شرکت کرد. دوراندو که برای ماراتن المپیک لندن انتخاب شد، با 54 دونده دیگر در 24 جولای کاخ سلطنتی را ترک کردند؛ در حالی که پرنسس مری از پنجره‌های قصر ویندزور به بیرون نگاه کرده و شروع ماراتن را از نزدیک می دید. به نظر می رسید مسافت مسابقه 42 کیلومتر و 195 متر باشد؛ مسافتی که از سال 1924، مسافت رسمی برای همه ماراتن ها خواهد بود، حتی با این فرض که چنین انتخابی تصادفی باشد.

دوراندو در کیلومترهای نخستین مسابقه، بخش اعظم توان خود را صرف کرد. در گرماگرم مسابقه، پیتری گهگاه برای سرحال شدن، دستمال را در دهانش فرو می برد. او در حالی که می دوید، زیر لب تکرار کرد: " incero o moriro " ( ببر یا بمیر). او تقریباً هر دو را انجام داد. امیلیو لونگی، برنده نقره‌ 800 متر، دوراندو را با دوچرخه دنبال می‌کند. در طول مسابقه، نفرات یکی پس از دیگری در مسیر از پا درمی آیند.

چارلز هفرون، دونده سفیدپوست اهل آفریقای جنوبی، در حدود پانزده مایل مانده به پایان، اختلاف قاطعانه ای ایجاد کند، چندین بار جایگاه نفرات تغییر کرد. اما در فاصله دو مایل مانده به پایان مسابقه، هفرون یک لیوان شامپاین را از تماشاگر پذیرفت و ناگهان با این کار، نیروش فروکش کرد. او بعدها به خبرنگاران گفت: نوشیدنی باعث کم آوردن من شد. کمی بعد پیتری از کنار او گذشت، اما به نظر می رسد سرعت گرفتن بیش از حد، توان او را به پایان رسانده است...

دوراندو به عنوان نفر اول می تواند وارد استادیوم شود. در اینجا، همزمان، درام و افسانه آغاز می شود: پیتری 352 متر تا پیروزی فاصله دارد، اما او خسته است. مانند بسیاری از دوندگان آن زمان، او از یک محرک استفاده کرد؛ استریکنین، یک آلکالوئید که بر روی سیستم عصبی اثر می کند، اما در دوزهای بالا سمی است، تا حد مرگ( تا جایی که امروزه همچنان در مرگ موش از این ماده استفاده می شود.). پیتری جهت اشتباه را می گیرد، به جای چپ به راست می پیچد، به حالت خلسه می رود. او در این مسیر مصیبت بار، 5 بار سقوط خواهد کرد و تماشاگران انگلیسی ایستاده و او را تشویق می کنند، مخصوصا از این جهت که یک آمریکایی منفور پشت سر او دیده می شود. آرتور کانن دویل، که دو سال پیش از آن اثر معروف درنده باسکرویل‌ را نوشته بود، به دعوت روزنامه دیلی میل، ماراتن را پوشش می‌داد . گزارش او تلاش دردناک پیتری برای پایان دادن به مسابقه را نشان می دهد:

او غش کرده است. آیا ممکن است حتی در این آخرین لحظات مسابقه، جایزه از بین انگشتان او بلغزد؟ هر چشمی به سمت آن طاق تاریک ورودی ورزشگاه می نگرد. هنوز نفر دوم وارد نشده است. نفس راحتی از طرف تماشاگران بلند می شود. فکر نمی‌کنم در این مجلس بزرگ هیچ انسانی آرزو داشته باشد که پیروزی در آخرین لحظه از چنگ این ایتالیایی ریزنقش خارج شود...خدا را شکر، او دوباره روی پاهایش ایستاده است - پاهای کوچک او به طور نامنظمی به جلو می‌روند، اما هر لحظه امکان می رود که او سقوط کند، با اراده‌ای عالی به جلو می رود. اما هنگامی که یک بار دیگر به زمین می‌افتد، ناله‌ای از سمت تماشاگران بلند می شود، و هنگامی که روی پاهایش تلو تلو خورده و به جلو می رود، هلهله‌ای به پا می شود.

دوراندو در پیست احیا شده، توسط داوران حمایت می شود و بالاخره بعد از هر بار سقوط، روی پاهای خود می ایستد.  مایکل بولگر، پزشک استادیوم، در نهایت مداخله کرد. او سینه پیتری را ماساژ داد تا ضربان قلبش به حالت عادی بازگردد. چند ثانیه بعد از هر سقوط، پیتری بلند شده و چند یارد دیگر تلو تلو می خورد. در مراحل پایانی، هم بولگر و هم جک اندرو، منشی مسابقه، به پیتری کمک می کردند. یک سقوط  دیگر، درست در مقابل کانن دویل اتفاق افتاد، که نوشت:

نگاهی به چهره ی زرد و مات و چشمان او کردم. آیا کار او اکنون تمام شده است؟

تقریباً ده دقیقه طول می کشد تا او 352 متر را بپیماید، او از خط پایان با حمایت داور و پزشک عبور می کند و عکس این لحظه، در سراسر جهان دیده خواهد شد. دکتر بولگر در دفتر خاطرات خود که پس از مرگ او توسط دخترش منتشر شد، نوشت:

دوراندو بعد از آن به بیمارستان فرستاده شد، بوی استریکنین می‌داد، تقریباً در کما بود، سه ساعت طول کشید تا او را احیا کنم.

افسانه ها ماندگار می شوند و تقلای دوراندو برای رسیدن به خط پایان ماندگار ماند، اما ماجرای استفاده او از استریکنین برای همیشه در صفحات تاریخ گم شد.