بیوگرافی راکی مارسیانو(1)

راکی مارسیانو بوکسوری بود که در زندگی خود هرگز طعم شکست را نچشید..

چهار سال حضور در سطح اول بوکس حرفه ای و 49 برد در 49 مسابقه بوکس حرفه ای! راکی مارسیانو قد و وزن ایده آلی نداشت اما تنها 5 حریف او تا پایان 12 یا 15 راند مسابقه سرپا ایستادند و سرانجام با امتیاز از وی شکست خوردند. راکی عنوان قهرمانی را از جرمی( جو) ولکات گرفت و پس از آن 6 بار پیروزمندانه از عنوان خود دفاع کرد.

کودکی که شیفته بیس بال بود

در اول سپتامبر 1923 پسری متولد شد که بعدها نامش در تاریخ به عنوان یکی از بزرگان بوکس حرفه ای جاودانه گردید. راکی مارسیانو فرزند روکو فرانسیس مارکجیانو کارگر کارخانه فرش و همسرش پاسکوآ لنا پیچیوتو بود. او از همان کودکی در بین کودکان محله خشن ترین نفر بود؛ هر چند که در ظاهر چندان جنگجو به نظر نمی رسید.

دوران نوجوانی راکی در حالی گذشت که به نظر می رسید استعداد وی در دوومیدانی، او را به یک توپگیر خوب در مسابقات بیس بال بدل سازد. وقتی که راکی 16 ساله بود، مربی بیس بال او را از بازی در تیم منع کرد. راکی هم که تا آن زمان تنها به بهانه بیس بال راهی مدرسه می شد، مدرسه را کنار گذاشت. از آن پس او به دستفروشی پرداخت و بیس بال را هم در تیم های محلی نیمه حرفه ای ادامه داد.

آموزش بوکس در ارتش

راکی در سال 1943 وارد ارتش ایالات متحده شد اما در سال 1946 از ارتش هم بیرون رانده شد. در تمام این مدت رویای بیس بال در وجود او بود. اما در بهار 1947 در تست بیس بال متوجه شد که نه سرعت کافی برای این رشته دارد و نه دستانی قوی به عنوان پرتاب کننده؛ به این ترتیب مارسیانو برای همیشه از بیس بال کناره گرفت و به بوکس روی آورد. پیش از آن راکی در ارتش برای اولین بار تمرینات بوکس انجام داده بود. اولین تمرینات جدی راکی زیر نظر جنه کاگیانو مربی محلی بوکس انجام شد و چیزی نگذشت که بین آن ها یک قرارداد همکاری امضا شد. در همان دوران راکی با قدرت فراوان خود مسابقاتی انجام می داد که در صورت برد در سه راند موفق می شد

طبق قرارداد این دو که در سال 1948 امضا شد مارسیانو در صورت تبدیل شدن به یک بوکسور حرفه ای باید کاگیانو را به عنوان مدیر برنامه های خود نگه می داشت. البته در آینده راکی حرفه ای شد ولی همکاری او و کاگیانو دیری نپایید و کاگیانو هم به همین دلیل از راکی شکایت کرد. امری که سبب شد در روز 3 نوامبر 1950 دادگاه به سود مدیر برنامه رای داده و اعلام کند که توافق آنان همچنان برقرار است. مطابق این رای مدیر برنامه می توانست یک سوم درآمد راکی را تصاحب کند. البته مساله به این جا ختم نشد و بعدا با فرجام خواهی مارسیانو در 16 جولای 1951 رای به سود وی تغییر کرد.

رویای المپیک

مارسیانو اشتیاق فراوانی به حضور در رقابت های بوکس آماتوری المپیک داشت. در سال 1948 او ابتدا در مسابقات دستکش طلایی حضور یافت و در پایان رقابت ها عنوان قهرمانی منطقه شرق ایالات متحده را از آن خود ساخت. اما در رقابت های اتحادیه ورزشکاران آماتور در نیو انگلند که به عنوان انتخابی المپیک محسوب می شد، یک برد و یک باخت کسب کرد و شانس حضور در المپیک را از دست داد.

ورود به دنیای حرفه ای

پس از شکست در مسابقات انتخابی المپیک، مارسیانو بزرگ ترین تغییر در زندگی خود را ایجاد کرد و به بوکس حرفه ای روی آورد. به همین منظور از شغل اصلی خود در شرکت گاز کناره گرفت و تمام وقت خود را بوکس اختصاص داد. بسیاری از کارشناسان معتقد بودند که راکی با وزن 190 پوندی( 86 کیلویی) و قامت 179 سانتی متری خود شرایط مناسبی در بین بوکسورهای سنگین وزن ندارد. ضمن این که 25 سال برای ورود به عرصه بوکسورهای حرفه ای سن بالایی محسوب می شد.

ضعف های یک بوکسور آینده دار

چندی بعد آل ویل مربی و چارلی گولدمن( بوکسور سابق) نبردهای راکی را دیدند. در ابتدا توجه چندانی به وی نکردند اما مشت های قدرتمند وی و دل و جرات مارسیانو برایشان بسیار جالب توجه بود.

گولدمن که خود به مربیگری پرداخته بود متوجه شد که مارسیانو در گارد دفاعی ضعیف است اما در مقابل بسیار اهل ریسک است و تلاش زیادی برای ضربه زدن نشان می دهد. اما فاصله زیادی که پاهایش ایجاد می کرد تعادل او را به حداقل می رساند و او با وجود گامهای بلند نمی توانست ضربات پی در پی به سمت حریف روانه سازد. به این ترتیب راکی با وجود مشت راست بسیار نیرومند شانس اندکی برای ضربه زدن با این دست پیدا می کرد.

به مرور گولدمن روش استفاده از پا را به مارسیانو یاد داد، همچنین زیر نظر او بود که مارسیانو آموخت چگونه در برابر ضربات رقبا خم شد و جای خالی بدهد. استفاده از مشت های دست چپ نیز دیگر تخصصی بود که زیر نظر گولدمن به اوج رسید. در همان ایام بوکسور تازه کار از رژیم غذایی دقیقی پیروی کرد.

7 مایل دویدن در روز

در ابتدای کار راکی باید مایل ها پیاده روی می کرد تا به محل تمرین خود رسیده و با گولدمن به تمرین بپردازد. به همین خاطر به برکتون نقل مکان کرد. حالا همان نیرو را صرف دویدن می کرد و با دویدن در مسافتی بیش تر از 7 مایل در هر روز به استقامت خود افزود. او از اسپیدبگ که مورد استفاده بوکسورهای قرار می گیرد خوشش نمی آمد و به همین خاطر تمرینات بوکس خود را با یک کیف سنگین انجام می داد.

در آغاز کار مارسیانو ساعتی از هر تمرین را به وزنه زدن اختصاص می داد اما ترس از این مساله که عضلاتش با رشد بی اندازه در سرعت محدود شوند تمرینات وزنه برداری را متوقف کرد و از آن پس به شنا روی آورد.

آل ویل در همان ایام برای باشگاههای بین المللی بوکس نقش دلال را ایفا می کرد.در همان ایام مارتی فرزند خوانده آل در کنار پدر، مدیر برنامه های راکی بود. پدر و پر می دانستند که راکی در آینده می تواند منبع درآمد بزرگی برای آنان شود. سرانجام در سال 1952 آل مدیر برنامه رسمی راکی شد.

اولین شکست بوکسور آماتور

در ابتدا راکی با نام « راکی مک» در رقابت ها حضور پیدا می کرد اما اولین بار در 12 جولای 1948 بود که با نام اصلی خودش در رقابت حضور یافت. این رقابتی بود در رود آیلند که راکی در صورت برد در 4 راند موفق می شد 40 دلار در آن کسب کند. اما در دوم دسامبر 1949 در مدیسون اسکوئر گاردن او راند دوم مسابقه مقابل پت ریچاردز ناک اوت شد. این اولین نیمه نهایی او در بوکس بود.

( ادامه دارد...)

متأسفیم که این مطلب مورد پسند شما واقع نشده است.

لطفاً با اعلام دلیل نارضایتی خود، ما را در تولید مطالب بهتر یاری نمایید:

بروز نیست کامل نیست اشتباه است دلایل دیگر

دلیل خود را توضیح دهید:

ثبت انصراف

همچنین بخوانید

سالروز تولد محمدعلی کلی، بوکسوری با روحیه شاعرانه

رکوردهای دست نیافتنی بوکسور مجار در مشت زنی

یک بوکسور در خانواده ما کافی است!

منبع: آسمونی