تاریخچه یونولیت

یونولیت به انگلیسی (Styrofoam) در ایران بنام پلاستوفوم، یونولیت و آکاسیف شناخته می‌شود، که نام اصلی آن پلی‌استیرن انبساطی (Expanded Polystyrene) یا EPS است. در بسیاری از کشورهای آمریکا شمالی این محصول با نام استایروفوم (Styrofoam) شناخته می‌شود. یونولیت ماده ای سبک و متخلخل و معمولاً سفید که در بسته بندی و عایق کاری کاربرد دارد در بعضی مواقع به آن فیبر سفید نیز می گویند. اما در حقیقت یونولیت نوعی پلیمر سفید رنگ و عایق رطوبت و صدا و دما است که از فرایندهای پتروشیمی تهیه می‌شود. از این ماده برای عایق‌سازی ، ساخت وسایل نیازمند عایق حرارتی و بسته‌بندی ابزار حساس الکتریکی، الکترونیکی و مکانیکی استفاده می‌شود.

اولین بار پلی استایرن توسط ادوارد سایمون در سال 1839 کشف شد که خودش نمی‌دانست چه ماده ی با ارزشی کشف کرده. تهیه تجاری منومر استایرن و پلیمریزاسیون آن به سال 1934 بر می‌گردد که کمپانی “داو” توانست استایرن را از فراورده‌های نفتی سنتز نماید و سپس آن را پلیمریزه کند. در همان زمان مشابه این فرایند مراحل تکمیلی خود را در آلمان غربی می گذراند. تجربیات به دست آمده از این محصول در زمان جنگ جهانی دوم موجب گردید تا در سال‌های بعد از جنگ، پلی استایرن نه تنها به عنوان یک عایق الکتریسیته گران قیمت شناخته نشود، بلکه به عنوان یک پلاستیک گرمانرم، ارزان و با خواص خوب معرفی شود. با طی گذر زمان و با انتشار تئوری‌های مختلف (از جمله تئوری هرمان اشتاودینگر در سال 1922 در مورد پلیمر)، در نهایت شرکت BASF در ابتدای سال 19500 یک فرایند دو مرحله‌ای برای تولید فوم پلی استایرن را گسترش داد.  در این فرایند مرحله اول شامل تهیه دانه‌های حاوی توزیع یکنواخت عامل پف زا توسط روش پلیمریزاسیون سوسپانسیونی مونومر استایرن بوده که در مرحله دوم این ماده در داخل یک قالب فرایند می‌گردد. سهولت تولید محصول به هر شکل و اندازه از مزایای این روش بوده که باعث توسعه آن شد. این ماده اولین بار در سال 1950 تولید گردید. در سال 1959 بوسیله کمپانی کوپر پلی استایرن انبساطی تولید و توزیع شد.