10 اکتبر، روز جهانی بی خانمان ها
وقتی برای گزارش روز جهانی بی خانمان ها در شبکه های مجازی جست و جو می کردم ، در میان تصاویر متعدد شبکه های مجازی جمله ای ساده توجه من را بیش از بیش به خودش جلب کرد: ” برف دوست داری؟ اگه می تونی روش بخواب…!” جمله ای ساده ای که قطعا برای شما هم هضم آن دشوار است. تصور اینکه نداشتن یک سرپناه برای در امان ماندن از ساده ترین رخدادهای طبیعی تا چه حد می تواند آزار دهنده باشد، می تواند ابتدایی‌ترین تعریف برای پذیرش معضل بزرگ و جهانی بی‌خانمانی باشد.
بی خانمانی پدیده ی تازه ای در دنیا نیست، بلکه فاجعه ی بزرگی است که هم کشورهای توسعه یافته و هم جهان سوم با آن روبه‌رو هستند. اگر بخواهیم از اعلامیه ها و نشست های متعدد حقوق بشر در رابطه با این معضل فاکتور بگیریم و به دنبال راه حلی برای حل این معضل باشیم، صادقانه باید بگوییم؛ ” لازم است از خودمان شروع کنیم!”
حداقل یک میلیارد و 200 میلیون نفر در سراسر دنیا هستند که در تامین حداقل نیازهای اولیه نظیر مسکن، خوراک، پوشاک و حتی آب برای زنده ماندن ناکام هستند و این آمار بی خانمانی را می توانیم تا حدی مقعولی به کشور خودمان تعمیم دهیم و با خودمان بگوییم که سهم ما از کمک به این افراد چیست؟ با این تفکر است که می توانیم به رسالت خود در باب مصرع ” بنی آدم اعضای یکدیگرند” به شایستگی عمل کنیم.
خوشبختانه همان قدر که می توانیم نیمه ی تاریک بی خانمانی را ببینیم و ساعت ها در مورد راهکارهای حمایت از این افراد آن به شعار و بحث بنشینیم، می توانیم نیمه ی روشن فعالیت های مردم نهاد برای حمایت از وضعیت بی خانمان ها و سازماندهی به آن ها را سرلوحه ی راه خود قرار دهیم و با تکرار فعالیت های آن ها در این زمینه گره گشای این معضل باشیم.
