دیدارهای خاطره انگیز ; تحلیل پرگل ترین فینال جام جهانی از نگاه مجله تربیت بدنی در ایران

به گزارش آسمونی ، تیم ملی برزیل اولین بار در جام جهانی 1958 قهرمان شد؛ سال 1337 بود و خبری از پخش تلویزیونی و رادیویی مسابقات در ایران نبود. در این شرایط تحلیل مسابقات توسط نشریاتی انجام می شد که اتفاقات مسابقات را از منابع فرانسوی و انگلیسی ترجمه می کردند. ببینیم مجله تربیت بدنی به مناسبت مسابقه های فوتبال قهرمانی باشگاه های تهران از فینال 1958 چه نوشته است؟ آن هم دیداری که با نتیجه (5-2) خاتمه یافت تا پرگل ترین فینال جام جهانی رقم بخورد.

در استادیوم «راسوندا» استکهلم پنجاه هزار تماشاگر آخرین مسابقه نهایی میان برزیل و سوئد را تماشا می کردند. باران می بارید و گل ولای تا زانوی بازیکنان را آلوده کرده بود. وقتی مسابقه آغاز شد برزیلی ها سرودی را سر دادند که شاید در همان زمان تمام مردم برزیل آن را می خواندند: 

ای پسر مقدس! ای پسر مقدس! برزیل را فاتح گردان! 

دعای آن ها با صدای سوت داور که ختم بازی را اعلام می کرد به اجابت رسیده بود و برزیل نخستین بار کاپ جهانی فوتبال را که به دست آوردن آن بزرگ ترین آرزوی فوتبالیست های جهان است به دست آورده بود.

پنجاه هزار تماشاگر بازی های عالی و مجذوب کننده این تیم را «فوق هنری» نام نهادند

برزیل غرق شادی دیوانه واری شد و رئیس جمهوری آن روز را به نام «روز فوتبال» ملقب کرد. پنجاه و سه کشوری که در مسابقات مقدماتی شرکت داشتند همگی شایستگی تیم فوتبال برزیل را به حق ستودند. بازی با غریو هورای تماشاگران که از دو تیم به شادی استقبال می کردند آغاز شد. بازیکنان هنرمند و ماهر برزیل که به خلاف بازیکنان اروپایی کاپ جهانی از دفاع زنجیری خوششان نمی آمد انتظار شوت های قوی و مستقیم سوئدی ها را داشتند اما انتظار آنان برآورده نشد، آن گاه یکی از عالی ترین نمایش های هنری فوتبال که تا کنون دیده شده است آغاز گردید. برزیلی ها اعجاز می کردند، آن ها نوع جدیدی از بازی فوتبال را به جهانیان معرفی کردند. بهترین نوعی که در بازی های مدرن فوتبال بعد کمال عالی بود. بازی نرم، طبق نقشه، دریبل های مسحورکننده، پیش برد منظم توپ، نگهداری صحیح و منطقی زمین خودی، شوت های سریع و تند از مشخصات بازی آن ها بود.

خاطره ای از مسابقه های کاپ جهانی فوتبال که هرگز از یاد نخواهد رفت

سوئدی ها در همه مدت بازی به سختی مبارزه کردند اما هرگز به پای تیمی که هر نفر آن یک ستاره درخشان فوتبال بود نمی رسیدند. آن ها دردقیقه چهارم بازی به وسیله گوش چپشان گل را زند. از استادیوم فریاد شادی برخاست. به گزارش آسمونی ، چنین آغازی در یک بازی بسیار حساس هر تیم دیگری جز تیم برزیل را ممکن بود دچار سرگیجه و بهت کند. اما سه دقیقه بعد برزیلی ها توسط سنت فوروارد خود«واوا» گل دیگری زد و در نیمه دوم بازی گل های دیگری به وسیله «یه له»، «زاگالو» و باز هم «یه له » زده شد. دومین گل سوئدی ها را «آگنه سیموتسون» دو دقیقه به آخر بازی مانده بود شوت کرد. در میان ستارگان برزیل درخشان تر از همه «یه له» بود. «جانی بست» درباره این نابغه فوتبال که فقط 19 سال از عمرش می گذرد گفت: «در چند سال اخیر بزرگ ترین بازیکن جهانی فوتبال استانلی ماتیوس، فوتبالیست انگلیسی بود اما یه له از او هم بزرگ تر است. او در جهان امروز فوتبال با ظرفیت ترین و پرمقاومت ترین آنان است» و این اظهار نظر تنها آمریکایی است که در میان داوران مسابقه های فوتبال جهانی باارزش تر از دیگران است.

ستاره دیگر تیم برزیل گارینشا بود. او در مسابقه با فرانسه بهترین بازی خود را نشان داد، وقتی همه استادیوم از شوق دیوانه شده بود من او را می پاییدم: گارینشا کنار دروازه فرانسه منتظر ایستاد به جلو روی توپ که به نظر می رسید به کفش هایش چسبیده است خم شد. سپس نقش سیاه عدد 11 که روی پیرهن نارنجی رنگش بود راست شد، آن گاه بک فرانسه سمت او دوید گارینشا هنوز انتظار می کشید ، موهای سیاهش بر صورتش ریخته بود اما وقتی بازیکن فرانسه نزدیک تر آمد بدن پهن و قامت کوتاهش به پیچ و تاب افتاد و مثل رقاصی که رقصش رها شده باشد. گارینشا توپ را با خود برد او پشت به دروازه و بازیکنان فرانسوی حرکت می کرد اما ناگهان سمت چپ پیچید. مدافع فرانوسوی برای تعقیب او چرخی زد اما توپ با تشر کوتاهی در جهت مخالف روان شد آن گاه گارینشا برای مقابله با بازیکن فرانسوی چرخی زد در حالی پشتش به توپ بود اما توپ به سمت او می آمد، آن گاه به طرف دروازه هجوم کرد و به سرعت توپ را با خود برد وقتی که فرانسویان دیگری به جاگیری از او پرداختند او توپ را به رفیقش که ده پا با او فاصله داشت پاس داد اما همچنان به سمت دروازه می رفت پنج قدم بعد دوباره توپ روی پاهایش قرار گرفت و همان طور که به سرعت می دوید توپ را با شوت بسیار سریعی به سمت دروازه دوخت، دروازه بان فرانسوی که برای گرفتن توپ شیرجه رفته بود مایوس و ناامید بر زمین افتاد. این فقط یکی از شیرین کاری های افسانه ای بود که تیم برزیل نشان داد.  

به گزارش آسمونی ، در پایان بازی من با کاپیتان تیم ایرلند شمالی دانی بلانک فلاور» که در بریتانیا به فوتبالیست سال ملقب شده است صحبت کردم او گفت

واقعا اعجاب انگیز است همه آن ها بازیکنان بزرگی هسند من امیدوارم آن ها هرگز به انگلستان نیایند اگر هم اتفاقا آمدند خدا کند با هم نیایند!