بیوگرافی وویچک شزنی

وویچک شزنی و رویایی که در آرسنال برآورده نشد / اختصاصی آسمونی - مهدی زارعی

کودک بد صدایی که از پدر خود پیش افتاد ...

دروازه‌بان لهستانی سابق آرسنال و مرد درون دروازه یوونتوس در این روزها ، به سرعت جایگاه خود را به عنوان یکی از بهترین دروازه‌بانان جوانان دنیا تثبیت کرد . این دروازه‌بان 28 ساله طی ماه‌های اخیر با پیراهن شماره یک آرسنال درخشید و بارها و بارها دروازه توپچی ها را از خطر نجات داد . امّا شکوه لیگ برتر و سری آ با جایی که « شژنی » بازی فوتبال را از آن شروع کرده است ، یک دنیا فاصله دارد . ووردجک در گروچو یکی از حومه‌های ورشو پایتخت استان بزرگ می‌شود و در یک آپارتمان‌هایی کوچک ، رؤیایی بزرگ در سر پروراند .

لحظه شماری برای زنگ مدرسه

دروازه بان 196 سانتی متری یوونتوس درباره آن روزها می گوید : « من در اولین سال‌های فوتبال خود در ورشو ، تمرکز خود را فقط به تمرین کردم ، معطوف کرده بودم تا بتوانم در فوتبال ، ‌برای خودم کسی شوم . من همیشه خیلی سختکوش و جاه‌طلب بودم و وقتی جوان‌تر بودم ، با آخرین حد توان خود ، تمرین می‌کردم. خاطرات کودکی‌ام ، اکثراً به فوتبال مرتبط است و البته متأسفانه به مدرسه !! البته آرزوی من تنها این نبود که در فوتبال به افتخارات بزرگ دست پیدا کنم . من فوتبال بازی می‌کردم زیرا واقعاً عاشق این ورزش بودم . همیشه لحظه شماری می‌کردم تا زنگ کلاس بخورد من باز هم به حیاط مدرسه برگشته ، فوتبال بازی کنم . وقتی بچه بودم ، اصلاً نمی‌دانستم که در چه دنیای بزرگی زندگی می‌کنیم و حتی برای یک لحظه هم تصور نمی‌کردم که در آینده شهر زادگاهم را ترک کنم و این همه تجربه و موفقیت به دست آورم . »

بهترین تصمیم زندگی وویچک

به گزارش آسمونی ، وویچک شزنی ، به عنوان یکی از اعجوبه‌های فوتبال لهستان ، فوتبال حرفه‌ای را از 15 سالگی و با باشگاه « لژیا ورشو » یکی از غول‌های فوتبال لهستان شروع می‌کند . او که تنها یک سال بعد لهستان را به مقصد انگلستان و باشگاه آرسنال ترک کرد ، می‌گوید : « شکی نیست که آن انتقال ، قدم بزرگی برای من بود . ولی به آن ایام می‌نگرم ، می‌بینم که چه تصمیم شجاعانه‌ای گرفتم . البته آن بزرگ‌ترین فرصت زندگی‌ام بود و نمی‌توانستم اجازه بدهم از دست برود . راستش در اوایل کار ،‌ کمی عصبی بودم . البته از لحاظ فنی فکر می‌کردم که مشکلی ندارم امّا به خاطر رفتن به کشوری جدید ،‌ قرار گرفتن در فضایی متفاوت و دور شدن از دوستان عصبی بودم . زبان انگلیسی هم نمی‌دانستم بنابراین روزهای آغازین حضورم در انگلستان ، روزهای دشواری برایم محسوب می‌شد . امّا حالا بیش از یک دهه از آن ایام گذشته است و حالا که به گذشته می‌نگرم ، می‌بینم که آن تصمیم ، بهترین تصمیمی بوده که در تمام زندگی‌ام گرفته‌ام . »

از زبان پدر

وویچک کم کم داشت جا پای پدرش ماچی maciej می گذاشت . پدر وویچک هم دروازه‌بان بود و حتی موفق شد هفت بار پیراهن تیم ملّی کشورش را تن کند . وی تا امروز تنها بازیکنی است که موفق شده با چهار تیم مختلف ، قهرمان لیگ فوتبال لهستان شود . او درباره مشورت‌های خود با پسرش می‌گوید : « ما پس از هر بازی به صورت تلفنی با هم صحبت می‌کنیم و نمایش وویچک را در آن مسابقه مورد بررسی قرار می‌دهیم . ابتدا من نظراتم را درباره موضوعاتی می‌گویم که به نظرم بسیار مهم هستند . این موضوعات با توجه به مسابقه‌ای که دیده‌ام ، به ذهنم می‌رسد . پس از آن وویچک نیز بازی را تماشا می‌کند و مجدداً با هم صحبت می‌کنیم . مکالمات ما معمولاً بسیار طولانی می‌شود زیرا نمایش‌های وویچک با جزئیات کامل تحلیل می‌شود . هر دوی مان از این بحث‌های صریح لذت می‌بریم . زیرا این‌گونه بحث‌ها همواره سازنده است . امّا اگر بخواهیم فقط یکی از اشتباهات او را در نظر گرفته و آن را بزرگ کنیم به جایی نمی‌رسیم . »

کارت قرمز در یورو

لهستان در سال 2012  میزبانی مشترک جام ملّت‌های اروپا را عهده‌دار بود و وویچک در دیدار افتتاحیه این افتخار را کسب کرد که در برابر 60  هزار تماشاگر به میدان برود . هرچند که لهستان در برابر یونان با نیجه ( 1 ـ 1 ) متوقف شد و شزنی هم با دریافت کارت قرمز از زمین اخراج شد تا تنها اخراج جام به نام او رقم بخورد . با این وجود او از شرایط راضی بوده و می‌گوید : « زندگی من به شکلی دلپذیر تغییر کرده است . حالا وقتی که در خیابان قدم می‌زنم ، مردم نزد من می‌آیند و می‌خواهند که با من عکس بگیرند . عده‌ای نیز امضایم را می‌خواهند و این بسیار عالی است . البته گاهی اوقات که انسان به دنبال آرامش است یا زمانی که مشغول گذراندن تعطیلات خود است ، تکرار این درخواست‌ها کمی آزاردهنده است امّا هواداران نیز بخشی از فوتبال هستند و داشتن هوادار ، واقعاً فوق‌العاده است . امّا غیر از این مسأله ، من تنها یک مرد معمولی هستم که در فوتبال موفق بوده‌ام . همین !

خانه ای برای خانواده

ارزش‌های خانوادگی برای وویچک از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است . او با پولی که حالا به عنوان یک فوتبالیست حرفه‌ای به دست می‌آورد ، برای خانواده خود در حومه ورشو ، خانه‌ای جدید خریده است . سخاوت شزنی با طبیعت  متواضع و فروتن او تکمیل می‌شود . به گزارش آسمونی ، هنگامی که مادر یک انسان اصرار داشته باشد که از گذشته او بگوید ، باید انتظار داشته باشیم که بین خصوصیات گذشته و فعلی آن انسان ، تفاوت‌های زیادی ایجاد شده باشد . آلیشجا شزنی Alicja szczesny می‌گوید : « وویچک وقتی پسر بچه کوچکی بود من را به یاد خودم می‌انداخت . او همیشه در حال آواز خواندن و رقص بود . زمانی که کوچک بود ، همیشه چنین شرایطی داشت . هرکاری که من انجام می‌دادم ، توسط وی تقلید می‌شد . او دائم آواز می‌خواند و به قدری بدآواز می‌خواند که فکر می‌کردم شیشه‌های خانه با صدای او خواهد شکست ! » البته مسلّماً دروازه‌بانی شزنی به اندازه خوانندگی او بد نیست . در 22 سالگی او به آرسنال کمک کرد تا برای شانزدهمین فصل پیاپی ، جواز حضور در لیگ قهرمانان اروپا را به دست آورد . او از حضور در ورزشگاه امارات چنان راضی بود که در آن هنگام اعلام کرد دوست دارد تا 15 سال آینده نیز برای آرسنال ، دروازه‌بانی کند . وی معتقد بود : « باید خودم را در این باشگاه تثبیت کنم . باید هر روز سخت کار کنم و ثابت کنم که باید دروازه‌بان شماره یک باشگاه باشم . باید به این روند ادامه دهم و از تمام توان خود ، مایه بگذارم در فوتبال هیچ چیزی قطعی و تمام شده نیست و من هم باید در تمام وجوه پیشرفت کنم . »

سه سال حضور در سری آ

اما از سال 2015 آرسنال تصمیم گرفت او را به صورت قرضی به رم بدهد . شزنی طی دو سال 72 بازی در این تیم کرد و آن گاه او راهی یوونتوس شد زیرا یووه در مذاکره با جیانلوییجی دوناروما به بن بست رسید . سهم شزنی از لیگ قهرمانان گذشته یک دقیقه حضور در زمین به جای بوفون اخراج شده بود اما با رفتن بوفون به پاری سن ژرمن ، مرد لهستانی بدل به مرد ثابت دروازه یووه شد . مردی با 39 بازی ملی و رویای قهرمانی اروپا . امری که با آرسنال و رم میسر نشد اما در یووه ، دور از دسترس نیست.