قهر چیست و چرا قهر میکنیم؟

قهر چیست و چرا قهر میکنیم؟ خدشه دار شدن پیوند دوستی دو نفر که موجب ترک گفتگو می شود را قهر می گویند. گاهی اوقات قهر نشانه اعتراض و رسیدن به خواسته مورد نظر است. قهر غالب اوقات وسیله ای برای کنترل است و یا اینکه من نشان بدهم که یک چیزی تمام و کمال میخواهم ولی اگر به پایه های موضوع بخواهید نگاه کنید در قهر من از طریق رنج دادن ظاهری خودم میخواهم به تو رنج بدم بدون اینکه مسوولیت داشته باشم و گاهی اوقات نشانه زود رنجی است. خلاصه قهر میتواند نشانه عوامل مختلفی باشد ولی در اینجا به خصوصیات افرادی که معمولا قهر می کنند میپردازیم : افرادیکه مسئولیت پذیری نیستند و مسئولیت رفتارشان را در مشکل پیش آمده قبول نمی کنند. مهارت مدیریت خشم ندارند و خشم خود را با قهر کردن سر دیگران خالی می کنند و دیگران را به اشتباه علت اصلی خشم خود می دانند. اعتماد به نفس پایینی دارند و از ترس روبرو شدن با اشتباهاتشان را دارند. مثل بچه ها که همیشه انتظار دارند اطرافیان به همه خواسته شان عمل کنند زیرا طاقت و تحمل صبرکردن و یا نه شنیدن را ندارند. آنها فکر میکنند با قهر کردن به خواسته هایشان میرسند و حتی شاید کیفیت زندگیشان بهتر میشود فراموش نکنیم تنها کاری که قهر میتونه بکنه اینکه حتما و حتما رابطه رو خراب تر میکنه. در واقع اشتباه بزرگی میکنند زیرا باقهر کردن فقط ارزش خودتان را به مرور از دست میدهید وقتی میتوانید مشگلاتتان را با هم درمیان بگذارید دیگر نیازی به قهر نیست. پس برای حل مشگل خود میتوانید از یک روانشناس کمک بگیرید قهر برای هر دو طرف سخت، تلخ، بسیار استرس‌زا و ‌مایوس‌کننده است حتی اگر شخص با وارونه کردن احساسات خود قصد خوب و عادی جلوه دادن شرایط را داشته باشد، نباید فریب او را خورد، بی‌تردید او در شرایط خوبی قرار ندارد و انرژی روانی زیادی را از دست می‌دهد، پس دوست دارد سریع‌تر از فضای قهر بیرون بیاید، اما چون راه دیگری بلد نیست، مجبور می‌شود با فریب موقت خویش، در آن موقعیت باقی بماند. هنگام قهر، برخی از همسران به تقلید از رفتار دیگری درصدد تلافی برمی‌آیند و به قهر ادامه می‌دهند، در حالی که در محیط خانواده که محل آرامش و محبت است، پاسخ قهر با قهر کار شایسته‌ای نیست. هر یک از زوجین نقطه‌ضعف‌هایی دارد که دیگری آن را تحمل می‌کند، پس هیچ اشکالی ندارد که همسران برای جلب نظر یکدیگر منت‌کشی کنند و برای آشتی پیشقدم شوند.   نوشته خانم سارا فلاحی (کارشناس ارشد روانشناسی)