دختر کو ندارد نشان از پدر...

"افروز کربکندی" دختر 17 ساله رسول کربکندی، دروازه‌بان اسبق تیم ملی و مربی کنونی فوتبال چند سالی است فوتبال حرفه‌ای را آغاز کرده است و اکنون دروازه‌بان تیم ملی فوتبال بانوان زیر 19 سال است.او درباره حضور در تیم ملی فوتبال زیر 19 سال بانوان می‌گوید: خانه ما یک خانه فوتبالی است و من وقتی شاهد هیجان فوتبال در خانواده‌ام بودم به این رشته علاقه مند شدم و از ابتدا هم دوست داشتم فوتبالیست شوم.

دروازه‌بان تیم ملی فوتبال بانوان جوانان ادامه می‌دهد:‌ حدود پنج سال است که فوتبال و فوتسال را به صورت حرفه‌ای انجام می‌دهم. ابتدا در پست فوروارد بازی می کردم اما یک روز دروازه‌بان نداشتیم و من به درخواست مربی تیم به جای دروازه بان درون دروازه رفتم و بعد از آن هیچ‌گاه از دروازه بیرون نیامدم. حالا هم دروازه بانی را بیشتر از هر پستی در فوتبال دوست دارم. هدفم این است که دروازه‌بانی مانند پدرم باشم و بتوانم نتیجه خوبی در تیم ملی بگیرم.

افروز کربکندی درباره این که پدرش مخالفتی با حضور او در فوتبال ندارد؟ اظهار می کند:‌ پدرم گفته بود که فوتبال رشته نامردی است اما من علاقه زیادی به این رشته دارم و پدرم هم مشوق من در این راه است. امیدوارم شرایط به گونه ای باشد که بتوانم فوتبال را ادامه دهم. آرزویم این است که یک پیشنهاد از سوی یک تیم اسپانیایی داشته باشم و بتوانم به عنوان یک دختر ایرانی و با پوشش در سطح بین المللی بازی کنم.

رسول کربکندی که این روزها دخترش را در قاب تیم ملی فوتبال بانوان زیر 19 سال می بیند درباره دروازه بان شدن دخترش می گوید:‌ در خانه ما همیشه بحث فوتبال بوده است و زمانی که من مربی تیم های مختلف فوتبال بودم و دخترم 6 ،‌ 7 سال بیشتر نداشت سر تمرین می آمد و از کودکی هم به ورزش علاقه داشت. او در مدرسه هم فعالیت های مختلف ورزشی می کرد و وقتی 13 ساله بود به تیم ملی زیر 14 سال دعوت شد.

کربکندی می‌گوید: دخترم ابتدا در پست فوروارد بازی می کرد تا این که یک روز مربی اش از او خواست به دلیل مصدومیت دروازه بان، دخترم در دروازه قرار بگیرد. وقتی متوجه این موضوع شدم با مربی تیم تماس گرفتم و گفتم که دلیلی ندارد چون من دروازه بان بوده ام دخترم هم در دروازه باشد. اما مربی‌اش عنوان کرد که او بازیکنی نترس است و جسارت دارد و می تواند در این پست عملکرد بهتری داشته باشد.

او ادامه می دهد: وقتی در مسابقات زیر14سال دخترم دروازه بان اصلی بود و توانست با گرفتن ضربه پنالتی باعث شکست اردن شود،‌ این موضوع برایم جدی شد که افروز می تواند دروازه بان بسیار خوبی باشد. علاقه دخترم به فوتبال آنقدر زیاد بود که من هم تصمیم گرفتم تمام امکانات را برای او فراهم آورم.

این پیشکستوت فوتبال ادامه می دهد: همیشه سعی کرده ام پشتیبان فرزندم در ورزش باشم و تنها در این مسیر نگران درس و سلامتی او هستم. البته دخترم درس را بسیار جدی می گیرد اما بحث سلامتی همیشه دغدغه اصلی من است. سال گذشته دخترم در تایلند دچار پارگی رباط شد اما ابتدا متوجه این آسیب دیدگی نشدند و زمانی که افروز به ایران آمد بلافاصله به آسیب دیدگی‌اش پی بردیم و مجبور شدیم بهمن سال گذشته رباط او را عمل کنیم تا این که دخترم پس از جراحی و بعد از 7 تا 8 ماه دوباره به فوتبال بازگشت.

کربکندی اظهار می کند: وقتی دخترم عمل جراحی روی پایش را انجام داد هیچ کس سراغ فرزندم را نگرفت با این که من مربی شناخته شده ای در فوتبال هستم و سال ها در این رشته حضور داشته ام این موضوع جای دلخوری داشت چون وقتی فرزندم در چنین شرایطی قرار گرفت حتی یک نفر از فدراسیون یا جامعه ورزشی سراغی از ما نگرفت. در حالی که من فکر می کردم این موضوعات در بخش بانوان بهتر باشد اما چنین نبود و تمام مشکلات را به تنهایی پشت سر گذاشتیم.

دروازه بان اسبق تیم ملی فوتبال که دارای دو دختر و یک پسر است،‌می گوید: دخترانم پرچم ورزشی خانواده ام را بالا گرفته اند به طوری که دختر بزرگترم والیبالیست شد و دختر کوچکترم هم راه من را ادامه داد و حالا دروازه بان تیم ملی است اما پسرم با این که اطلاعات خوبی در زمینه فوتبال دارد، ورزش را ادامه نداد. همسرم هم هر چند ورزشکار نیست ولی همیشه پشتیبان ورزشی خانواده بوده است.

او درباره این که آیا تاکنون از مشکلات فوتبال با افروز صحبت کرده و یا خواسته است که وارد این رشته ورزشی نشود؟ می گوید:‌ از یک سو هیچگاه نمی توانستم به فرزندانم بگویم که فوتبال خوب نیست چون خودم همین راه را آمده بودم و از سوی دیگر همین که فرزندم تمام تفکرش ورزش است و این که انرژی اش را در ورزش هزینه می کند بسیار خوب است و از این بابت رضایت دارم. من هر چه ازدستم بر بیاید انجام می دهم تا دخترم بتواند در این مسیر موفق شود.

کربکندی با اشاره به این که فرزندش در هیچ باشگاهی بازی نمی کند و دلیلش این است که می خواهد زمان بیشتری برای تحصیل داشته باشد ادامه می دهد: اوایل که افروز فوتبال بازی می کرد می گفت که روزی عضو تیم ملی دعوت می شود و من هم به شوخی می گفتم که کدام تیم ملی حاضر می شود او را دعوت کند. وقتی دخترم به تیم ملی دعوت شد به من می گفت" بابا دیدید که من به هدفم رسیدم".

این کاشناس فوتبال به وضعیت ورزش بانوان اشاره می کند و می گوید: ورزش دربخش بانوان فقط هزینه است و متاسفانه هیچ توجهی این بخش نمی شود . افرادی که در این حوزه فعالیت می کنند فقط به صرف علاقه خود و خانواده‌هایشان این ورزش را ادامه می دهند. سوال من این است که اگر خانواده ای از نظر اقتصادی در شرایطی نباشد که بتواند فرزندش را پشتیبانی کند فرزند آن‌ها باید ورزش موردعلاقه اش را ترک کند؟

کربکندی درباره این که چه آرزویی برای دخترش دارد؟ می گوید: آرزویم نه تنها برای فرزندم بلکه برای تمام دختران ایرانی این است که فضای ورزشی به یک فضای دلخواه تبدیل شود تا دختران بتوانند بدون دغدغه و بدون سختی ورزش کنند. ورزش می تواند در سلامت بانوان و جامعه تاثیر بسیار زیادی داشته باشد هر چند برای رسیدن به فضایی مطلوب باید تلاش بسیار زیادی شود. مگر دختران ما چه تفریحی دارند؟ هر جا می روند محدودیت است حالا که فضای ورزشی ایجاد شده است نشاطی در بین دختران به وجود آمده و این بسیار مطلوب است. باید دیدگاه خود را نسبت به ورزش بانوان تغییر دهیم و به صورت جدی تر به این بخش از جامعه ورزش نگاه کنیم.

او ادامه می دهد:‌ باید فضایی را ایجاد کنیم که از انرژی این ورزشکاران استفاده کنیم. اما در حال حاضر امکاناتی که فراهم شده است جوابگوی ورزش بانوان نیست. باید بتوانیم اردوهای بهتری را برای آن ها فراهم کنیم نه این که بدترین شرایط را برای دختران بگذاریم و بدترین زمین و مکان تمرین و مسابقه را به آن ها بدهیم. باید دیدگاه های موجود بر روی ورزش بانوان را تغییر دهیم و در این صورت شاهد افتخارآفرینی آن ها خواهیم بود.دروازه بان اسبق تیم ملی فوتبال تاکید می کند که همیشه نگران سلامت دخترش است و ادامه می دهد: مهمترین آرزویم برای دختران ورزشکار سلامتی آن هاست.