نقد فیلم سازهای ناکوک از چکاوک شیرازی

اختصاصی آسمونی نقد از چکاوک شیرازی

با این که محتوای ویژه ای نداشت اما خوش ترکیب بود و هیچ کدام از صحنه ها و هیچ یک از اکت های بازیگران از منطق داستان بیرون نمی زد. با این که می توانست در زمینه ی فیلم نامه بهتر عمل کند اما حداقل توانسته بود دیالوگ هایی بگوید که همه به خود داستان مربوط می شدند، هر چند که هشتاد درصد از فیلم را از طریق دیالوگ‌ها و نه اکت ها فهمیدیم.

داستان در مورد دو خواهر و شوهر یکی از آنها ست . خواهر بزرگتر ( هنگامه قاضیانی) روانپزشک است‌. او مدام نگران  حال خواهر کوچکش ( غزل شاکری) می باشد.

“هلیا “مدام راه می رود و به “هدیه” تلقین می کند که بیمار است و به او قرص می دهد. اما ما در مقام بیننده  نتوانستیم دلیلی برای این همه مراقبت، در پس رفتارهای “هدیه “ببینیم  و نه خلافش بر ما ثابت شدکه لااقل جایی متوجه بشویم که “هدیه” سالم است و این هلیاست که تعادل روحی ندارد و به نوعی وسواس مبتلاست. این میان شوهر هدیه ( حامد کمیلی) مدام با “هلی”ا بر سر “هدیه” جر و بحث می کنند. اما تکلیفمان با او هم روشن نبود. همه ی سعی فیلم ساز این بود که تعلیقی ایجاد کند‌، مثلا جایی فکر ما به این سمت می رفت که‌ نکند حرف های” هلیا “درست از آب در بیاید و شوهر “هدیه” به او خیانت یا ترکش کند. اما متاسفانه این ایده کاملا ابتر مانده بود و کامل نشده بود. چیزی که از بیرون دیده می شد، خواهری بود که مدام وسط زندگی خواهرش قرار می گرفت و اجازه نمی داد شوهر خواهرش با مهربانی هایش برای بهبود حال هدیه کاری انجام دهد. و همه ی این ها در دعوایی بین هدیه و هلیا با یک جمله " ما به مراقبت هم احتیاج داریم" که از دهان هلیا خارج شد، تمام می شود.