اولتراها و اتحاد علیه پلیس ایتالیا

اولتراها و اتحاد علیه پلیس ایتالیا-Ultras and Alliance Against Italian Police

فوتبال و هواداران

اختصاصی آسمونی / مهدی زارعی

حدود سه دهه پیش بود که خبری از استادیوم های ایتالیا، در همه جای دنیا منتشر شد و حتی نشریات ایرانی هم آن را ترجمه کردند. ماجرا مربوط به یکی از هواداران افراطی باشگاه میلان بود که فقط 19 سال داشت اما وقتی اتحادیه فوتبال ایتالیا، او را به دلیل بی نظمی در استادیوم ها به مدت یک سال از رفتن به ورزشگاهها محروم کرد، این هوادار افراطی هم نتوانست حکم را تحمل کند. او اقدام به خودکشی کرد، در حالی که در نامه ای، خودش را« یک شکست خورده» نامیده بود که دنیا برایش مفهومی ندارد. این نوع علاقه افراطی برای اولتراهای میلانی عجیب نبود. آنها سرودی داشتند که می گفت: دوستان سرخ و سیاهپوش میلانی در این روزهای تیره و تار، بیایید دست به دست هم بدهیم دوستان ما راهی جنگ هستیم؛ عازم نبرد خون روی جایگاههای ورزشگاه موج می زند ما اسیریم ولی مغلوب نشدیم. الان وقت مبارزه است و لحظه انتقام!

اولترا آلبرتو دال لاگو در کتاب « طرفداران فوتبال در ایتالیا: فرهنگ و تشکیلات» به شکل مفصلی درباره سازماندهی هواداران افراطی فوتبال ایتالیا صحبت می کند. هرچند گروهها و انجمن های هواداری می توانند از سنین پایین تا افراد مسن، عضو بگیرند. اما اولتراهای ایتالیایی معمولا بین 15 تا 25 ساله هستند؛ جوانهای مجردی که در استادیوم ها نگران خانواده هایشان نیستند و همین مساله می تواند آنها را خشن تر از سایر گروههای سنی کند. جای این دسته هوادارای افراطی پشت دروازه هاست؛ بخشی از ورزشگاه با بلیت ارزان تر که راحت تر می توان پرچم های غول پیکر را در آن قسمتها قرار داد. این هواداران دو ساعت قبل از بازی جایگاههای مخصوص خودشان را پر می کنند و با بلندگو، شیپور و سنج، وسایل آتش بازی و مواد دودزا تفاوت خودشون را با سایر هواداران به رخ می کشند.

اتحاد علیه پلیس ایتالیا اولتراها از هر طبقه اجتماعی هستند. وجه اشتراک اولتراهای تیمهای مختلف، نامهای نظامی هست که به خودشان می دهند و از اسامی مثل کماندو، بریگاد یا حتی دار و دسته تفنگداران بهره می برند. مثل عبارت brigate rossoneri برای افراطی های میلان، brigate giallblu برای افراطی های ورونا و mosschettiere ( تفنگداران) که افراطی های اینتر هستند. این عبارات و کلمات اتفاقی انتخاب نشدند. مثلا بریگاد یادآور گروهی سیاسی در دهه 1970 هست به نام بریگاد سرخ که « الدومورو» نخست وزیر ایتالیا را ربودند و او را به قتل رساندند. حتی اولتراها هم خشونت همتاهای خودشان در تیمهای دیگر را پذیرفتند. آنها هرچند اولتراهای تیم آتالانتا رو« بربر» می نامند، اما وقتی می بینند اولتراهای تیمی مثل یوونتوس خشونت کمتری دارند، آنها را ترسو می دانند و لقب« خرگوش» به آنها می دهند. شعارهای تیمها هم شباهت زیادی به یکدیگر دارد و معمولا هواداران به طرفداران تیمهای دیگه می گویند:« شماها کسی نیستید»

اولتراها از هر طبقه اجتماعی این نوع ارتباط با تیمهای دیگر، فقط به چند شعار و لقب محدود نمی شود و درگیریهای هواداران گهگاه کار را به جایی می رساند که پلیس بارها مجبور شده به شدت با اولتراها برخورد کند اما این مساله موجب درگیریهای شدید هواداران با پلیس شده و حتی به کشته شدن هوادارا منجر می شود. مثل سال 1995 که هواداران میلان، یکی از طرفداران جنوا به اسم « وینسنت اسپانیولو» را به قتل رساندند. دو ماه قبل از آن، در دیدار آ.ا.س رم و برشیا، اولتراها حتی به رییس پلیس برشیا هم حمله کردند و کمی بعد هواداران افراطی رم و لاتزیو نه تنها به پلیس حمله کردند بلکه از پرچمی استفاده کردند که روی آن نوشته بود« علیه پلیس متحد شوید» با تمام مشکلاتی که هواداران افراطی دارند، اما این اولتراها هستند که هیجان را به ورزشگاهها می آورند. به همین دلیل، باشگاهها آنها را به طور کامل به عنوان بخشی از خودشان پذیرفتند و حتی تسهیلاتی مثل بلیت ارزان تر را برایشان در نظر می گیرند. همین امر باعث شده که خیلی از خشونت ها در ایتالیا پابرجا بماند و حتی در سالهای اخیر هم در ایتالیا بارها و بارها شاهد شعارها و حرکات نژادپرستانه در استادیوم ها باشیم. مساله ای که در بسیاری از کشورها، مدتهاست که منسوخ شده است.