عجیب ترین ال کلاسیکوی تاریخ: رئال مادرید 11 بارسلونا یک!

کشور عجیب، تیم رژیم و تیم مخالف رژیم!

اسپانیا کشور عجیبی است. به عجیبی خود پابلو پیکاسو و نقاشی‌ های عجیب‌تر او. تنها کشوری است که مردمانش به اتفاق آرا تصمیم گرفتند که برای همیشه جمهوری را از سیستم حکومتی کشور کنار بگذارند و مجدداً به پادشاهی روی آورند! حتی پادشاهان اسپانیا نیز عجیب‌تر از سایر پادشاهان بودند. آلفونسوی سیزدهم در روز 13 آوریل 1913 سوار بر اسب درحال سان‌ دیدن بود که ناگهان یک نفر به قصد ترور او شلیک کرد. تیر به خطا رفت و او دست به تپانچه دیگر خود شد. پادشاه به جای فرار کردن به طرف شلیک‌کننده حمله کرد، ضارب را بر زمین زد و او را به قدری نگه داشت تا مأموران پلیس سر رسیدند و بدین ترتیب تجمع اعداد 13 برای پادشاه بدیمن شد! دست بر قضا همین آلفونسو بود که نام باشگاهی متشکل از دانشجویان مادریدی را «رویال مادرید» (مادرید سلطنتی) گذاشت تا سنگ بنای یک دعوای قدیمی بین مادرید و بارسلون بنا نهد. آلفونسو فرجام خوشی نداشت. با مجلس درگیر و از سلطنت خلع شد اما تیم «رویال» باقی ماند و نامش به «رئال» تغییر کرد و از همان زمان مورد اتهام رقیب قرار گرفت. رقیبی که رئال را “EL eguip del regimen” (تیم رژیم) می‌نامید و خود را “Mes que un club” یعنی «چیزی بیش از یک باشگاه»!

توهّمات عصر فرانکو هواداران بارسا عمدتاً از طبقه متوسط و بورژوا بودند.

آنها با همه «تیم‌های رژیم» خصومت داشتند بارها و بارها هواداران بارسا و اسپانیول به زدوخورد پرداختند. دلیلش هم مشخص بود. یکی نماینده جدایی‌طلبان بود و دیگری را «ستون پنجم حکومت در خاک کاتالان» می‌دانست! وقتی جنگ‌های داخلی اسپانیا با پیروزی ژنرال «فرانسیسکو فرانکو» پایان پذیرفت و او بسان تمام سیستم‌های فاشیستی عالم با جدایی‌طلبان به شدت مبارزه کرد، توهمات رنگ و بویی دیگر یافت. کاتالان‌ها معتقد بودند که همه چیز برای پیروزی رقیب مهیا می‌شود و نوک پیکان انتقادات آنها متوجه برانکو بود.

عجیب‌ترین ال کلاسیکو (11ـ1)!

ال‌کلاسیکو از همان ابتدا دیداری مهیج و جذاب بود. کاتالان‌ها حتی قبل از حکومت فرانکو هم در یکی از مسابقات خود مقابل رئال حاضر به ادامه مسابقه نشده بودند. به هر شکل نیمه‌نهایی جام‌حذفی سال 1943 فرا رسید. اولین رویارویی دو تیم در جام‌حذفی از تثبیت قدرت فرانکو با سه گل وایه (34) اسکولا (43) سوس‌پدرا (60) به سود بارسلون خاتمه یافت تا بسیاری از صعود این تیم به فینال اطمینان حاصل کنند اما دیدار برگشت آبستن حوادث عجیبی بود. «برودن» (5) گل آغاز بازی را برای رئال به ثمر رساند. بازی بدون اتفاق خاصی ادامه یافت اما آتش‌بازی رئال از دقیقه 30 آغاز شد و این تیم طی 14 دقیقه هفت بار دیگر دروازه حریف را باز کرد. نیمه اول 8ـ0 پایان یافت و سرانجام بازی 11ـ1 خاتمه یافت. بارسلون له شد ولی ابهامات پیرامون بازی تا اندازه‌ای بود که بسیاری مقصر را «رژیم فرانکو» می‌دانند نه تیم بارسا!

دفاعیات کاتالان‌ها عده‌ای معتقدند که قبل از آغاز بازی، یک مقام امنیتی از طرف ژنرال فرانکو در رختکن بارسلونا با بازیکنان دیدار کرد و به آنها یادآوری کرد! که تنها به لطف سخاوت حکومت است که می‌توانند بازی کنند! برخی دیگر می‌گویند که «ارتش سویل» در بین دو نیمه کاتالان‌ها را از صحبت کردن به زبان ایالت کاتالان منع کرد و حتی بازیکنان را تهدید نمود. شایعه‌ای دیگر از ضرب و شتم بازیکنان توسط نیروهای نظامی قبل از آغاز مسابقه گفته‌اند. با توجه به آن که ما ایرانیان هم علاقه خاصی به تئوری توطئه داریم و همه چیز فوتبال را از دریچه روابط پشت پرده می‌بینیم، این‌گونه صحبت‌ها بارها و بارها در رسانه‌ها پخش شده‌اند اما صحت و سقم این سخنان تا چه حد می‌باشد؟

دفاعیات مادریدی‌ها مادریدی‌ها معتقدند که اتفاق خاصی در بین دو نیمه رخ نداده است. نه بازیکنی مورد ضرب و شتم قرار گرفت و نه توصیه‌ای برای منع گفتگو به زبان کاتالانی بر زبان کسی جاری شده است. دلیلش هم برد 8ـ0 رئال در همان نیمه اول می‌باشد. به عبارت ساده‌تر، رئال در نیمه اول توفان به پا کرد اما بارسلون در نیمه دوم بازی بهتری از نیمه اول خود ارائه داد.   2ـ ارتش سویل حتی در صورت ورود به رختکن بارسلونا هم نمی‌توانست بازیکنان را تهدید کند.

زیرا قانون ممنوعیت صحبت به زبان‌های بومی در سال 1942 لغو شد و این بازی در سال 1943 برگزار شد. 3ـ اگر به بازیکنان کاتالان دستور داده شده بود ببازند، آنها می‌توانستند 4 یا نهایتاً 5 گل بخورند. نه آن که با خوردن 11 گل حیثیت خود را به باد دهند! 4ـ «برناردو سالازار» مورخ ورزش اسپانیا ـ که طرفدار اتلتیکو مادرید می‌باشد ـ معتقد است که بازی به صورت کاملاً پاک برگزار شد و این عقیده را از صحبت‌های دو بازیکن بارسا استنباط کرده است. «خوزه اسکولا» گلزن بازی رفت و یکی از بازیکنانی که در بازی برگشت 90 دقیقه توپ زد و دیگری «دومینگو بالمانیا» نیمکت‌نشین که بعدها تحلیل‌گر مشهور فوتبال شد. 5ـ رئال در فینال در برابر یک تیم دیگر از تیم‌های «ضدرژیم» (اتلتیکو بیلبائو) قرار گرفت و باخت. پس مأموران فرانکو آنجا چه کاره بودند؟!

نتایجی درخور تأمل در هر حال واقعیت هرچه بوده است، کلیه نتایج زیر در دوران فرانکو رقم خورده است و هیچ کس هم به غیرعادی بودن بازی اعتراضی نکرد!

25 مارس 1945: بارسلونا 5 ـ 0 رئال‌مادرید

18 سپتامبر 1949: رئال 6 ـ 1 بارسلونا

24 سپتامبر 1950: بارسلونا 7 ـ 2 رئال

11 نوامبر 1951: رئال 5 ـ 1 بارسلونا

21 فوریه 1954: بارسلونا 5 ـ 1 رئال

یک‌چهارم نهایی جام‌حذفی 1957: رئال 6 ـ 1 بارسلون

26 نوامبر 1958: بارسلونا 4 ـ 0 رئال  

کار تیم‌ها در لیگ

رئالی‌ها از سال ۱۹۲۹ تا زمان آمدن دی‌استفانو تنها ۲ بار فاتح لالیگا شدند که آن هم به قبل از جنگ داخلی و دوران فرانکو برمی‌گردد اما وقتی دی‌استفانو به رئال پیوست، این تیم ۸ بار فاتح لیگ و پنجم جام اروپا شد. پس از آن باز هم دوره‌ای معمولی آغاز شد. به طوری که از روی آمار لیگ و جام‌حذفی اسپانیا می‌توان با قاطعیت گفت که تیم‌های «رژیم فرانکو» برتری چندانی نسبت به سایرین نداشتند. مسئله حضور فرانکو در برخی از بازی‌های رئال نیز امری کاملاً طبیعی است. به هرحال تیمی که پنج دوره اول جام قهرمانان اروپا را به عنوان قهرمانی دست یابد، موجب افتخار همه اسپانیا خواهد بود. حتی دیکتاتور فرانکو! هرچند دی‌استفانو در سال ۱۹۹۷ با افسوس گفت: تمام جام‌هایی که ما بردیم سیاه و سفید بودند!

و... امروز

بارسلون تا دهه ۹۰ فاتح جام قهرمانان اروپا نشد. در حقیقت اوج‌گیری این تیم در لیگ قهرمانان به نیمه دوم اولین دهه قرن بیست و یکم برمی‌گردد. درست در روزهایی که رئال با سیاست‌های هولناک مدیران  وقت خود، لحظه به لحظه عقب نشست. شاید کسانی که محو دیدن بازی‌های بارسلونای نسل مسی و ژاوی و اینیستا شدند، نتوانند این را بپذیرند که بارسا زمانی ۱۱ گل از رئال دریافت کرد اما واقعیت آن است که قدرت‌ها نیز همچون انسان‌ها هستند متولد می‌شوند، رشد می‌کنند و در جوانی به اوج قدرت می‌رسند و آنگاه آرام‌آرام افول می‌کنند تا به دوران پیری برسند. پس لازم نیست که تمام نتایج عجیب را با مسائل «غیرورزشی» ارتباط دهیم!