عجیب ترین نوع اعتراض به داوری در مسابقات ورزشی

اختصاصی آسمونی

نوشته مهدی زارعی

اعتراض به رای داور مسابقه، مساله ای است که تاکنون بارها و بارها در رشته های مختلف، مشاهده کرده ایم. در رشته هایی مثل بوکس که تعیین برنده و بازنده مسابقه توسط رأی داوران مشخص می شود، این مساله بیشتر به چشم می آید و در رشته هایی مثل دوومیدانی و شنا که ثانیه ها و سانتی مترها نفرات برتر را مشخص می کنند، کمتر شاهد عباراتی همچون حق خوری هستیم.

اما عکس العمل ورزشکاران و تیمها دربرابر این پدیده چگونه بوده است؟ اولین مورد اعتراض یک تیم که بازتاب جهانی پیدا کرد، مربوط به المپیک 1920 آنتورپ و فینال فوتبال المپیک بود. وقتی بلژیک میزبان در همان نیمه اول 2 گل به چکسلواکی زد، چکها که شدیداً به داوری معترض بودند، زمین را ترک کردند. شاید تصور کنید که در نتیجه این کار، آنها نایب قهرمان مسابقات شدند. اما خیر! کمیته بین المللی المپیک، آنها را به صورت کامل از رده بندی اخراج کرد و تیمهای دیگر ترفیع رتبه پیدا کردند. به این ترتیب چکها که تا فینال 14 گل زده بودند و حتی یک گل هم نخوردند، هیچ مقامی به دست نیاوردند تا یادشان باشد که نباید این گونه اعتراض کنند.

بعدها هم خیلی از ورزشکاران معترض به قضاوت داورها، ترجیح دادند اعتراض خود را، روی سکو نشان بدهند. مثلا مدال را از گردن خود در بیاورند و حتی در عکس یادگاری که نفر اول، دست نفرات دوم و سوم رو بلند می کند نیز، این کار را انجام ندهند.

اما کاری که آرا آبراهامیان، کشتی گیر اصالتا ارمنستاتی تیم ملی سوئد، در المپیک 2008 پکن کرد، متفاوت از سایرین بود. آبراهامیان که نایب المپیک قبلی بود، در نیمه نهایی المپیک پکن، در یک مسابقه جنجالی مقابل « آندره آ مینیوزی» ایتالیایی باخت؛ بعد از آن در رقابت رپه- شارژ، حریف فرانسوی خود را شکست داد و مدال برنز المپیک را به دست آورد. زمانی که نفرات برتر این وزن، روی سکو رفتن و جوایز خودشان را دریافت کردند، آبراهامیان، مدال برنز را از گردن خود در آورد. با قهرمان دست داد ، به او تبریک گفت و مدال را به وسط تشک پرتاب کرد و از صحنه خارج شد. با این کار، او تنها ورزشکار تاریخ شد که حتی مدال به وی تعلق گرفت، اما در رده بندی قرار نگرفت تا لیست 84 کیلوی کشتی فرنگی المپیک پکن، به جای دو برنده برنز، فقط نام یک نفر را در برابر خودش ببیند.

واقعیت این است که نهادهای بین المللی ورزشی، علاقه ای به شنیدن اعتراض ندارند.  برای آنها فرق نمی کند که ورزشکاران اهل کدام کشور باشند؛ اما این مهم است که همه آنها ، فقط مسابقه بدهند؛ خواه حقی از آنها خورده شده باشد، خواه نه.