فوتبال 24 ساعته در برزیل، راز قدرت سلسائو

اختصاصی آسمونی

نوشته از مهدی زارعی

روزی جدید در کوپاکابانا آغاز می‌شود. در این جا نیز مثل بسیاری از مکان‌های دیگر شهر بزرگ «ریو» فوتبال به زودی به فعالیت بزرگ روز بدل می‌شود. این داستان هر روز تکرار می‌شود. چه در بوتافوگو، چه در سواحل ماسه‌ای در فلامنگو و یا در دامنه‌های تپه‌های شهر. فوتبال در این جا عشق مردم است. عشقی پرشور که حتی به مذهب پهلو می‌زند. اکثر برزیلی‌ها در هر جا و هر زمانی که بتوانند، فوتبال بازی می‌کنند. در ریو در تمام روزهای سال و در هر ساعت از روز، کسی هست که پا به توپ شود.

«فوتبال عشق مشترک تمام کاریوکاهاست. زیرا ما همگی با فوتبال بازی کردن آشنایی داریم. فوتبال ما فوتبالی متفاوت است. ما تنها به گل زدن نمی‌پردازیم. ما دریبل می‌کنیم و از فوتبال لذت می‌بریم.»

«در این جا هر هفته فوتبال بازی می‌کنیم و از زمان تأسیس زمین مسابقه‌ مان در ساحل، هر یکشنبه برای بازی در این جا جمع می‌شویم. زمین ما در سال 1992 تأسیس شد و با ساختن آن، امکان بازی در ساحل برای بسیاری فراهم شد.»

از بوتافوگو تا منطقه فلامنگو کمتر زمین چمن مصنوعی را می‌توان یافت که خالی باشد. بازی در این زمین‌ها معمولاً در یک وقت 15 دقیقه‌ای برگزار می‌شود و تیم برنده در زمین باقی مانده تا با یکی از تیم‌ها که در بیرون زمین منتظر است، به بازی بپردازد.

«همه می‌توانند هر زمان که دوست دارند از ساعت 9 صبح تا حدود 4 بعدازظهر به این جا بیایند. این جا همیشه می‌توان مردمی را دید که مشغول بازی فوتبال هستند. مردم این جا عاشق فوتبال هستند.»

سیسیلو مانوئل دوس سانتوس 71 ساله هم در چمن‌های مصنوعی فلامنگو به بازی می‌پردازد. زمین‌های فوتبال این جا، همیشه وضعیتی به این خوبی نداشتند. اما این برای سیسیلو تفاوتی دارد. راستی آیا تحرک برای او ضرر ندارد؟!

«من بیش از 800 گل به ثمر رسانده‌ام! زیرا همیشه در خط حمله بازی می‌کنم. البته من بازی می‌کنم تا سرحال بمانم. برای این‌که به بیماری‌ های ناشی از پیری مبتلا نشوم. من همیشه فعال هستم و هیچ‌وقت از بازی کردن منصرف نمی‌شوم. بین ساعت یک تا چهار بعدازظهر به این زمین می‌ آیم. البته در چنین سن و سالی نباید در ساعات گرم برای بازی کردن از خانه بیرون بیایم. اکنون که با شما صحبت می‌کنم،‌ در پنج نوبت بازی کرده‌ام!»

لوییز کارلوس داسیلوا جونیور در انتهای دیگر طیف سنی قرار دارد. او می‌گوید: «فوتبال زندگی من است. نمی‌دانم چرا! توضیح این مسأله کاری دشوار است. شاید فوتبال موهبتی است که همه ما با آن متولد شده‌ایم. این عشق به فوتبال در تمام ما مشترک است.»

خانه لوییز در روچی‌نیا قرار دارد؛ محله‌ای وسیع که بر تپه‌های ریو ساخته شده و در جنوب شهر واقع شده است. این منطقه زمانی زاغه‌نشین بود. و حتی امروز هم به عنوان محله‌ای زاغه‌نشین معروف است. «روچی‌نیا» حدود 70 هزار نفر جمعیت دارد و به داشتن چند بانک و زمین فوتبال خود، می‌بالد.

«این زمین برای من، اهمیت فراوانی دارد. خیلی از جوان‌ها برای فوتبال مستعد هستند ولی جایی ندارند که تکنیک‌ها و مهارت خودشان را نمایش دهند. به همین دلیل به این جا می‌آیند و از این‌که در فاولای خودشان زمینی برای بازی دارند، افتخار می‌کنند. فوتبال ورزشی است که به انسان امکان می‌دهد که به مصاف حریف رفته و با او به مبارزه پردازد. در عین حال سبب شادی می‌شود. فوتبال به انسان اجازه می‌دهد که برای خود، جایگاهی ویژه به دست آورد.»

چند ساعت بعد و در سواحل طلایی هپیانما و در شرایطی که خورشید برای غروب کردن در افق این شهر زیبا آماده می‌شود، فوتبال همچنان در مرکز توجه است!

« انسان احساس رهایی می‌کند. برای هر کاریوکایی که به اینجا می‌آید، فوتبال معنای متفاوتی دارد. کسانی که در طول هفته مشکلات را تحمل می‌کنند و به شدت کار می‌کنند. در پایان هفته فرصتی اندک دارند تا از آفتاب غروب ریو و مناظر زیبای آن بهره برند. فرصتی هم برای فوتبال فراهم می‌شود.»