سیاسی ترین نبرد فوتبال در ایتالیا

با تساوی 2 بر 2 دو تیم میلان و بولونیا، روند شکست ناپذیری میلان مقابل بولونیا در بازیها اخیر دو تیم حفظ شد. به این ترتیب بولونیا در ده دیدار آخر خود برابر میلان صاحب 3 تساوی و هفت شکست شده است. این نبردها از 8 دسامبر سال 2019 تا امروز برگزار شده و میلان پس از پنج برد پیاپی با نتایج( 3-2)، (5-1)، (2-0)، (2-1) و (4-2) یک تساوی(0-0) با بولونیا کسب کرد و پس از آن هم یک برد(2-0)، یک تساوی(1-1) و مجددا یک برد(2-0) به دست آورد تا سرانجام در آخرین دیدار برابر این تیم(2-2) متوقف شد. اما نبردهای این دو تیم فارغ از جایگاه میلان و بولونیا در جدول رقابتها، رقابتی حساس و فراتر از یک مسابقه صرفا فوتبالی است. اما چرا؟

وقتی دو تیم فوتبال رقابت شدیدی برای کسب عناوین قهرمانی با هم دارند، رقابت و حتی درگیری بین هواداران آن تیمها می تواند مساله ای عادی به نظر برسد. اما گاهی اوقات تیمهایی با هم دشمنی دارند که نه همشهری هستند و نه حتی رقابتی برای کسب جام دارند.

به همین خاطر است که کسی از درگیریهای دو تیم میلان و اینتر در فوتبال ایتالیا تعجب نمی کند، چون معمولا این دو تیم، هم مدعی هستند و البته همشهری نیز می باشند. ولی چرا باید هوادارای میلان از طرفدارای تیمی مثل بولونیا نفرت داشته باشند و به آنها فحاشی کنند. و طرفداران بولونیا هم مقابله به مثل کنند؟ پاسخ تمام اینها در یک کلمه خلاصه می شود: سیاست!

در بین شهرهای ایتالیا، شهر شمالی بولونیا در استان « اِمیلیا رومانیا» ویژگی های منحصر بفردی دارد؛ ویژگی هایی که البته تاثیر خود را در فوتبال و هواداران تیم بولونیا هم گذاشته است. شهر بولونیا  مملو از کتابخانه است؛ به طوری که می توان از آن به عنوان یک شهر دانشجویی و شهر کتابخانه های ایتالیا یاد کرد. از طرف دیگر در ساختمان های شهر، رنگ سرخ خودنمایی می کند و استفاده از این رنگ، اتفاقی نیست.

بولونیا از مدتها قبل، محلی مناسب برای دانشجوهایی بود که تفکرات سوسیالیستی داشتند و در کنار آنها، کارگران شهر هم با گرایشهای چپ خودشان، این شهر را به مرکز سوسیالیست ایتالیا تبدیل کردند. از وقتی که باشگاه بولونیا در سال 1909 آغاز به کار کرد، خیلی از کسانی که پا به استادیوم خانگی این تیم گذاشتند، همان دانشجوها و کارگرانی بودند که تفکرات خودشان را به سکوها انتقال دادند؛ سکوهای استادیومی که بین سالهای 1927 تا 1945 اسمش « استادیو لیتوریاله» بود و از آن زمان تا 1983 به « استادیو کوموناله» تغییر نام داد. اما بعد از آن، یک بار دیگر اسم آن تغییر کرد و به نام فعلی خود، یعنی « استادیو رناتو دل آرا» خوانده شد؛ به نام رییس سابق باشگاه که پایه گذار آخرین قهرمانی باشگاه بود.

اما با ریاست رومانو پرودی، بولونیا، یک تیم کاملا سیاسی در فوتبال ایتالیا شد. پرودی، پنجاه و دومین نخست وزیر تاریخ ایتالیا، یکی از سیاستمدارانی بود که شیفته فوتبال بودند. سیاستمدارانی که تعداد آنها در ایتالیا هم کم نیست. این هوادار دو آتشه باشگاه، یک چپ گرای تمام عیار هم بود، در صحبتهای سیاسی اش، چنان از فوتبال و تیم محبوبش بولونیا حرف زده بود که آوازه اش را، همه استادیوم های فوتبال شنیده بودند. همین آوازه بود که باعث شد میلانی ها نسبت به بولونیا و رئیسش احساس تنفر کنند. میلان در دوران ریاست سیلیو برلوسکونی ، تبدیل به تیم محبوب طبقات متوسط به بالای شهر میلان و البته خیلی از ایتالیایی ها شده بود؛ یعنی دقیقا تو نقطه مقابل بولونیا که به شدت به چپی بودن خود و شهرش افتخار می کرد.

تقابل دو تیم، نبرد دو ایدئولوژی و طرز تفکر بود و همین باعث شد که بدعت فحاشی به بولونیا توسط تیفوسی های سن سیرو گذاشته شود. تیفوسی هایی که نام حزب دست راستی برلوسکونی- نخست وزیر سابق ایتالیا- را، روی خودشان گذاشته بودند.

البته در شهر میلان هم گروههایی بودند که همچنان پیرو عقاید چپ بودند و از تفکرات حاکم بر شهر و تیم بولونیا استقبال می کردند. آنها گروه چپگراهای طرفدار میلان بودند که اسمشان « بریگاد سرخ» بود. اعضای بریگاد سرخ، برخلاف تیفوسی های سن سیرو، نه تنها با طرفداران بولونیا مشکلی نداشتند، بلکه آنها را با عنوان« رفیق» خطاب می کردند؛ کلمه ای که آن نیز به تفکرات حاکم به باشگاه بولونیا اشاره می کرد.

حالا از آن روزها مدتها گذشته است، در حال حاضر رییس بولونیا « جویی ساپوتو» کانادایی و رئیس میلان، پائولو اسکارونی است.

هیچ یادگاری از دوران برلوسکونی و پرودی برجای نمانده است، به جز هوادارانی که هنوز هم اکثر آنها از یکدیگر متنفرند. نفرتی به عمق تاریخ و تفاوت تفکرات سیاسی حاکم بر دو تیم و دو شهر.