منفورترین تیم در فوتبال آلمان

اختصاصی آسمونی

نوشته از مهدی زارعی

یک دهه زمان برای قدرت در اروپا

در فوتبال یک کشور، هواداران تا چه میزان می توانند صاحب قدرت باشند؟ شاید در بعضی از کشورها مثل ایران، قدرت هواداران به در دست گرفتن پلاکارد، رفتن جلوی درب باشگاه محبوبشان و اعتراض به تصمیمات گرفته شده در مورد آن تیم محدود شود؛ عموم این اعتراضات هم فایده ای جز تلف کردن وقت ندارند.
اما در فوتبال آلمان با توجه به قانونی که 51 درصد سهام تیمها را متعلق به هواداران آنها کرده است، قدرت طرفداران از هرجای دیگر در دنیا بیشتر می باشد. مثلا وقتی دورتموندی ها 62 یورو، حق عضویت سالانه می پردازند، این قدرت را به دست می آورند که جلوی افزایش قیمت بلیت ها توسط باشگاه خود را بگیرند. چون این هواداران هستند که بیش از نیمی از سهام باشگاه را در اختیار دارند.

در این بین، باشگاه کم سابقه و ثروتمند لایپزیش، شرایطی متفاوت دارد و به همین خاطر، منفورترین تیم فوتبال در آلمان هست. سال 2009 بود که امتیاز تیم دسته پنجمی« اس.اس.و. مارکان اشتات»( SSV Markranstädt) توسط کمپانی ثروتمند اتریشی ردبول خریده شد و اسم تیم تغییر کرد. در آلمان، تیمها نمی توانند اسامی شرکتهای تبلیغاتی را، روی خودشان بگذارند. به همین دلیل، اسم تیم به « آر.بی. لایپزیش» تغییر کرد یا به شکل کامل« رازن بال اشپورت لایپزیش»( Rasenballsport Leipzig) . معنای این عبارت،« ورزشهایی بر مبنای استفاده از توپ» بود و البته استفاده از سیاست یک تیر و دو نشان تا دو حرف (RB) یادآور اسپانسر تیم هم باشه.

بعد از آن بود که لایپزیش به لطف ثروت فراوان خود، پله های ترقی را به سرعت طی کرد و طی یک دهه، نه فقط به سطح اول فوبال آلمان- بوندس لیگا- رسید، بلکه تبدیل به یکی از قدرتهای این لیگ شد. با این وجود، طبیعی بود که لایپزیش نسبت به خیلی از تیمهای پرسابقه آلمان، هوادار کمتری داشته باشد. یک مساله دیگر که عضویت در کانون هواداران این تیم را دشوار کرده بود، مبلغ 1000 یورویی بود که هر هوادار باید سالانه به این باشگاه پرداخت می کرد.
از طرف دیگر، هفده عضو اصلی این باشگاه، همه از اعضای اصلی کمپانی ردبول بودند که نقش اسپانسر باشگاه را بر عهده داشت. تمام این مسائل با آنچه که در عرف فوتبال آلمان جریان دارد، تناقضی بزرگ داشت.

در آلمان، هواداران نمی توانند این را بپذیرند که تیمی اصالت، تاریخ و هوادار نداشته باشد و به جای تمام اینها فقط پول داشته باشد. اینکه یک کمپانی از اسم یک تیم فوتبال برای فروش محصول خود، استفاده کند، شاید در همه جای دنیا عادی باشد؛ اما در فوتبال آلمان که هیچ کمپانی حق ندارد اسم خود را، روی یک تیم بگذارد، کاملا نامأنوس به نظر می رسید.
به مرور اعتراض به لایپزیش بیشتر و بیشتر شد. در سال 2014 طرفداران یونیون برلین، در بازی با این تیم از بنری استفاده کردند که رویش نوشته بود:« مرگ فوتبال در لایپزیش». آنها به نشانه اعتراض به سیستم مدیریتی لایپزیش، 15 دقیقه سکوت کردند. در بنر دیگری تصویر یک قوطی له شده ردبول به کار رفته بود.
پس از آن نوبت به طرفداران دینامو درسدن رسید. در رقابت جام حذفی برابر لایپزیش، آنها سر بریده یک گاو را به زمین بازی پرت کردند که طعنه ای بود به کمپانی ردبول و نماد باشگاه.
تیم بعدی دورتموند بود که طرفدارانش حاضر نشدند به لایپزیش سفر کرده و تیم خود را در برابر این تیم تشویق کنند.

دورتموندی ها حتی عادت مرسوم بوندس لیگا را هم زیر پا گذاشتند و اجازه ندادند اسم تیم آنها کنار لایزیش در یک شال مخصوص بازی نوشته شود.
سایر تیمها هم به لایپزیش لقب« باشگاه پلاستیکی» دادند.
با این حال تیم کم سابقه شرق آلمان، عرف فوتبال را در این کشور تغییر داد. آنها با اعتماد به جوانهای کم سن و سال، فوتبال را به شرق آلمان برگرداندند. به جایی که بعد از نابودی تیم لوکوموتیو لایپزیش، عملا فوتبال حرفه ای در آنجا خوابیده بود.
طی یک دهه، لایپزیش نه فقط به یک قدرت در فوتبال آلمان تبدیل شد، بلکه به جمع چهار تیم برتر فوتبال اروپا هم صعود کرد تا نشان دهد که به لطف پول و برنامه ریزی می توان با همه چیز مبارزه کرد. با نفرت رقبا و حتی اصالت تیمهایی که بعضی هایشان بیشتر از صد سال از لایپزیش قدیمی تر هستند.