منفورترین ستاره فوتبال در ایتالیا
نوشته از مهدی زارعی
قبل از جام حهانی 1990 ایتالیا، هواداران فوتبال این کشور، دو آرزوی بزرگ داشتند. یکی از آنها قهرمانی تیم ملی کشورشان در آن جام بود که کاملا طبیعی به نظر می رسید. اما مورد دوم که تقریبا تمام طرفداران ایتالیایی، آرزویش را داشتند، باختن و تحقیر تیم ملی آرژانتین بود. البته همه هواداران، منهای هوادارای ناپولی!
دلیل این احساس شاید طبیعی بود. هواداران ناپولی به کاپیتان خود، دیه گو مارادونا افتخار می کردند و دوست داشتند او در تیم ملی آرژانتین هم بدرخشد. اما تمام هواداران تیمهای بزرگ ایتالیا- که همگی از منطقه شمال شبه جزیره می آمدند- امیدوار بودند که مارادونا در عوض تمام افتخاراتی که در لیگ، از آنها گرفته، در جام جهانی ناکامی و شکست تجربه کند.
اما آیا این احساس نفرت نسبت به مارادونا، باعث می شد که آنها نژادپرستی شان را کنار بگذارند؟
وقتی دیدار افتتاحیه بین آرژانتین و کامرون آغاز شد، همه دنیا فهمیدند که تنفر ایتالیایی ها از مارادونا، کار را به جایی رسانده که اکثر 73780 هوادار حاضر در استادیوم سن سیرو، در آن مسابقه طرفدار کامرون شده اند.
آنها حتی به سرود ملی آرژانتین هم رحم نکردند و موقع پخش سرود ملی این کشور، تا توانستند سر و صدا کردند. در پایان مسابقه هم هیچ چیزی بیشتر از برد (1-0) کامرون شگفتی ساز، آنها را راضی نکرد.
اما مارادونا هم قصد داشت این جنگ با هواداران را ادامه بدهد. اون بعد از مسابقه، حرکت طرفداران ایتالیایی و بی احترامی آنها به سرود آرژانتین را « توحش» نامید و آن گاه گفت: «خوشحالم نفرت آنها از من باعث شد که برای یک روز هم که شده، نژاد پرستی شان را کنار بگذارند!»
پس از آن بود که شانس به سراغ آرژانتین آمد. دو مسابقه بعدی این تیم در شهری بود که آرژانتین فقط آنجا می توانست محبوب باشد؛ ناپل. برد (2-0) مقابل شوروی به لطف حضور 55759 هوادار حاضر در استادیوم و البته توان مارادونا در بازی با دست و سپس یک تساوی (1-1) با رومانی در همین استادیوم و این بار پیش روی 52733 طرفدار حاضر در سن پائولو، آرژانتین را به مرحله دوم فرستاد.
بعد از آن، کار آلبی سلسته دشوار می شد. این تیم باید در روز 24 ژوئن در ورزشگاه دل آلپی تورین به مصاف رقیبی قدرتمند ، برزیل می رفت. باز هم آرژانتین حکم میهمان را پیدا کرده بود؛ اما این بار هنر مارادونا و تیر دروازه آرژانتین به کمک هم آمدند و این تیم با برد(1-0) مقابل دشمن قدیمی خود، به مرحله بعد رسید. این بار در برابر یوگسلاوی و در استادیو کوموناله شهر فلورانس. آنجا هم، تمام مردم از مارادونا و آرژانتین متنفر بودند اما بالاخره آرژانتین در ضربات پنالتی برد و شادی هواداران بابت پنالتی از دست رفته مارادونا، نیمه کاره ماند.
سرانجام جنگ بزرگ در روز 3 جولای اتفاق افتاد. فقط دست تقدیر می توانست نیمه نهایی جام جهانی را بین ایتالیا و آرژانتین برگزار کند؛ آن هم در استادیوم سن پائولو ناپل و در حضور 59978 هوادارای که اکثر آنها، سالها بود به عشق مارادونا به این ورزشگاه می آمدند. آنان در این شرایط باید از کدام تیم حمایت می کردند؟ یک پلاکارد آنها، جواب خوبی به این سوال می داد. روی این پلاکارد نوشته شده بود: « مارادونا ما تو را دوست داریم. اما ایتالیا کشور ماست.»
در پایان این مسابقه، این آرژانتین بود که باز هم در ضربات پنالتی برنده شد و ایتالیای میزبان از رسیدن به فینال باز ماند. هرچند آرژانتینی ها در روز آخر، (1-0) از آلمان باختند و جام را به این تیم واگذار کردند، اما این مارادونا بود که در جنگ با هواداران ایتالیایی برنده شده بود. بردی که بدون حمایت تماشاگران ناپلی، رسیدن به آن، بسیار دشوارتر می شد.
