منفورترین بازیکن انگلیسی در بین هواداران که بود؟

یک بازیکن و یک تیم در برابر همه

اختصاصی آسمونی 

نوشته از مهدی زارعی

  وقتی بازی دو تیم انگلیس و آرژانتین در جام جهانی 1998 به پایان رسید و انگلیس در ضربات پنالتی از جام کنار رفت، کمتر هوادار انگلیسی از دست دو بازیکنی ناراحت بود که پنالتی های خودشان را هدر داده بودند؛ حتی با این که با آن دو ضربه، جای انگلیس و آرژانتین در مرحله بعد عوض می شد. خشم و نفرت همه طرفداران انگلیسی متوجه دیوید بکهام بود که در ثانیه های ابتدایی نیمه دوم، روی یک حرکت بچه گانه مستقیماً از داور کارت قرمز گرفت و تیمش ناچار شد بیشتر از 70 دقیقه را با 10 بازیکن به بازی ادامه دهد. حتی گلن هادل مربی تیم ملی انگلیس هم در کنفرانس مطبوعاتی خودش، اشتباه بکهام را عامل باخت تیم ملی دانست و این مساله، آتش نفرت هواداران را تندتر کرد. بکهام بعد از بازگشت به انگلیس، مستقیم از فرودگاه « هیثرو» لندن، راهی آمریکا شد تا مدتی استراحت کند. اما در بازگشت به انگلیس، کابوس وحشتناک او تازه شروع شده بود. ساده ترین انتقادات از اون، مربوط به روزنامه ای بود که صورت بکهام رو به یک صفحه دارت تبدیل کرده بود تا به راحتی به اون تصویر شلیک بشه. اما همه چیز، به این سادگی نبود. بکهام در خاطراتش می گوید:« همه چیز بیرحمانه بود. وقت در پمپ بنزین انتظار می کشیدم، مردم سرزنش ام می کردند. وقتی پشت چراغ قرمز می ایستادم، مردم با دستهایشان، علامتهای توهین آمیز نشانم می دادند. وقتی منچستر برای اولین بازی خارج از خانه به آپتون پارک لندن رفت، من تا درون زمین، توسط محافظین مسلح، اسکورت شدم.»

تیم انگلیس و آرژانتین در جام جهانی 1998 بکهام ادامه می دهد: « بعد از بازی مقابل وستهام، به عکسها نگاه می کردم که مردم چطور سرم فریاد می کشیدند و فحش می دادند...از نفرتشان در حیرت بودم. چهره ها سرخ بود و رگ گردنشان بیرون زده بود. این یک آزار معمول در استادیوم ها نبود؛ یک تشویق و تهدید طرفداری هم نبود؛ نفرت خالص بود و مرا می ترساند. تهدیدهای خشونت آمیز و نگاههای عصبانی، واقعا وحشتناک بود.» شاید هرجای دیگر دنیا بود، بعد از یکی دو هفته همه چیز تمام می شد اما هواداران تیمهای مختلف انگلیسی، تمام فصل بکهام را هو کردند. وقتی توپ به او می رسید، جیغ و سوت کر کننده شروع می شد، هزاران نفر فریاد می زدند و بدترین کلمات را نثار خانواده بکهام می کردند. حتی گاهی این توهین ها را مردانی انجام می دادند که در همان لحظه، فرزندشان هم روی زانوهایشان- یا در صندلی کناری آنها- نشسته بود. در این میان، حتی پدربزرگ بکهام هم در خیابان، از توهین مردم در امان نماند؛ از توهین هوادارانی که فکر می کردند اگر بکهام آن کار را نکرده بود، انگلیس در بین بزرگان جام جای می گرفت. تمام این اتفاقهات بی سابقه، می توانست زندگی ورزشی یک بازیکن جوان و تازه کار را نابود کند. در این شرایط، تنها چیزی که به بازیکن شماره 7 منچستریونایتد، امید می داد، برخوردهای متفاوت هواداران یونایتدی بود. بکهام می گوید:« هرچقدر دشمنی بیشتر می شد، هواداران یونایتد سخت تر مقاومت می کردند. هرچقدر فریادهای آزار بیشتر می شد، طرفداران یونایتد، بیشتر من را تشویق می کردند. درست زمانی که همه به من پشت کرده بودند، هزاران هوادار را پشت خودم حس می کردم که به سختی صخره بودند.» در کنار هواداران یونایتد، هم تیمی های بکهام هم با تمام وجود، از او حمایت کردند. آلکس فرگوسن گفت:« نگران نباش پسر؛ اتفاقی است که افتاده. تو بازیکن یونایتد هستی و همه از تو حمایت می کنیم.» با این حمایت ها بود که فصل 99-98 به بهترین فصل حرفه ای بکهام تبدیل شد و او دومین بازیکن برتر اروپا لقب گرفت. با تمام این احوال و حتی بعد از آن که، بکهام کاپیتان تیم ملی انگلیس شد، هنوز هم بخشی از تماشاگران به توهین ادامه می دادند. بالاخره زمانی توهین ها تمام شد که بکهام در بازی با یونان در انتخابی جام جهانی 2002 با گل خود در وقتهای تلف شده، صعود انگلیس به جام جهانی را قطعی کرد. این مبارزه دشواری بود با هواداران مخالف که فقط دیوید بکهام می توانست در اون دوام بیاورد و برنده شود.

دیوید بکهام   مهدی زارعی