مردی که تماشاگران منچستریونایتد را دو برابر کرد

اختصاصی آسمونی

نوشته از مهدی زارعی

این روزها استادیوم اولدترافورد، ظرفیت 74140 تماشاگر را دارد و این عدد در بین استادیوم های فوتبال انگلیس، یک رکورد قابل توجه است. چندین دهه قبل و زمانی که هنوز نشستن هواداران روی صندلی های ورزشگاه اجباری نشده بود، در 25 مارچ 1939 دیدار نیمه نهایی جام حذفی بین تیمهای ولورهمپتون واندررز و گریمسبی تاون در حضور 76962 تماشاگر در این ورزشگاه برگزار شد و رکوردی ثبت گردید که هرگز شکسته نشد.

با این حال، تئاتر رویاهای شیاطین سرخ، روزهای زیادی هم نیمه خالی بود و بسیاری از طرفداران یونایتد، حتی حاضر نمی شدند پول خودشان رو برای خرید بلیت بازیهای تیمش محبوب ولی ناکام خود، خرج کنن. کار به جایی رسید که روز 23 سپتامبر 1987 در بازی مقابل هال سیتی، فقط 25041 تماشاگر در اولدترافورد حضور پیدا کردند.

روز 16 ژانویه 1988 فقط 35716 تماشاگر به اولدترافورد اومده بودند تا باخت(2-0) تیم خود، مقابل ساوتهمپتون را ببینند. هرچند چهارده ماهی از حضور آلکس فرگوسن روی نیمکت مربیگری تیم می گذشت، اما نوسان نتایج شیاطین سرخ، کاسه صبر هواداران را لبریز کرده بود و آنهایی که عجول تر بودند، اطمینان داشتند که این مربی اسکاتلندی هم نمی تواند به حسرت یونایتد برای رسیدن به قهرمانی لیگ، پایان دهد. عده ای از آنها بنری را به ورزشگاه آورده بودند که رویش نوشته شده بود:« فقط بریان کلاف می تواند ما را قهرمان لیگ کند!»

همان طرفداران بعد از باخت خانگی شاگرداا فرگوسن، تیم و بازیکنان را هو کردند. هرچند با این باخت، تیم فقط یک پله نزول کرد و به رده پنجم جدول آمد، اما برای هوادارانی که دو دهه در آرزوی قهرمانی لیگ بودند، رتبه پنجم و چهارم چندان تفاوتی با هم نداشتند.

در این شرایط، فشار هواداران تنها لازم بود با تزلزل مدیریت باشگاه هم همراه شود تا به کار آلکس فرگوسن در تیم منچستر خاتمه داده شود. اما هم مسوولان باشگاه و هم مربی تیم، به کار خود ایمان داشتند.

در ادامه یونایتد 4 بازی پیاپی خود را برد و خود را به جایگاه دوم لیگ رساند. حالا شاید خیلی از طرفداران منچستریونایتد، این نتیجه را ورای رویاهای خودشان می دیدند؛ آن هم برای تیمی که یک فصل قبل یازدهم شده بود و در پنج هفته نخست لیگ با یک تساوی و سه باخت پیاپی، حتی به رده 22 لیگ سقوط کرده بود!

با این حال، رضایت این هواداران هم نمی توانست فرگوسن را از مسیر و هدفی که در نظر گرفته بود، منحرف کند. روز 5 مارچ 1988 یونایتد از نورویچ سیتی(1-0) باخت. حتی با این شکست هم جایگاه دوم شیاطین، دست نخورده ماند. با این حال فرگوسن شدیدترین تنبیه را برای بازیکناش در نظر گرفت. او نگذاشت که یونایتدی ها به رختکن بروند. آنها را در زمین نگه داشت و مجبورشان کرد 35 دقیقه مثل زمان تمرین، دور میدان مسابقه بدوند!

در ادامه تیم در 10 بازی آخر فصل، 8 مسابقه را برد و 2 مسابقه را مساوی کرد و با 81 امتیاز، بعد از لیورپول 90 امتیازی نایب قهرمان لیگ شد. هنوز هم کم نبودند هوادارایی که حاضر نبودند به استادیوم بیایند و به همین دلیل در آخرین روز لیگ و در برد(2-1) مقابل ویمبلدون، فقط 28040 نفر روی سکوهای اولدترافورد حضور داشتند و بازی را از نزدیک می دیدند.

این روند در فصلهای بعد هم تکرار شد. یونایتد سال 1989 یازدهم شد و در روز 2 می 1989 فقط 23368 تماشاگر به اولدترافورد آمدند. باز هم در دیدار با ویمبلدون.

فقط یک چیز می توانست همه را دوباره به اولدترافورد بکشاند؛ آن هم قهرمانی لیگ بود. با قهرمانی در اولین دوره لیگ برتر در فصل 93-92، طرفداران روز به روز بیشتر و بیشتر شدند. مدت زیادی لازم نبود تا احساس شود ظرفیت اولدترافورد باید بیشتر شود. دو دهه بعد، وقتی فرگی در اوج شکوه و افتخار، تئاتر رویاها را ترک کرد، آنجا همیشه مملو از تماشاگر بود و در هر بازی بیش از 70 هزارنفر به ورزشگاه می آمدند.

فقط کافی بود مدیران یونایتد هم مثل خیلی از هواداران تیمشان کم تحمل بودند و خیلی سریع فرگوسن را کنار می گذاشتند. در این صورت هیچ وقت نه یونایتد به شکوه می رسید و نه ظرفیت صندلی های استادیوم اولدترافورد لازم بود که شود.