تاثیر پله و بکن باوئر در لیگ فوتبال آمریکا

برای این که پاسخ دقیقی به این پرسش داده شود، بهترین کار این است که مروری در فوتبال آمریکا داشته باشیم. فوتبالی که هرچند خیلی قدمت دارد، اما مدتها طول کشید که مورد توجه مردم ایالات متحده قرار گیرد.

آمریکا در اولین جام جهانی با گروهی از کارگرهای اسکاتلندی الاصل به نیمه نهایی رسید و بیست سال بعد هم با یک تیم آماتور و سطح پایین، انگلیس نامدار را شکست داد و شوک بزرگ جام جهانی 1950 را رقم زد. پس از آن، فوتبال به معنای واقعی در آمریکا تعطیل شد تا این که در دهه 70 بود که ایالات متحده تصمیم گرفت که مردم را جذب فوتبال کند.

اما مردمی که چیزی از فوتبال و قوانین آن نمی دانستند و حتی به جای اطلاق کلمه فوتبال، به آن « ساکر» می گفتند، چگونه می خواستند جذب فوتبال شوند؟

کار ساده ای نبود. هم لازم بود که رسانه ها با قدرت شروع به تبلیغات کنند و در کنار هم باید چهره هایی جذب فوتبال امریکا می شدند که تماشاگرها را – حتی برای کنجکاوی هم که شده- به ورزشگاهها بیاورند.

چیزی نگذشت که چهره های بزرگ فوتبال جهان- که پا به سن گذاشته بودند- یکی بعد از دیگری با پولهای گزاف جذب لیگ ایالات متحده شدند. حتی بازیکنی مثل پله که فوتبال را با پیراهن سفید سانتوس برزیل، کنار گذاشته بود، دوباره به فوتبال برگشت تا با پیراهن سبزرنگ کاسموس نیویورک به میدان برود. اما چرا آمریکایی ها از یک ستاره بازنشسته دعوت کرده بودند؟ پشت این انتخاب، کارشناسی دقیقی دیده می شد.

مسوولین ورزش امریکا در تحقیقات گسترده ای که داشتند متوجه شدند که بیشترین آمار جرم و جنایت در بین سیاهپوستهای فقیر ایالات متحده اتفاق می افتد. از طرفی دیگه، محبوب ترین چهره در بین همان طبقات بزهکار، پله ستاره فوتبال برزیل است. به همین خاطر از او خواستند که درآمریکا به میادین بازگردد و به کاهش بزهکاری و جرم و جنایت کمک کند. پیشنهاد کارشناسی شده آنها با دلارهای فراوان همراه شد و نتیجه این امر، بازگشت پله به فوتبال بود.

همین مساله می توانست علاقه مندان زیادی را جذب استادیوم ها کند. ولی هنوز کار تبلیغاتی به اتمام نرسیده بود.

سوال بعدی این بود که مردم دنیا دوست دارند کدام ستاره را در کنار پله ببینند. جواب این سوال فرانتس بکن باوئر کاپیتان تیم ملی آلمان بود که هرگز با پله همبازی نشده بود اما حالا با حضور او در کاسموس، رویای خیلی از فوتبالدوست ها می توانست تحقق پیدا کند.

بعدها که پله با پیراهن کاسموس از فوتبال خداحافظی کرد، نوبت به جذب یوهان کرویف کاپیتان تیم ملی هلند بود که به لیگ آمریکا آمده و همبازی بکن باوئر شود. اتفاقی که آن نیز تا آن زمان رخ نداده بود و فقط در کاسموس به حقیقت پیوست.

قدم بعدی، جذاب کردن مسابقات برای تماشاگرها بود. یکی از ساده ترین این کارها که تا اون زمان به فکر کسی نرسیده بود، تقلید از مسابقات بوکس بود. همان طور که قهرمانهایی مثل محمدعلی بوکسور، همیشه اسم خود را در پشت رب دوشامبر خود می نوشتند، آمریکایی ها این کار را برای بازیکنان فوتبال انجام دادند تا هم تماشاگران داخل ورزشگاه و هم علاقه مندان جلوی تلویزیون، راحت تر بازیکنها را تشخیص بدهند.

قدم بعدی جذب بازیکن از سایر کشورها بود که هوادارای آنها را هم نسبت به این لیگ نوپا، کنجکاو کند.  حتی آنها نفراتی مثل ایرج دانایی فرد و آندرانیک اسکندریان را که در لیگ ایران بازی می کردند، پس از درخشش در جام جهانی 1978 جذب فوتبال خود کردند.

این روش یانکی ها، برای مدتها اسم لیگ این کشور را بر سر زبان ها افکند. هرچند شاید در آن زمان، این ترفند، آنچنان که باید و شاید جواب نداد، اما بعدها با گسترش بیشتر رسانه های جمعی، خیلی از کشورها از این روش استفاده کردند. همچون ژاپن که لیگ حرفه ای خود را با ستاره های بازنشسته ای مثل گری لینه کر و دراگان استویکوویچ آغاز کرد.

همه این کشورها با جذب تماشاگر از طریق ستاره های نامدار و تبلیغات فراوان، آنقدر درآمد و سود کسب کردند که تمام هزینه های قبلی خودشان رو به بهترین شکل جبران کردند. ضمن این که نسلهای بعدی خود را عاشق فوتبال کرده و به مرور، لیگ آنها از جذب ستاره ها بی نیاز شد.