کشوری که همه مدالهای یک المپیک را درو کرد
وقتی در یک تورنمنت همچون لیگ قهرمانان اروپا، 2 یا 3 تیم از یک کشور به مرحله نیمه نهایی بازیها می رسند، از این اتفاق این گونه یاد می شود که آن کشور، در اوج قدرت خود قرار دارد. گاهی اوقات این مساله در المپیک به شکل مشابهی رخ می دهد. مثل دوی 200 متر مردان در المپیک 2012 لندن- که هر سه مدال به دونده های جامائیکا رسید- چهار سال قبل از آن هم در دوی 100 متر زنان در المپیک پکن، همین اتفاق برای دونده های جامائیکایی افتاد و آنان اجازه ندادند مدالی به کشورهای دیگر برسد.
اما اوج اقتدار یک کشور در یک تورنمنت، در کدام مسابقات بوده است؟
برای رسیدن به جواب، باید نتایج دوره ای را مرور کنیم که در آن، هر 21 مدال توزیع شده در رقابت های کشتی به ورزشکاران آمریکایی رسید. در المپیک سن لویی، میزبان، رقابتهای کشتی را در حالی برگزار کرد که هنوز محدودیتی برای حضور ورزشکاران یک کشور در یک وزن خاص، در نظر گرفته نشده بود. به همین خاطر، هر 42 کشتی گیری که در وزنهای هفتگانه کشتی با هم رقابت کردند، آمریکایی بودند. نتیجه این بود که تمام مدالها به نماینده های میزبان رسید.
در همین رقابت ها، شرایطی مشابه در دوچرخه سواری نیز حاکم بود. در برنامه رقابتهای دوچرخه سواری، هفت مسابقه گنجانده شده بود. فقط 18 دوچرخه سوار برای حضور در این مسابقه ها اعلام آمادگی کردند که همه آنها، نماینده کشور میزبان بودند. نتیجه کاملا مشخص بود. باز هم تمام عناوین اول، دوم و سوم این رشته به آمریکایی ها رسید و « مارکوس هِرلی» به تنهایی 4 عنوان قهرمانی به دست آورد.
البته چنین اتفاقاتی در سال 1904 غیرعادی نبود. المپیک، نوپا بود و سفر به قاره های دیگر دشوار. با این حال، تمام این نتایج به صورت رسمی ثبت شدند و انبوهی مدال نصیب ایالات متحده کردند. مدالهایی که امروز، رسیدن به آنها، نیازمند حضور در چندین دوره المپیک است.
