آشنایی با کشور سودان

سودان از شمال با کشورهای مصر و لیبی، از غرب با چاد و آفریقا مرکزی ، از جنوب با سودان جنوبی و از شرق با اتیوپی و اریتره همسایه است و دریای سرخ این کشور را‌ از عربستان سعودی جدا می‌کند.

نام این کشور نامی عربی و به معنی سرزمین مردمان سیاه است. حدود 70 درصد مردم سودان از دین اسلام پیروی می‌کنند و پیروان ادیان بومی حدود 25 درصد و مسیحیان حدود 5 درصد جمعیت سودان را تشکیل می‌دهند. پایتخت این کشور خارطوم نام دارد و دارای یک جمعیت قابل توجه از مسیحیان است.

کشور سودان در سال 1956 استقلال خود را از انگلیس به دست آورد. به استثنای یک دوره 10 ساله بین سال‌های 1972 و 1983 میلادی، کشور سودان از زمان کسب استقلال دستخوش ناآرامی سیاسی و جنگ داخلی بوده است.

سازمان ملل متحد می‌گوید که در طول این جنگ‌های داخلی، که طولانی‌ترین جنگ داخلی آفریقا است، بیش از دو میلیون نفر جان خود را از دست داده‌اند و حدود چهار میلیون نفر نیز آواره شده‌اند.

اما سرانجام مردم جنوب کشور سودان 9 ژانویه سال 2011 در یک همه‌پرسی درباره استقلال از بخش شمالی شرکت کردند که نتیجه آن رای 99 درصدی به تشکیل کشور سودان جنوبی بود.

سرانجام پس از سال‌ها جنگ داخلی و گذشت 6 سال از معاهده صلح، سودان جنوبی روز 9 ژوئیه سال 2011 به شکل رسمی اعلام استقلال کرد و از کشور سودان جدا شد.

زمین‌های سودان دشت گسترده‌ای است و کوه‌ها و بلندی‌های آن در جنوب و دورترین نقطه غربی آن قرار دارند. سودان در منطقه مداری آفریقا است و آب و هوای آن در جنوب استوایی و در مرکز سافنا و در شمال قاره‌ای است.

در سودان رئیس‌جمهور قدرت را در دست دارد. از سال 1989 تا کنون البشیر، رئیس‌جمهور سودان است. او با کمک نیروهای نظامی به حکومت دست یافت.

اعضای کابینه و حاکمان 26 ایالت این کشور را شخص رئیس جمهور تعیین می‌کند. یکی از مهمترین مخالفان البشیر در سودان حسن الترابی، سخنگوی مجلس این کشور بود. در سال 1999درگیری‌هایی بین این دو نفر ایجاد شد و الترابی از پستش برکنار شد.

این کار البشیر سبب شد مجلس دچار آشوب شود. البشیر قوانین خاص را در کشور وضع کرد. الترابی در سال 2001  به جرم اخلال در امنیت ملی دستگیر و زندانی شد.

بین این کشور با چاد در سال 2005 جنگ درگرفت.

سودان از جمله کشورهای فقیر جهان محسوب می‌شود و حدود 80 درصد جمعیت سودان در بخش کشاورزی و دامداری فعالیت دارند که عمدتا به صورت سنتی اداره می‌شود.

این کشور دارای منابع نفت خام نیز هست که عمدتا در مناطق جنوبی واقع است و تولید آن در سال 2004 به حدود 200 هزار بشکه در روز رسید.

تولید ناخالص داخلی سودان 8/107 میلیارد دلار است. نیروی کار این کشور هفت میلیون و 415 هزار نفر است. 7/18 درصد از جمعیت در سن کار این کشور بیکار هستند.

40 درصد از مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. نرخ تورم در آن 3/5 درصد است.

محصولات صادراتی این کشور شامل نفت و محصولات پتروشیمی، پنبه، کنجد، احشام، بادام زمینی، صمغ عربی و شکر است که به کشورهای ژاپن (48 درصد)، چین (31 درصد) و کره‌جنوبی (8/3 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی به سودان بیشتر از کشورهای چین (7/17 درصد)، عربستان سعودی (9 درصد)، امارات متحده عربی (6/5 درصد)، مصر (2/5 درصد)، آلمان (1/5درصد) و هند (5/4درصد) وارد می‌شود.

دارفور بخشی در غرب سودان است که از سال 2003 در آن درگیری‌هایی آغاز شده است. اهالی دارفور اکثرا آفریقایی‌تبار اما پیرو دین اسلام هستند اما از نحوه اختصاص بودجه دولتی ناخرسندند و دولت را متهم کرده‌اند که در این زمینه، بین آنان و اهالی عرب تبار منطقه تبعیض قایل می‌شود.

آفریقایی‌تباران دارفور، که گروه‌های مسلحی را برای مقابله با دولت مرکزی تشکیل داده‌اند، گفته‌اند که دولت گروه‌های شبه نظامی عرب تبار ایجاد کرده و آنها را برای سرکوب آفریقایی‌تباران به کار می‌برد.

جنگ داخلی دافور تاکنون هزاران کشته برجای نهاده و چند صد هزار نفر را آواره کرده است.

39 میلیون و 379 هزار و 358 نفر در سودان زندگی می‌کنند که پس از جدایی سودان جنوبی حدود 8/5 میلیون نفر از جمعیت آن کاسته شد. اهالی سودان از قبایل گوناگون بعضا عربی تبار و برخی آفریقایی یا ترک تشکیل یافته‌اند که به سودان مهاجرت کرده‌اند.

میانگین سنی مردم آن 7/18 سال است. امید به زندگی در این کشور 11/49 سال است.

زبان رسمی کشور عربی است و زبان انگلیسی نیز در کنار زبان عربی در بعضی از ادارات دولتی بویژه در ولایات جنوبی به کار می‌رود.

واحد پول دینار سودانی است که از 10 قروش تشکیل شده و اسکناس‌های 25-50 و 100 دینار وجود دارد. در سودان هفته از شنبه شروع می‌شود و جمعه‌ها روز تعطیل رسمی است.