نقد فیلم سال دوم دانشکده‌ من

نوشته از نجیبه نعمتی/اختصاصی آسمونی

تازه‌ترین فیلم رسول صدر عاملی روز چهارشنبه دهم مهر ماه بر پرده سینما ها جا خوش کرد. فیلمی که نشان دهنده دغدغه‌ های همیشگی صدرعاملی یعنی پرداختن به مشکلات دختران است. وی که فیلم‌هایی همچون دختری با کفش‌های کتانی، من ترانه پانزده سال دارم و دیشب بابات رو دیدم؛ را در کارنامه هنری خود دارد حال ذره بین خود را به میان دختران دانشجو برده است.

فیلم در خصوص دو دانشجوی معماری به نام‌های مهتاب خوب بخت (سها نیاستی) و آوا رحمتی ( فرشته ارسطویی) است که رابطه دوستی محکمی بین آنها حکفرماست. آن دو به اتفاق استاد و تعدادی از همکلاسی‌هایشان برای یک سفر چند روزه دانشجویی به اصفهان می‌روند. آوا به اصرار مهتاب را به این سفر راضی می‌کند و حتی هزینه سفر را نیز متقبل می‌شود. وابستگی آوا به قرصهای مخدر، از دست دادن کنترل، برخورد با روشویی دستشویی شروع ماجراست. آوا به کما می‌رود.

در ادامه فیلم ماجراهایی است که برای آوا پیش می آید. همان گونه که از عنوان فیلم بر می‌آید؛ فیلم در خصوص دختران دانشجو است و مخاطب نیز انتظار دارد تا فیلمی در خصوص معیارهای دانشجویان و تفکرات و اندیشه‌ های آنان را در فیلم بیابد؛ اما این طور نیست. درس خواندن یا فرهنگی که از دانشجویان انتظار می رود در این فیلم وجود ندارد. مهتاب زمانی که متوجه می‌شود آوا در کما می‌تواند صداها را بشنوند برای او از ارتباط و دوستی که باعلی یافته است می‌گوید.

رسول صدر عاملی در این فیلم نشان می‌دهد که دختران امروزی از ترانه چند سال پیش، فاصله گرفته‌اند. دخترانی هستند که برای خود حق انتخاب قایلند؛ اما دغدغه‌هایشان با محیط اجتماعیشان در تضاد است. فاصله طبقاتی که آوا و علی ( با بازی پدرام شریفی )به عنوان قشر ثروتمند از مهتاب و منصور( با بازی بابک حمیدیان) یافته اند در این فیلم نشست کرده؛ فاصله دیگری که در این فیلم وجود دارد فاصله بین خانواده هاست. خانواده ها از فرزندانشان بی خبری هستند. مادر و پدر آوا از کارهای دخترشان اطلاعی ندارند و........

فیلم در حالی به اتمام می‌رسد که در می‌یابی آوا تب کرده است. واکنشی پیچیده؛ از سویی نوید دهنده بهبودی، وخامت بیماری و ....یا نشانی از تب عشق؟ نقد فیلم سال دوم دانشکده من نجیبه نعمتی/اختصاصی آسمونی